Ένα απ΄τα πράγματα που πιθανώς έχουν μείνει αναλλοίωτα από τότε που ήσουν παιδί μέχρι σήμερα είναι το σπίτι της γιαγιά και του παππού. Το σπίτι που γνωρίζεις όσο κανένα άλλο. Το μοναδικό σου βασίλειο, εκεί πιθανότατα έκανες τα πρώτα σου βήματα, έβγαλες το πρώτο σου δόντι κι έριξες την πρώτη σου ρουκέτα γάλακτος στο κατάλευκο σεμέν της γιαγιάς σου.
Το σπίτι που πάντα νιώθουμε δικό μας
Εκεί όλα ήταν επιτρεπτά κι εφικτά. Το «όχι» και το «μη» ακουγόταν σε σπάνιες περιπτώσεις. Αυτό το μέρος, που μόλις περάσεις το κατώφλι χώνονται στα ρουθούνια σου απίστευτες μυρωδιές καλομαγειρεμένων κι αχνιστών φαγητών που πάντα υπάρχουν εκεί και λέμε υπάρχουν γιατί πάντοτε είναι πάνω από δύο. Φυσικά πάντα υπάρχει γλυκό στο σπίτι. Φρέσκο και παραδοσιακό είναι πάντα καλοστολισμένο κι ακουμπισμένο πάνω στο πλαστικό προστατευτικό στο τραπέζι της κουζίνας, αυτό που απλώνεται πάνω απ’ το φλοράλ τραπεζομάντιλο.
Δίπλα απ’ το γλυκό υπάρχει πάντα η φρουτιέρα, τίγκα από φρούτα εποχής τα οποία υποχρεωτικά θα φας μετά το γεύμα. Αν, δε, υπάρχουν πορτοκάλια θα πιεις έστω ένα ποτήρι -επιτόπου, όμως, χωρίς να χάσεις χρόνο γιατί όπως όλοι ξέρουμε θα φύγουν οι βιταμίνες.
Επίσης δε λείπει το κουτί με τα βουτήματα του απογευματινού καφέ, σου έδινε κι εσένα, αμέ, αραιωμένο βέβαια. Για να μη ζηλεύεις. Αυτό το κλασσικό τσίγκινο κουτί μόλις τελειώσουν τα βουτήματα θα φιλοξενήσει στο εσωτερικό του τα ραφτικά (κλωστές, βελόνες, μασούρια, παραμάνες).
Κάθε άνοιξη υποφέρεις λίγο η αλήθεια είναι στο σπίτι της γιαγιάς γιατί κάθε φορά που πας σε πεθαίνει η αλλεργία σου αφού τριγύρω υπάρχουν γλάστρες, γλαστράκια και παραγλαστράκια με ανθοφόρα φυτά, μυρωδικά, αλλά και φυτά που χρειάζονται πολλή φροντίδα, για την οποία μόνο μια γιαγιά θα είχε τον χρόνο να παρέχει.
Στο σαλόνι εδώ και χρόνια στέκει αγέρωχη η τεράστια τηλεόραση, όχι σε μήκος, αλλά σε φάρδος. Ναι, εννοούμε την παλιά τηλεόραση, αυτή με το εκτόπισμα. Συνοδεύεται από αντίστοιχου μεγέθους σκούρο ξύλινο έπιπλο και περιφερειακό εξάρτημα το τηλεκοντρόλ μέσα στο φθαρμένο σελοφάν. Σαν τώρα θυμάμαι τη γιαγιά μου να λέει: «Ε, αυτή η τηλεόραση αθάνατη!».
Λίγο παραδίπλα συναντάμε τη βιτρίνα με τα αντικείμενα-μπιζουδάκια .Ενδεχομένως εκεί να βρίσκεται και το περίφημο «καλό σερβίτσιο». Προφανώς και δεν επιτρεπόταν να τα αγγίξεις! Μόνο να τα καθαρίσεις. Κάπου σε αυτό το έπιπλο υπάρχει και το συρτάρι με κορδέλες. Οι κορδέλες απ’ τα κουτιά ζαχαροπλαστείου είναι must. Κι αν τολμήσεις να τη ρωτήσεις γιατί δεν τις πετάει, στραβώνει κιόλας.
Διάσπαρτες σε όλο το σπίτι και κυρίως πάνω σε καθρέφτες υπάρχουν φωτογραφίες απ’ την παιδική ή βρεφική σου ηλικία στις περισσότερες απ’ τις οποίες σε απαθανατίζουν είτε να τρέχεις ανέμελα χωρίς βρακί σε κάποια παραλία είτε να τρως λαίμαργα και να έχεις λερώσει μέχρι και την οροφή του σπιτιού.
Ανοίγεις τον καταψύκτη κι αντικρίζεις μες στη χαρά την αγαπημένη σου συσκευασία παγωτού. Βγάζεις μπολ, βγάζεις κουτάλι, ανοίγεις, τι να δεις; Κατεψυγμένα φασολάκια! Αν έχεις τον Θεό σου! Παλιές συσκευασίες παγωτών ή φέτας που πλέον χρησιμοποιούνται κι ως τάπερ. «Μια χαρά την κάνει τη δουλειά του», θα σου πει αν τη ρωτήσεις γιατί πάει να σου βάλει μέσα σε αυτό φαγητό. Κι ας υπάρχουν χιλιάδες κλασικά τάπερ που δε λείπουν από κανένα σπίτι γιαγιάς –ή και το δικό σου, πάνε κληρονομιά, αμέ!
Στην κουζίνα υπάρχει ένα ξεχωριστό ντουλάπι με σακούλες, ανεξέλεγκτα πολλές πλαστικές σακούλες. Γιατί μπορούν να σηκώσουν τα πάντα, γιατί πάντα χρειάζονται. Σε κάποια γωνιά του σπιτιού, που κάθε άλλο παρά μικρή τη λες, υπάρχει σίγουρα η γωνιά της προσευχής. Καντηλάκια, εικόνες αγίων, κομποσκοίνια, καρβουνάκια, θυμιατά, φυλαχτά και λοιπά ενθύμια από μοναστήρια που έχουν επισκεφθεί οι ίδιοι ή φιλικά πρόσωπα κι αγιασμός, όταν λέμε αγιασμός εννοούμε πολύ αγιασμός που εμπεριέχεται σε μπουκαλάκια κάθε μεγέθους.
Φυσικά όλες οι επιφάνειες του σπιτιού καλύπτονται με σεμέν. Κάθε γιαγιά που θέλει να θεωρείται ευυπόληπτη οφείλει να έχει συλλογή την οποία φροντίζει σαν μουσειακό έκθεμα. Αφενός τα έχει πλέξει με τα χεράκια της, αφετέρου γιατί μιλάμε για την προίκα σου. Κι αν την πετύχαινες και σε καλή μέρα; Χαρτζιλίκι loaded! Αλλά πρόσεχε: O «μαγικός» τρόπος που σου έδινε το «φυλαχτό» κρύβοντάς το, ήταν κι είναι από αυτά που δε θα ξεχάσεις ποτέ.
Όλα αυτά τα συναντάς και σε περίοπτες θέσεις, αλλά και κρυμμένα στα ράφια της κουζίνας ή τα συρτάρια του σκρίνιου. Αλλόκοτα και τα περισσότερα παρωχημένα, αυτά τα πράγματα μπορεί να αντανακλούν μια άλλη εποχή και μια εντελώς διαφορετική νοοτροπία, αλλά συνθέτουν έναν άνθρωπο που αγαπάς πολύ. Εξάλλου, χωρίς αυτά οι επισκέψεις στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς δε θα ήταν ποτέ ίδιες.
