“Την περασμένη εβδομάδα ήταν τα 40α μου γενέθλια και δεν ήθελα για κανένα λόγο να σηκωθώ από το κρεβάτι. Με δυσκολία κατέβηκα τις σκάλες για να φάω το πρωινό μου, ελπίζοντας ότι η γυναίκα μου θα με καλημέριζε με ένα “Χρόνια πολλά αγάπη μου!” και ίσως να μου είχε πάρει και κάποιο δωράκι.
Αντί αυτού, με το ζόρι μου είπε μια καλημέρα. Με πείραξε, αλλά σκέφτηκα πως έτσι είναι ο γάμος μετά από τόσα χρόνια. Τα παιδιά μου σίγουρα θα με θυμόντουσαν!
Σε λίγη ώρα ήρθαν και αυτά τρέχοντας κάτω για πρωινό και αφού έφαγαν, έφυγαν χωρίς να μου πουν ούτε μία λέξη. Καταλαβαίνετε την ψυχολογική μου κατάσταση όταν ξεκίνησα για το γραφείο…
Εκεί με περίμενε η γραμματέας μου, η Joanne, λέγοντάς μου “Καλημέρα αφεντικό και χρόνια πολλά!” Ένιωσα κάπως καλύτερα επειδή τουλάχιστον κάποιος με θυμήθηκε. Περιττό να πω ότι δούλεψα σαν ζόμπι μέχρι τη 1 που η Joanne χτύπησε την πόρτα του γραφείου μου και είπε “Έχει τόσο ωραίο καιρό έξω και είναι και τα γενέθλιά σας, οπότε γιατί δεν αφήνουμε για λίγο τη δουλειά, να πάμε για φαγητό οι δυο μας;” Δε το σκέφτηκα καν όταν της απάντησα “Πολύ ευχαρίστως! Φύγαμε!”
Περίμενα ότι θα πηγαίναμε στο συνηθισμένο εστιατόριο που κλείνουμε τα επαγγελματικά ραντεβού μας, όμως αυτή τη φορά η Joanne με πήγε σε ένα ήσυχο bistro. Ήπιαμε τα ποτάκια μας και το φαγητό ήταν εξαιρετικό! Στο γυρισμό για το γραφείο, μου είπε “Είναι πραγματικά πολύ καλός ο καιρός. Πρέπει να γυρίσουμε στο γραφείο;” Της απάντησα “Υποθέτω πως όχι. Τι έχεις στο μυαλό σου;” Δεν περίμενα ότι θα μου πρότεινε να πάμε στο διαμέρισμά της.
Μόλις μπήκαμε μέσα, μου είπε “Αφεντικό ελπίζω να μη σε πειράζει, αλλά θα πρέπει να κάνω κάτι στην κρεβατοκάμαρα. Επιστρέφω αμέσως.” Όταν βγήκε κρατούσε μια τεράστια τούρτα γενεθλίων! Και όχι μόνο αυτό. Από πίσω της ξεπρόβαλλαν η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, αρκετοί φίλοι και συνεργάτες, όλοι τραγουδώντας μου χρόνια πολλά!
Και εγώ απλά καθόμουν εκεί…
Στον καναπέ…
ΓΥΜΝ0Σ!”
