Θέ μου, νὰ κάμω σὲ Σένα θερμὴ προσευχὴ γιὰ τὴν Μάνα!
Θέ μου, ἡ ἀγάπη Σου ἂς εἶν’ πιὸ βαθιά, πιὸ γλυκιὰ γιὰ τὴ Μάνα!
Μέσα της κάμε ν’ ἁπλώνεται πάντα ἡ δική Σου γαλήνη,
καὶ στὶς πληγὲς τῆς καρδιᾶς της ἡ χάρη Σου βάλσαμο ἂς γίνη.
Μάνα γλυγύτατη, Μάνα οὐρανόσταλτη, ἀτίμιτη Μάνα!
δὲ σὲ θαμπώνουν ἀπάτες ἐσένα κι ὀνείρατα πλάνα.
Πάνω στὸ χρέος ἀκοίμητη ἐσύ, νύχτα-μέρα σκυμμένη,
τ’ ἄπειρο ἀκοῦς μεσ’ στὰ χάη μιὰ-μιὰ τὶς στιγμὲς νὰ σημαίνη.
Τόσο ἡ ψυχή σου εἶν’ ἁπλή, ποὺ μιλᾶ μὲ τ’ ἀμίλητα πλάσματα,
κι’ οὔτε γελιέσαι ποτὲ μ’ ὅσα φτιάνει τὸ ψέμα φαντάσματα.
Μάνα, ἡ στοργή σου μεγάλη κι’ ἀπέραντη ὅσο κι ἡ πλάση!
Ποιὸς θὰ πορέσει ὣς βαθιὰ τὴν καρδιά σου ποτὲ νὰ διαβάση;
Μάνα, ἡ στοργή σου πασίχαρη σὰν τὶς ἀχτίδες τοῦ ἥλιου,
μέσ’ στὴ χαρὰ τοῦ χρυσοῦ προσκαλεῖ μαγικοῦ σου βασίλειου.
Πῶς μὲ βελούδινα δάχτυλ’ ἀγγίζεις τοὺς πόνους μας καὶ τοὺς γλυκαίνεις
Μάνα γλυκύτατη, ὅλα τὰ βάσανα σὺ τ’ ἁπαλαίνεις!
Πάνω ἀπ’ τὸ λίκνο μας σκύβοντας, ἄγγελε -ὢ τὴ χαρά σου!
τὰ μεταξένια σου ἁπλώνεις φτερά, τὰ μεγάλα φτερά σου.
Ὢ τὸ γλυκό, τρυφερό σου, μανούλα, κι ὁλόθερμο φίλημα,
στοῦ βρεφικοῦ μας ὀνείρου τ’ ἀθῶο κι ἁπλὸ παραμίλημα!
Ὢ, πῶς πονᾶς ὅταν βλέπεις ἐμᾶς στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου,
καὶ στοὺς δικούς μας κινδύνους, καλή, πόσα φίδια σὲ ζώνουν!
Πόσες φορὲς σοῦ τρυπᾶμε, φτωχή, τὴν καρδιὰ μὲ μαχαίρι,
καὶ πόσες ἄλλες σηκώσαμε ἀπάνω σου βέβηλο χέρι!
Πόσες φορὲς σ’ ἀνεβάσαμε ἀπάνω σὲ ξύλον ὀδύνης,
δίχως ἐσὺ καὶ μιὰ λέξη πικρὴ παραπόνου ν’ ἀφήνης!
Κι ὢ, πόσες ἄλλες φορὲς στοῦ φριχτοῦ Γολγοθᾶ μας τὰ σκότη
μόνη σου κλαῖς, σ’ ἕνα θρῆνο βουβό, τὴ χαμένη μας νιότη!
Ὅλα μᾶς τἄμαθες, Μάνα γλυκύτατη, ἀτίμητη Μάνα,
καὶ μὲ τῆς Πίστης μας τ’ ἅγιο μᾶς ἔθρεψες κι ἄφθαρτο μάννα.
Ἕνα κομμάτι χρυσάφι μᾶς ἔκρυψες μέσα βαθιά μας,
νὰ μπουμπουκιάσουν οἱ ἀνθοὶ λαχταρᾶς τοῦ καλοῦ στὴν καρδιά μας.
Μάνα! ποῦ βρῆκες τὴν τόση στοργή, τὴν ἀγάπη τὴν τόση;
Μέσ’ στὴν ψυχή σου ἀπ’ τὸ χέρι τοῦ Πλάστη μας ἔχει φυτρώσει!
Μάνα, ποὺ πῆρες ἀπ’ ὅλα τὰ πλάσματ’ ἀνώτερο θρόνο,
ἄφθαρτη μενει κι ἀνέγγιχτ’ ἡ δόξα σου μέσα στὸ χρόνο.
Μέσ’ στὴν ἀγκάλη σου, ὢ θαῦμα! κρατᾶς τὸ Θεό μας, Μητέρα,
κι εἶσαι ἀπ’ τὴ γῆ κι ἀπ’ τοὺς κόσμους τῶν ἄστρων, ἐσύ, Πλατυτέρα!
(Γ. Βερίτης)
