Ένας νεαρός εγγαστρίμυθος δουλεύει σ’ ένα μικρό κλαμπ μια επαρχιακής πόλης. Κάποιο βράδυ, αφού έχει κάνει τα συνηθισμένα του κόλπα κι έχει πει τα συνηθισμένα του ανέκδοτα για γυναίκες, ξανθιές, πόντιες, σηκώνεται μία ξανθιά και του λέει:
– Ακούσαμε αρκετά απ’ αυτά τα ηλίθια ανέκδοτα μέχρι τώρα. Τι σε κάνει να γενικεύεις έτσι και να βάζεις όλες τις γυναίκες στο ίδιο σακούλι; Τι σχέση έχει το χρώμα των μαλλιών ή η καταγωγή με την ανθρώπινη υπόσταση, τον χαρακτήρα και το μυαλό του καθενός μας;
Ο εγγαστρίμυθος δεν περίμενε ένα τέτοιο δριμύ κατηγορώ και τα ‘χασε.
– Είναι κάτι τύποι σαν και σένα, που κάνουν δύσκολη τη ζωή των γυναικών σαν κι εμένα και δε μας αφήνουν να κερδίσουμε το σεβασμό των άλλων στην κοινωνία και να δείξουμε τη δυναμικότητά μας, συνεχίζει η ξανθιά. Γιατί εσύ και οι όμοιοί σου κάνετε διακρίσεις κατά όχι μόνο ξανθών, αλλά όλων των γυναικών γενικώς και όλ’ αυτά στο όνομα του χιούμορ…
Κατακόκκινος ο εγγαστρίμυθος, αρχίζει τις συγγνώμες, αλλά η ξανθιά τον διακόπτει:
– Εσύ, κύριος, κάτσε στην άκρη… Στη κούκλα μιλάω.
