Οι Γάτες «Χάτσικο» Και Οι Ιστορίες Τους Από Σερβία Και Μαλαισία
Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία του Χάτσικο που έγινε ευρέως γνωστή μετά την προβολή της ταινίας στους κινηματογράφους. Σήμερα θα γνωρίσουμε δύο ιστορίες γάτες «Χάτσικο»..
Ο Χάτσικο ήταν ο περίφημος σκύλος του Ιάπωνα καθηγητή Χιντεσάμπουρο Ουένο! Η σχέση τους ήταν πολύ στενή και κάθε πρωί ο Χάτσικο συνόδευε τον αγαπημένο του στο σιδηροδρομικό σταθμό ώστε αυτός να πάρει το τρένο για το πανεπιστήμιο που έδινε διαλέξεις και το απόγευμα πάλι τον περίμενε εκεί για να γυρίσουν μαζί σπίτι.
Σε μια διάλεξη ο φίλος Χιντεσάμπουρο έπαθε εγκεφαλική αιμοραγία και πέθανε! Ε λοιπόν για τα επόμενα 10 ολόκληρα χρόνια ο Χάτσικο κάθε πρωί ήταν εκεί, στο σιδηροδρομικό σταθμό, μήπως και εμφανιστεί ο αγαπημένος του άνθρωπος.
1. H Γάτα ‘Χάτσικο’ της Σερβίας
Η καρδιά έχει την ίδια δύναμη να αγαπά σε όλα τα είδη. Απλά εσείς επιλέγεται εάν η αγάπη θα κυριαρχήσει στη ζωή σας, πόσο θα την μοιραστείτε, πόσο θα επηρεάσει αυτήν και την σχέση σας με τον γύρω κόσμο σας. Από την άλλη, το να αγαπάς είναι ίσως η μεγαλύτερη ένδειξη ευφυίας και νοημοσύνης. Ένα έχω να σας πω. Όταν η καρδιά σταματά, και επέρχεται ο θάνατος δεν χωρίζει τους αληθινούς φίλους και τις μεγάλες αγάπες. Όπως δεν διαχωρίζει φιλές ανθρώπων και κατηγορίες έμβιων όντων.
Έζησα και με ανθρώπους και με ζώα. Και υπάρχουν και παρεξηγημένοι άνθρωποι και ζώα εξίσου παρεξηγημένα απ’ τους ανθρώπους. Όπως αυτά τα μικρά, μισό άγρια, μισό ήμερα ζώα, που συναντάμε στους δρόμους μας και τα διώχνουμε λες και είναι κάτι παράταιρο και ενοχλητικό για το δικό μας οπτικό πεδίο. Αλλά πίσω έχει η …γάτα την ουρά, και έχουν έρθει οι εποχές να δούμε την αλήθεια κατάματα, κατάγατα θα έλεγα…
Γράφω με αφορμή ένα δημοσίευμα προ μηνός. Στη γείτονά μας Σερβία, μια γάτα, από τον Νοέμβριο μήνα παρακαλώ, που συγχωρέθηκε ο κηδεμόνας της, ζει στον τάφο του και αρνείται να τον αφήσει. Ούτε το κρύο, ούτε το χιόνι την τρομάζουν. Κάθε μέρα κάθεται στον τάφο του ιδιοκτήτη της και περιμένει. Τι περιμένει; Εσείς να μου πείτε. Έχετε αγαπήσει, έχετε δεθεί με τα δεσμά της φιλίας και της λατρείας; Αν ναι, θα καταλάβετε…
Ο ιδιοκτήτης της γάτας, ο Μουαμέρ Ζούκορλιτς, ήταν αντιπρόεδρος και μουφτής της ισλαμικής κοινότητας της Σερβίας. Πέθανε από καρδιακή προσβολή τον Νοέμβριο του 2021. Έτσι, από την ημέρα της κηδείας του, το κατοικίδιο του πολιτικού μένει στον τάφο του ανελλιπώς .
Την ιστορία του σερβικού «Χάτσικο» διηγήθηκε ένας χρήστης του Twitter με το ψευδώνυμο LavBosniak. Έτσι έφτασε σε μένα. Τον Νοέμβριο, δημοσίευσε στη σελίδα του μια φωτογραφία με μια γάτα, την οποία παρατήρησε σε ένα τοπικό νεκροταφείο. «Ελπίζω κάποιος να φροντίσει τη γάτα, να της δώσει ένα ζεστό σπίτι, νόστιμο φαγητό και να είναι βέβαιη, ότι θα την φέρνει στον τάφο του αγαπημένου της μπαμπά καθημερινά» λένε τα ρετουίτς. Το διαδίκτυο συγκινήθηκε από την ιστορία της γάτας του Σέρβου Μουφτή.
Το κατοικίδιο δεν συμβιβάστηκε με τον θάνατο του ιδιοκτήτη και ουσιαστικά εγκαταστάθηκε στον τάφο του, μη θέλοντας να αποχωριστεί από αυτόν. Αποδεικνύεται ότι ο Σέρβος μουφτής Μουαμέρ Ζούκορλιτς φρόντιζε τη γάτα. Όταν άνδρας έπαθε καρδιακή προσβολή και πέθανε, ο τετράποδος φίλος του, μετά από κάποιες μέρες περιπλανήθηκε στο νεκροταφείο και βρήκε τον τάφο του Μουαμέρ. Πως; Μα Πως; Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε πως και γιατί.
Στη συνέχεια οι χρήστες ενδιαφέρθηκαν για την τύχη του ζώου και το συμπόνεσαν. Κάποιοι εξέφρασαν ειλικρινή θαυμασμό για την αφοσίωσή του. Ήδη τον χειμώνα, ο άνδρας ενημέρωσε με μήνυμα, σημειώνοντας ότι η γάτα ζει ακόμα στο νεκροταφείο και ζει δίπλα στον τάφο του μουφτή, ανεξήγητο πως.
Οι γάτες είναι οι πραγματικοί καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου. Λένε μερικοί στο διαδίκτυο. Δεν τους αξίζουμε, λένε άλλοι. Εδώ και οι τρεις μήνες που το είχα δει ήταν εκεί. Τι έγινε αυτή η γάτα; Δεν γνωρίζω, ούτε πως την λένε. Είναι μια ασπροκόκκινη κανονική γάτα κάπου εκεί στη παγωμένη γη του νεκροταφείου του Βελιγραδίου, κοντά στον άνθρωπο που αγαπούσε και περίμενε κάθε μέρα να χαϊδέψει και να αγκαλιάσει με την ουρά της. Ας ευχηθούμε να είναι καλά, γιατί τέτοιες ψυχές αξίζουν ένα επίγειο παράδεισο…
2. Τη Γάτα ‘Χάτσικο’ της Μαλαισίας τη λένε.. Νανά
Με αυτήν την αφορμή θυμήθηκα για μια γάτα, που πριν καιρό με είχε εντυπωσιάσει. Στη Μαλαισία είναι μια γάτα με το όνομα Νανά, που επισκέπτεται τον τάφο του ιδιοκτήτη της καθημερινά για δύο χρόνια περίπου. Μέχρι να τους χωρίσει ο Θάνατος δηλαδή, και μόνο αυτός. Κάποιοι μπορεί να πουν ότι οι γάτες είναι οι λιγότερο πιστοί σύντροφοι που θα μπορούσαν να έχουν οι άνθρωποι. Αλήθεια τώρα; Το πιστεύεται ακόμη αυτό; Προσωπικά ως γατόφιλος, θα υποστήριζα το αντίθετο όπως υποστηρίζει η Χαζλίν Νοζί, που μοιράστηκε την ιστορία της Νανάς σε μια τοπική ομάδα γατόφιλων της Μαλαισίας στο Facebook. Γιατί οι γάτες είναι ευαίσθητα και γλυκά πλάσματα, λέει η Χαζλίν, που χρειάζονται απλώς λίγο χώρο. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα άλλης μεγάλης συζήτησης.
Η Νανά είναι μια τζίντζερ γάτα από το Κελαντάν της Μαλαισίας. Η εξάχρονη γάτα ανήκε στον πατέρα της Χαζλίν, ο οποίος ήταν συνταξιούχος δάσκαλος. Οι δυο τους είχαν έναν ιδιαίτερο και σπάνιο δεσμό, αχώριστοι συνέχεια. «Η Νανά ακολουθούσε πάντα τον μπαμπά στο τζαμί και περίμενε να τελειώσει τις προσευχές του προτού τον ακολουθήσει πίσω στο σπίτι», εξιστορεί η Χαζλίν σε συνέντευξη, όταν η ιστορία έκανε ιδιαίτερη αίσθηση σε όλα τα μέσα. «Ήταν ένας δεσμός που είχε αυτή η συγκεκριμένη γάτα με τον μπαμπά μου σε σύγκριση με τις άλλες γάτες στο σπίτι, άνευ προηγουμένου».
Και όταν πέθανε ο πατέρας της Χαζλίν, η Νανά ήταν σε βαθιά κατάθλιψη σε σημείο, που έχασε κάθε όρεξη, και είχε αρρωστήσει χάνοντας και βάρος. Από την πρώτη κιόλας μέρα η Νανά είναι η πρώτη που επισκέπτεται τον τάφο του εδώ και δύο χρόνια, κάθε πρωί. Ευτυχώς, μετά από λίγους μήνες ανάρρωσε, και άρχισε να ανακτά την όρεξή της για ζωή. Όμως δεν σταματά να επισκέπτεται τον τάφο του πατέρα της.
Αλλά επίσης και εκεί που περνούσε τον χρόνο του ο μπαμπάς – όπως στην κούνια που ήταν το αγαπημένο σημείο, ή ακόμα να κάθεται στο παλιό του αυτοκίνητο». Για δύο χρόνια, η Νανά είχε ένα αυστηρό καθημερινό τελετουργικό: να επισκέπτεται τον τάφο του κάθε πρωί. Ευτυχώς το νεκροταφείο ήταν κοντά στο σπιτικό τους, και έτσι αυτή μπόρεσε να αφοσιώνεται στα πρωινά της, μέχρι ίσως να την πάρει κοντά του ο άνθρωπός της. Δε γνωρίζω ούτε αυτήν την συνέχεια. Αλλά τι σημασία έχουν οι λεπτομέρειες εδώ.
Πόσες ακόμη ιστορίες έχω να σας πω τέτοιες. Δεν έχω τι άλλο να προσθέσω προς το παρών, μόνο να αγαπάτε και εσείς έτσι, βρε παιδιά, να αφοσιώνεστε και να δίνετε όσο ζούμε αξία σε κάθε μας στιγμή… και με τις γάτες σας ιδιαίτερα, αγκαλιά.
