Στο χωριό μου μετά την εορτή του Αγίου Αθανασίου στο μικρό εκκλησάκι του έξω από το χωριό,συνηθίζεται να τον φιλοξενούμε σπίτι μας όσοι προλάβουμε βέβαια,γιατί περνά από πολλά σπίτια του χωριού κάθε φορά… Πρόπερσι λοιπόν,καταφέραμε να τον φιλοξενήσουμε και εμείς 3 ημέρες αν δεν κάνω λάθος 2 ή 3 ήταν συγνώμη για την ανακρίβειά μου. Όταν πήγαμε να το πάρουμε,τον βάλαμε στο σαλόνι του σπιτιού μας να μείνει και προσπαθήσαμε να ανάψουμε το καντιλάκι του μπροστά του…
Εκεί λοιπόν το άναψε η αδερφή μου (καλά να την έχει ο θεός την ψυχούλα μου) όμως το καντήλι έσβησε,το άναψε ύστερα η μαμά μου και η γιαγιά μου και συνέβη ξανά το ίδιο,το καντίλι έσβηνε αμέσως….έτσι ήρθε και η σειρά μου…μόνο που αυτή τη φορά δέχτηκε να του ανάψουμε το καντιλάκι από εμένα(δοξασμένος να είναι)…όλοι ένιωσαν την παρουσία του αισθητά,καθώς μας διαπερνούσε μια αίσθηση δέους πολύ έντονη…
Αφού τον καλοδεχτήκαμε λοιπόν,πήγαμε με την οικογένεια μου έξω στην αυλή να φάμε…
Κάποια στιγμή μου ζήτησαν να φέρω νερό και πήγα μέσα στο σπίτι…
Άναψα το φως στην κουζίνα και ετοίμαζα τα ποτήρια και εκεί που τα ετοίμαζα ενιωσα μια κίνηση μεσα στο σπίτι…γυρίζοντας το κεφάλι μου αριστερά,είδα ένα γέροντα με ράσο και καπελάκι μοναχού και ένα κομποσκήνι στο χέρι μεγάλο να περνά από το ένα δωμάτιο στο άλλο(από το σαλόνι στην κρεβατοκάμαρα),όμως δεν με κοίταξε καθόλου δε μου έδωσε σημασία πιθανόν για να μην τρομάξω…. έκανα το σταυρό μου και βγήκα και είπα τα πάντα στους δικούς μου…Να σημειώσω ότι η εικόνα που μου είχε η μαμά μου στο κρεβατάκι όταν ήμουν μωρό ήταν του Αγίου Αθανασίου…Το ίδιο βράδυ η αδερφή μου σηκώθηκε να πιει νερό και γυρίζοντας στο κρεβάτι τον είδε ακριβώς όπως εγώ μόνο που πέρναγε από το δωμάτιο μας μπροστά από τη ντουλάπα….Ευλογούσε η ψυχούλα του το σπίτι μας…Την ευλογία του να έχουμε όλοι μας αδέρφια μου…..!!Μετά τις ημέρες αυτές πήγε να επισκεφτεί άλλους συγχωριανούς μας…!
