28 Οκτωβρίου: Η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου και η Επέτειος του «ΌΧΙ»

28 Οκτωβρίου: Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου πρέπει να αναφέρουμε ότι εκτός από τη μεγάλη Εθνική μας εορτή (Επέτειος του ΟΧΙ) γιορτάζουμε και την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο σημαντικότερες εθνικές γιορτές του έθνους μας έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να συνεορτάζονται με μία γιορτή της Παναγίας. Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, ενώ σήμερα, την 28η Οκτωβρίου την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Η γιορτή αυτή μετατέθηκε από την εκκλησία μας από την 1η Οκτωβρίου την 28η ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς την Παναγία μας για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στους Ιταλούς, αρχικά, και, αργότερα, σε όλη τη διάρκεια της εθνικής αντίστασης.

Στο μέ­τω­πο, σ’ ό­λη τη γραμ­μή, α­πό τη γα­λα­νή θά­λασ­σα του Ι­ο­νί­ου μέ­χρι ψη­λά τις πα­γω­μέ­νες Πρέ­σπες, ο ελ­λη­νι­κός στρα­τός άρ­χι­ζε να βλέ­πει παν­τού το ί­διο ό­ρα­μα: Έ­βλε­πε τις νύ­χτες μια γυ­ναι­κεί­α μορ­φή να προ­βα­δί­ζει ψηλό­λι­γνη, α­λα­φρο­περ­πά­τη­τη, με την κα­λύ­πτρα της α­να­ριγ­μέ­νη α­πό το κε­φά­λι στους ώ­μους. Την α­να­γνώ­ρι­ζε, την ή­ξε­ρε α­πό πα­λιά, του την εί­χαν τρα­γου­δή­σει ό­ταν ή­ταν μω­ρό κι ο­νει­ρευ­ό­ταν στην κού­νια. Ή­ταν η μά­να η μεγαλό­ψυ­χη στον πό­νο και στην δό­ξα, η λα­βω­μέ­νη της Τή­νου, η υ­πέρ­μα­χος Στρα­τη­γός.

Γράμ­μα α­πό τη Μό­ρο­βα
Ο Τά­σος Ρη­γό­που­λος, στρα­τευ­μέ­νος στην Αλ­βα­νί­α το 1940, έ­στει­λε α­πό το μέ­τω­πο το πα­ρα­κά­τω γράμ­μα στον α­δελ­φό του.

«Α­δελ­φέ μου Νί­κο.

Σου γρά­φω α­πό μια α­ε­το­φω­λιά, τε­τρα­κό­σια μέ­τρα ψη­λό­τε­ρη α­πό την κο­ρυ­φή της Πάρ­νη­θας. Η φύ­ση τρι­γύ­ρω εί­ναι πάλ­λευ­κη. Σκο­πός μου ό­μως δεν εί­ναι να σου πε­ρι­γρά­ψω τα θέλ­γη­τρα μιας χι­ο­νι­σμέ­νης Μό­ρο­βας με ό­λο το ά­γριο με­γα­λεί­ο της. Σκο­πός μου εί­ναι να σου με­τα­δώ­σω αυ­τό που έ­ζη­σα, που το εί­δα με τα μά­τια μου και που φο­βά­μαι μή­πως, α­κού­γον­τάς το α­πό άλ­λους, δεν το πι­στέ­χεις.

Λί­γες στιγ­μές πριν ορ­μή­σου­με για τα ο­χυ­ρά της Μό­ρα­βας, εί­δα­με σε α­πό­στα­ση καμ­μιά δε­κα­ριά μέ­τρων μια ψη­λή μαυ­ρο­φό­ρα να στέ­κει α­κί­νη­τη.

-Τις ει;

Μι­λιά.­..

Ο σκο­πός θυ­μω­μέ­νος ξα­να­φώ­να­ξε:

-Τις ει;

Τό­τε, σαν να μας πέ­ρα­σε ό­λους η­λε­κτρι­κό ρεύ­μα, ψι­θυ­ρί­σα­με: Η ΠΑ­ΝΑ­ΓΙΑ!

Ε­κεί­νη όρ­μη­σε εμ­πρός σαν να εί­χε φτε­ρά α­ε­τού. Ε­μείς α­πό πί­σω της. Συ­νε­χώς την αι­σθα­νό­μα­σταν να μας με­ταγ­γί­ζει αν­τρει­ο­σύ­νη. Ο­λό­κλη­ρη ε­βδο­μά­δα πα­λαί­ψα­με σκλη­ρά, για να κα­τα­λά­βου­με τα ο­χυ­ρά Ι­βάν-Μό­ρο­βας.

Υ­πο­γραμ­μί­ζω πως η ε­πί­θε­σή μας πέ­τυ­χε τους Ι­τα­λούς στην αλ­λα­γή των μο­νά­δων τους. Τα πα­λιά τμή­μα­τα εί­χαν τρα­βη­χθεί πί­σω και τα και­νούρ­για.­.. κοι­μόν­ταν! Το τι έ­πα­θαν δεν πε­ρι­γρά­φε­ται. Ε­κεί­νη ορ­μού­σε πάν­τα μπρο­στά. Κι ό­ταν πια νι­κη­τές ρο­βο­λού­σα­με προς την α­νυ­πε­ρά­σπι­στη Κο­ρυ­τσά, τό­τε η Υ­πέρ­μα­χος έ­γι­νε α­τμός, νέ­φος α­πα­λό και χά­θη­κε».

Πηγή: ekklisiaonline.gr