Η ιστορία και το μαρτύριό μας ξεκινά ως εξής: Ήταν μήνας Αύγουστος, όταν ο γιός μου Αγησίλαος 7 χρονών ξαφνικά μπαίνει στο Νοσοκομείο με φοβερούς πόνους στην κοιλιά.
Οι γιατροί για δύο μήνες δεν μπορούν να βρουν τί έχει. Το παιδί μου σιγά σιγά αρχίζει να χάνει βάρος και να έχει πυρετό. Όλη η οικογένεια ήμασταν σε μεγάλη απόγνωση.
Ο σύζυγός μου είναι ιατρός επώνυμος με φοβερές γνωριμίες. Του έλεγαν συνέχεια ότι το παιδί δεν έχει τίποτα και ότι έχει πέσει το ανοσοποιητικό του. Το παιδί είχε διογκωμένους λεμφαδένες στην κοιλιά κι αυτό άρχισε να εξαπλώνεται. Η ογκολόγος στην Αθήνα μας έλεγε ότι δεν έχει τίποτα. Όμως το παιδί πήγαινε από το κακό στο χειρότερο…
Στο Λονδίνο έχω μία φίλη γιατρό, το όνομά της Αγγελική. Απ’ τη στιγμή που ο Αγησίλαος αρρώστησε η φίλη μου με ρωτούσε «Τί έγινε, έδωσες λύση; Γιατί κάθεσαι εκεί; Θα σου κλείσω ραντεβού εδώ στο Λονδίνο, σε ένα γιατρό να δούμε τί έχει το παιδί». «Περίμενε», της έλεγα. Σαν να είχε καλύψει ένα πέπλο αράχνης το σπίτι μου και δεν μπορούσαμε να ξεφύγουμε. Το μόνο που έκανα ήταν ν’ αρχίσω να διαβάζω προσευχές των Αγγέλων. Μία φίλη μου με ώθησε σ’ αυτό μέσα στην απόγνωσή μου.
Από μικρό παιδί πιστεύω στο Θεό. Φυσικά η καθημερινότητα με τα προβλήματα δεν σ’ αφήνει να έχεις αυτή την αγνή πίστη, που είχες σαν παιδί. Έπειτα μεγαλώνεις κι άμα αποκτήσεις κάποια οικονομική δύναμη έρχεται και η αλαζονεία. Πιστεύεις ότι εξουσιάζεις τα πάντα και τους πάντες. Και ο «κακός» χαίρεται και ο Θεός λυπάται.
Έτσι λοιπόν μετά από δύο μήνες δύσκολους, ψυχρούς χωρίς αποτέλεσμα αποφασίζουμε να φύγουμε για το Λονδίνο, για να γίνει επιτέλους διάγνωση σ’ αυτό το παιδί, ενώ ο Αγησίλαος άρχισε να λιώνει κάθε μέρα σαν το κερί. Η φίλη μου η Αγγελική, ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος, ήταν η κολώνα, ο φύλακας άγγελος στην μεγάλη περιπέτεια. Την είχε στείλει δίπλα μας ο αρχάγγελος Μιχαήλ. Δεν μας άφησε ούτε μια στιγμή.
Ο Αγησίλαος, κάνει τις ανάλογες εξετάσεις και βρίσκουμε ότι το παιδί έχει Hodgkins desease, δηλαδή μια μορφή καρκίνου στους λεμφαδένες. Ενώ πίστευα ότι δεν θα είχα τη δύναμη να το αντέξω, η δύναμη και η βοήθεια του Θεού και της Παναγιάς ήταν κοντά μου.
Έρχεται και ο σύζυγός μου στο Λονδίνο και αποφασίζουμε ότι η θεραπεία πρέπει να γίνει στο «Great Ormond Street Hospital For Children», που είναι το τρίτο μεγαλύτερο Νοσοκομείο στον κόσμο για παιδιά, εκεί όπου έγινε και η διάγνωση του παιδιού.
Είπαμε ότι με την βοήθεια του Θεού θα γίνει καλά ο Αγησίλαος. Πήγαμε στην εκκλησία του Λονδίνου την Αγία Σοφία να ανάψουμε ένα κερί και να προσευχηθούμε. Στο προαύλιο ο σύζυγός μου βρήκε μια μικρή μπρούτζινη πεταλούδα.Πραγματικά μια λευκή πεταλούδα μας ακολουθούσε και ο θάλαμος που ο Αγησίλαος έκανε χημειοθεραπεία λεγόταν «Butterfly» που σημαίνει πεταλούδα.
Το παιδάκι μου μου έλεγε «Τί έχω μαμά;» Κι εγώ του απαντούσα «Ένα μικρόβιο και ήρθαμε εδώ γιατί έχει καλύτερα φάρμακα». «Πώς θα γίνω καλά;». Αγησίλαε πρέπει να προσευχηθούμε στο Θεό και εσύ πρέπει να προσεύχεσαι στον Άγγελό σου».
Έτσι το αγνό παιδάκι άρχισε να προσεύχεται καθημερινά με μεγάλη πίστη. Στο μαξιλάρι του από κάτω, είχε διάφορες εικόνες του Αγίου Νεκταρίου, του Οσίου Πορφυρίου, των Αγίων Αναργύρων, της Παναγιάς, του Χριστού. Έλειπε μια εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ του Πανορμίτη μέχρι που μας την έστειλε η νονά του.
Κάθε βράδυ προσευχόταν κάθε δύσκολη στιγμή επίσης. Έλεγε χαρακτηριστικά «Άγγελε σε παρακαλώ κάνε με καλά, κάνε με να μην πονάω». Κι όντως ο Αρχάγγελος έκανε τον Αγησίλαο να μην πονάει.
Τα Χριστούγεννα η κόρη μου, ο σύζυγός μου και η μητέρα μου ήρθαν στο Λονδίνο για να περάσουμε τις γιορτές μαζί. Την ημέρα της Πρωτοχρονιάς πήρα τον σύζυγό μου να πάρει το αεροπλάνο για να επιστρέψει στην Αθήνα. Περάσαμε από ένα δρόμο κι απ’ τον ίδιο πέρασα μετά από μία ώρα με την κόρη μου, τον γιο μου και την μητέρα μου. και τότε βρήκαμε ένα καλάθι με ζουμπούλια που μέσα είχε μια λευκή πεταλούδα. Είπα στην μητέρα μου: «Μαμά μας ακολουθεί μια πεταλούδα, είναι μήνυμα από τον Θεό, ο Αγησίλαος θα γίνει καλά.
Ο Αγησίλαος κι εγώ κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι γιατί φοβόταν. Έτσι μια μέρα ξύπνησα και τί να δω. Πάνω από το κρεβάτι μας, να μας αγκαλιάζει ο Άγγελος τεράστιος, με τα λευκά φτερά του. Μας προστάτευε. Ήταν συγκλονιστική στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Ήμουν τόσο τυχερή που έζησα αυτή τη στιγμή. Και κατάλαβα ότι η πεταλούδα ήταν ο Άγγελος. Όμως δεν ήξερα ποιος Άγγελος ήταν. Ώσπου η Νονά του Αγησίλαου μου έστειλε την εικόνα του Αρχιστράτηγου Μιχαήλ της Σύμης. Ήταν εκπληκτικό μόλις αντίκρισα την εικονίτσα.
Είπα «Αυτός είναι ο Άγγελος που είδα!».
Πραγματικά ο Θεός και η Παναγία έστειλαν τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, να ΄προστατεύσει τον Αγησίλαο και να δώσει δύναμη σε εμένα, να είμαι δίπλα στο παιδί μου ΔΥΝΑΤΗ-ΣΩΣΤΗ-ΣΤΥΛΟΒΑΤΡΙΑ στον αγώνα που έδινε ενάντια στον καρκίνο. Ένα παιδάκι αγνό, αμόλυντο, χωρίς αμαρτίες έδινε την μάχη του γενναία, με αξιοπρέπεια. κι όλα αυτά με τη δύναμη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Είχαμε πίστη και οι δύο ότι όλα θα πάνε καλά. Του έλεγα «Αγησίλαε θα γίνεις καλά και θα φύγουμε, έχεις τον Άγγελό σου και δεν σε αφήνει».
Πραγματικά έξι μήνες κράτησε η θεραπεία. Από το Νοέμβριο, τελειώσαμε τον Απρίλιο με μεγάλη επιτυχία. Ήδη από το νέο έτος οι λεμφαδένες είχαν μειωθεί στα πιο ζωτικά όργανα. Η γιατρός του (Αγγλογερμανίδα ειδική στην περίπτωση του Αγησίλαου) μας είπε ότι στο παιδί αυτό έγινε θαύμα, γιατί ήταν πολύ προχωρημένη η κατάστασή του…
Ο Αγησίλαος πίστευε και πιστεύει στον Άγγελό του. Είχαν και έχουν τέτοια επικοινωνία που δεν θα ξεχάσω. Συγκεκριμένα όταν το παιδάκι έβγαινε αργά το βράδυ από το Νοσοκομείο τις ημέρες που έκανε χημειοθεραπεία, έλεγε δυνατά « Άγγελέ μου σε παρακαλώ, στείλε μου ένα ταξί γρήγορα να πάμε στο σπίτι».
Και πραγματικά, στην γωνία του δρόμου αντικρύζαμε το ταξί με αναμμένο φωτάκι. Το έστελνε ο Αρχάγγελος για να μην πονάει και κουράζεται.
Και το τελευταίο περιστατικό, ήταν όταν πήγαμε το μήνα Ιούνιο στο Λονδίνο για να βγάλει μια βαλβίδα, που φορούσε υποδόρια. Θα έμπαινε κανονικά στο χειρουργείο. Είχε κουραστεί όμως από όλα αυτά. Και το πρωί μου είπε: «Μαμά μίλησα με τον Άγγελο και μου είπε: Αγησίλαε στη μία το μεσημέρι θα έχεις τελειώσει το χειρουργείο και θα βγεις να πας σπίτι σου».
Ήταν αλήθεια, Ο Αγησίλαος μία και δέκα έβγαινε από την πόρτα του νοσοκομείου. Οφείλω να το ομολογήσω ότι δεν πίστευα ότι θα τελειώναμε τόσο γρήγορα.
Πραγματικά ο Αγησίλαος επικοινωνούσε για άλλη μια φορά με τον Άγγελο του. Σήμερα έχει την Εικόνα του πάνω από το γραφείο του. Είναι υγιέστατος, γεμάτος ζωή, πάει στο σχολείο του, παίζει μπάλα, τρέχει όπως όλα τα παιδιά. Ήταν δύσκολα αυτά που περάσαμε, όμως δεν θα ξεχάσω αυτή τη γαλήνη και την υπομονή που είχε αυτό το παιδί.
Αυτή την στιγμή, είμαστε μάρτυρες σε ένα θαύμα του Θεού. Σε ένα θαύμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη. Χάρη στην πίστη του, ο Αγησίλαος νίκησε τον καρκίνο. Είμαι πολύ χαρούμενη που μέσα απ’ αυτή την σκληρή και δύσκολη περιπέτεια γνωρίσαμε σε βάθος την ( Ορθόδοξη καί ζωντανή ) πίστη μας.
Όταν με ρωτούν και μου λένε » πώ! πώ, τί πάθατε! » ε, εκεί βλέπω τις αδυναμίες των ανθρώπων. Θέλω να φωνάξω δυνατά «ότι δεν πάθαμε τίποτα, απλά γίναμε καλύτεροι Χριστιανοί».
Ευχαριστώ τον Θεό γι’ αυτό που έζησα. Ευχαριστώ τον Αρχάγγελο Μιχαήλ για την προστασία του.
kivotoshelp.gr
