Ο Ντέξτερ απέτυχε στην αστυνομία γιατί ήταν πολύ κοινωνικός αλλά βρήκε καλύτερο πόστο
Νωρίτερα φέτος η αστυνομική καριέρα του Ντέξτερ βρέθηκε σε αδιέξοδο. Το αξιαγάπητο μαύρο λαμπραντόρ είχε μόλις αποτύχει στην εκπαίδευση για σκύλος ανίχνευσης ναρκωτικών επειδή «ήταν υπερβολικά κοινωνικός».
Ο Ντέξτερ επρόκειτο να φύγει εντελώς από το σώμα, εφόσον απέτυχε στην σχετική εκπαίδευση, ωστόσο μήνες μετά όχι απλώς έχει παραμείνει αλλά απέκτησε επίσης νέο πόστο, κερδίζοντας ταυτόχρονα και μια θέση στα ιστορικά βιβλία της Scotland Yard.
Ο Ντέξτερ, που είχε ελλιπή συγκέντρωση ήταν «υπερβολικά κοινωνικός» για να επιτύχει ως σκύλος ανίχνευσης, έγινε ο πρώτος «σκύλος ευημερίας» του σώματος.
Ο Μάικ Σίθερ, χειριστής του και έμπειρος αξιωματικός με εξειδίκευση στην ψυχική υγεία και το τραύμα, πηγαίνει πλέον τον Ντέξτερ να γνωρίσει αστυνομικούς και άλλους υπαλλήλους που εργάζονται από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία και μονάδες πυροβόλων όπλων μέχρι σε περιπολίες της γειτονιάς.
«Ήταν προορισμένος για σκύλος ανίχνευσης ναρκωτικών. Δυστυχώς για εκείνους και ευτυχώς για εμάς, δεν τα κατάφερε», λέει ο Μάικ. «Διαθέτει μια πολύ καλή μύτη, αλλά η η προσωπικότητά του δεν τον αφήνει να είναι σκύλος ναρκωτικών. Είναι απλώς πάρα πολύ καλός με τους ανθρώπους. Τον απέσυραν επειδή ήταν υπερβολικά κοινωνικός», προσθέτει.
Όπως εξηγεί, ο Ντέξτερ άρχισε επίσης να παρουσιάζει σημάδια στρες κατά την εκπαίδευση. «Αν ένας σκύλος δεν είναι χαρούμενος με τον ρόλο του, είναι καθήκον μας να τον βγάλουμε εκτός. Μου θύμισε έναν από τους παλιούς σχολικούς ελέγχους μου- “στερείται συγκέντρωσης και είναι ανώριμος”», λέει.
Ο Μάικ σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει τον Ντέξτερ ως «σκύλο ευημερίας» ενώ μιλούσε για εκείνον με κάποιο συνάδελφο. Με αφορμή τη χρήση τέτοιον σκύλων στον αμερικανικό στρατό, η επίδραση του Ντέξτερ -αποδεδειγμένη από την ικανότητά του να φέρνει χαμόγελο και στον πιο γκρινιάρη ή «σκληρό» αστυνομικό- έχει και επιστημονική βάση. Έρευνες έχουν διαπιστώσει πως η αλληλεπίδραση με κατοικίδια, όπως το να χαϊδέψεις έναν σκύλο, βοηθούν στην απελευθέρωση οξυτοκίνης στους ανθρώπου, γνωστή επίσης ως «ορμόνη της αγάπης».
Εξίσου σημαντικό, σύμφωνα με τον Μάικ Σίθερ, είναι το γεγονός πως η οξυτοκίνη βοηθά στην εξισορρόπηση της κορτιζόλης, ορμόνης που συνδέεται με το στρες. Στην διάρκεια του πρώτου κύματος πανδημίας, τον περασμένο Μάιο, ο Μάικ πήγε τον Ντέξτερ σε αστυνομικούς που είχαν επιφορτιστεί με το δύσκολο καθήκον της επίβλεψης πτωμάτων. «Προετοίμαζαν τους νεκρούς για περισυλλογή», λέει.
Στην αρχή, μαζί με έναν συνάδελφό του πήγαν σκύλους από την σχολή εκπαίδευσης. «Είδαμε από πρώτο χέρι πόση επιτυχία έχουν οι σκύλοι στην ανύψωση του ηθικού», σημειώνει. «Το έκαναν ήδη για δυο με τρεις μήνες όταν τους πήγα τον Ντέξτερ».
Την προηγούμενη εβδομάδα, στο αστυνομικό τμήμα του Λιούισαμ, στο νότιο Λονδίνο, ο Ντέξτερ κηνυγούσε ένα μπαλάκι του τένις στο δωμάτιο ενώ ο χειριστής του έκανε σε άλλους αστυνομικούς μια παρουσίαση για το στρες, το τραύμα και πώς να αναζητούν βοήθεια.
Ο ίδιος αποφάσισε να ασχοληθεί με την ψυχολογική υποστήριξη μετά την απώλεια ενός συνεργάτη του εν ώρα καθήκοντος σε συνδυασμό με την τοποθέτησή του σε σκηνές εγκλήματος. Αναφέρεται δε στην περίοδο της τότε κατάθλιψης με τον όρο «ο μαύρος σκύλος», του Ουίνστον Τσώρτσιλ.
Με τον Ντέξτερ έχουν σημειώσει τόση επιτυχία που αποφασίστηκε το πρόγραμμα να επεκταθεί.
Πηγή : lifo.gr
