Πόσο παράλογος είναι ο κόσμος μας που θεωρεί ότι η αγάπη ενός ζώου συντροφιάς μπορεί να συγκριθεί με την αγάπη ενός παιδιού;
από τη Χρύσα Μπακιρτζή
Μα είναι δυνατόν να συγκρίνεις τομάτα με πιπεριά; Είναι σαν να αποδέχεσαι ότι, εφόσον έχεις παιδιά, δεν έχεις το δικαίωμα να αγαπήσεις τίποτα άλλο. Φυσικά αγαπώ τα παιδιά, φυσικά αγαπώ τους γονείς μου, φυσικά αγαπώ το σύζυγό μου και φυσικά αγαπώ το σκύλο μου. Τον καθένα όμως με διαφορετικό, μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο. Γιατί η αγάπη όταν μοιράζεται, πολλαπλασιάζεται.
Πόσο παράλογος είναι ο κόσμος μας που κάνει συγκρίσεις στην ανατροφή ενός παιδιού και ενός σκύλου; Έχετε σκεφτεί πόσα ζευγάρια δεν μπορούν να κάνουν ένα παιδί και διοχετεύουν όλη την αγάπη τους στον πιο πιστό τους φίλο; Είναι μαγεία να ανατρέφεις ένα παιδί, όμως αν δε μπορείς να κάνεις ή δεν θέλεις για τους δικούς σου λόγους να κάνεις ένα μωρό, τότε το αμέσως πιο μαγικό πράγμα στον μπλε πλανήτη μας είναι η ανατροφή ενός ζώου συντροφιάς.
Δυστυχώς όμως πάντα προσπαθούμε να αναζητήσουμε ομοιότητες και διαφορές σε δύο υπέροχα πλάσματα. Υπάρχουν άραγε; Εγώ σαν σκυλογονέας έχω ξενυχτήσει για το άρρωστο σκυλί μου, έχω δανειστεί λεφτά για τη χημειοθεραπεία του και έχω κινήσει γη και ουρανό για να το σώσω. Το ίδιο δεν θα έκανε και μία μητέρα; Εγώ σαν σκυλογονέας έχω ξοδέψει ώρες στην κουζίνα να μαγειρεύω για το σκυλί το δικό του φαγητό και για την υπόλοιπη οικογένειά μου το δικό μας. Το ίδιο δεν θα έκανε και μία μητέρα;
Σε αντίθεση όμως από μία μάνα εγώ σαν σκυλογονέας γνωρίζω ότι το σκυλί μου και 20 ετών να γίνει πάλι εμένα θα έχει ανάγκη για να βγει βόλτα, να του βάλω να φάει, να το πάω στο γιατρό ή να του κάνω απλά ένα μπάνιο. Το σκυλί μου την ίδια ακριβώς αγκαλιά θα αναζητάει στα χέρια μου από κουτάβι έως τα γεράματά του. Γιατί για εμένα είναι μόνο ένα κομμάτι της ζωής μου. Όμως για αυτόν είμαι όλη του η ζωή.
Όχι, δεν θα ακούσω ποτέ από το στόμα του σκύλου τη λέξη “μαμά” αλλά μου τη λένε τα μάτια του. Όχι, δεν θα ακούσω ποτέ από τα χείλη του σκύλου τη φράση “σε μισώ” ώστε να ξέρω ότι κάνω σωστά τη δουλειά μου αλλά η ουρά του τα δείχνει όλα. Αχ αυτή η κουνιστή ουρά.
Ναι, θα μου δείξει ότι πεινάει και το σκυλί και το παιδί. Ναι, θα μου φέρει ένα παιχνίδι όταν θα θέλει να παίξουμε και το σκυλί και το παιδί. Γιατί και τα δύο έχουν τόσο ίδιες και τόσο διαφορετικές ανάγκες.
Ένας γονιός θα σκοντάψει ανάμεσα σε lego και διάφορα παιχνίδια την ίδια ώρα που εγώ θα σκοντάψω ανάμεσα σε κόκαλα, κροκέτες και μπαλάκια. Όμως το ίδιο δυνατά και το ίδιο αληθινά μπορώ να γελάσω με τα νάζια του, τα καμώματά του και να νιώσω τόσο μα τόσο υπερήφανη όταν μάθει σωστά που είναι η τουαλέτα του. Και αυτό για εμένα είναι ευτυχία. Και εσύ που ακόμα δεν έχεις υιοθετήσει ένα ζωάκι είσαι λίγο πιο δυστυχισμένος από εμένα. Απλά δε το ξέρεις.
