Πωλούνται καρφιά σε τιμή ευκαιρίας.
Για όλους τους αυτοδίδακτους κριτικούς τέχνης, σκληροπυρηνικούς κουλτουριάρηδες που τελευταία σταυρώνουν ασύστολα. Μην πέσουν κι έξω κιόλας οι άνθρωποι. Κι όχι τίποτα, άλλο, θα μείνει η χώρα χωρίς διανόηση.
Κακό μεγάλο θα μας βρει, τι να λέμε τώρα.
Μα την αλήθεια έλεγα να μη σχολιάσω. Κατάπινα χολή εδώ και μέρες. Όχι τίποτα άλλο, γιατί δε μου αρέσουν τα ξεκατινιάσματα. Αλλά έλεος πια.
Σώνει, που λέμε και στο χωριό μου. Α! Και συγνώμη κιόλας που κάποιοι από μας δε γεννηθήκαμε στο Μέγαρο Μουσικής, αλλά σε χωριό. Α ναι, ακούμε και κλαρίνα στο τσακίρ κέφι. Κι αν μας τη βαρέσει θα διαβάσουμε κι Ελύτη. Και θα ακούσουμε και Ρουβά. Έτσι γιατί μπορούμε. Μα κυρίως επειδή το θέλουμε.
Γιατί γουστάρουμε και Σάκη, υπάρχει πρόβλημα;
Πνιγήκαμε πια στις ελιτίστικες συμπεριφορές. Απομείναμε όλοι να εξετάζουμε εύρη φωνών, διαφράγματα μα πάνω από όλα τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος και τι όχι.
Λοιπόν φιλαράκι, συγνώμη κιόλας που θα σε ξεβολέψω από το θρόνο σου, ο κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα! Αρκεί να το θελήσει.
Και η τέχνη είναι για όλους. Αρκεί να το θελήσουν να τη βάλουν στη ζωή τους.
Ποιος είσαι εσύ και ο κάθε “εσύ” που θα κρίνεις αν εγώ που γουστάρω μπουζούκια θα θελήσω να ακούσω το “Άξιον Εστί“;
Ποιος είσαι εσύ που θα σταυρώσεις έναν άνθρωπο επειδή θέλει να εξελίσσεται; Επειδή τολμά να απαρνηθεί την ταμπέλα του “ατάλαντου, χορευταρά μορφονιού” που εσύ του φόρτωσες ή την όποια ταμπέλα και να κάνει κάτι διαφορετικό;
Ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις την επιθυμία του να βελτιωθεί και να ανέβει σκαλιά στην καλλιτεχνική του υπόσταση;
Εγώ ξέρω ότι ένα όνομα έφερε 10.000 κόσμου σε μια συναυλία. Κόσμο που μπορεί να μην τελείωσε πανεπιστήμια και ιδιωτικές σχολές τέχνης κι αμπελοφιλοσοφίας, όπως εσύ. Κόσμο που μπορεί να μην ξέρει να γράψει καν σωστά το “Άξιον Εστί” και να εκφράζεται με βαρύ, σέρτικο ζεϊμπέκικο ή με τα “μακαρόνια με κιμά“. Δική του η όρεξη και της κάνει κουμάντο αυτός.
Ποιος διόρισε εσένα κουμανταδόρο; Ποιος σε έβαλε υπέρτατο κριτή; Ποιος έβαλε διόδια στην τέχνη;
Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να γίνεται κοινωνός όσων ένα μάτσο πνευματικοί άνθρωποι είχαν το μεγαλείο να μας χαρίσουν. Άνθρωποι που δεν έβαλαν προαπαιτούμενα για να τους απολαύσουμε:
Τι έχεις εσύ; Ποπ παρελθόν; Κόβεσαι.
Τι είσαι εσύ; Απόφοιτος της ζωής κι όχι του Εθνικού; Έλα ξανά με τον κηδεμόνα σου.
Νισάφι.
Όχι ρε φίλε, δεν είμαι Ρουβίτσα. Και δεν ήμουν και ποτέ. Αλλά η κακία σου κινδυνεύει να με κάνει να γίνω.
Γιατί εκεί που εσύ βλέπεις βλασφημίες και ιεροσυλίες, εγώ βλέπω έναν άνθρωπο που ωριμάζει καλλιτεχνικά και σωματικά με αξιοπρέπεια. Μια αξιοπρέπεια που αν διαθέταμε μπορεί και να ασχολούμασταν με άλλα φλέγοντα ζητήματα κι όχι με μικρότητες.
Η τέχνη φτιάχτηκε για όλους. Δε γεννιόμαστε με κουλτούρα, την καλλιεργούμε! Γι’ αυτό λεγόμαστε άνθρωποι. Επειδή ξέρουμε να κοιτάμε ψηλά. Επειδή αν θέλουμε μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας. Να πετάξουμε τις ταμπέλες και να κάνουμε ότι ζητά το μέσα μας.
Κι αν αυτό το μέσα λέει να δοκιμαστώ να ερμηνεύσω Μίκη, τότε θα το κάνω. Γιατί μπορώ και θέλω. Και γιατί θα το σεβαστώ. Ακόμη κι αν δεν το ερμηνεύσω τέλεια. Θα το έχω σεβαστεί.
Κι εγώ στη σκηνή είδα έναν άνθρωπο που ξέρει να σέβεται. Έναν άνθρωπο που ωριμάζει κι ας μην τον αφήνεις.
Το χειρότερο από όλα είναι πως δεν καταλαβαίνεις πως δεν είναι αυτός ο γραφικός, αλλά εσύ.
Γραφικός και τραγικός συνάμα.
Γιατί εγκλωβίστηκες στις παρωπίδες σου. Αλλά η τέχνη θέλει ανοιχτά μυαλά.
Και λυπάμαι αν όλα τούτα δε σου κάθονται καλά στα κουλτουριάρικα και ντελικάτα σου αυτιά, αλλά δε μου καίγεται καρφάκι.
Δε θα πω μπράβο στο Σάκη για την εκτέλεσή του. Άλλωστε, εγώ δεν κατάλαβα καν την αναγνωρίσιμη χροιά του. Από άγχος; Από δέος; Ίσως κι από φόβο για όλα τα ξαμολημένα θεριά που απειλούσαν να τον κατασπαράξουν. Νυν υπέρ πάντων η τέχνη, τρομάρα μας.
Θα του πω μπράβο που έχει τα κότσια να στέκεται απέναντί σου και να κάνει αυτό που του λέει η καρδιά του.
Να παίζει αρχαία τραγωδία, να τον θάβεις και να σου μοστράρει το βραβείο του μες τα μούτρα. Χαμογελώντας. Με αυτό το γέλιο που κάνει χρόνια τώρα γυναίκες να λιποθυμούν.
Να τραγουδά μελοποιημένη ποίηση και να γεμίζει τις πλατείες.
Γιατί ο κόσμος, ο υπέρτατος κριτής, τον θέλει. Γιατί στα 45 του, όχι μόνο αντέχει, αλλά έχει μπει με φόρα στο δικό σου μετερίζι. Το κουλτουριάρικο.
Και γαμώτo, καλά τα πάει…
Κι ας μην το λες απ’ έξω σου. Το σκέφτεσαι κι αυτό μου αρκεί.
Υ.Γ.: Αν μπορείς άκου το δίχως παρωπίδες. Κλείσε τα μάτια κι άφησε τους υπέρτατους στίχους και μια μελωδική φωνή να σε ταξιδέψουν. Χωρίς εμπάθειες, αντιπάθειες και μικρότητες. Μπορεί και να μη σου αρέσει. Αλλά το “δε μου αρέσει”, από το “σταυρώνω” για χατίρι της τέχνης, είναι μεγάλη απόσταση, δε συμφωνείς;
Και κάτι για να ευθυμήσουμε…
Της Στεύης Τσούτση
[via]
