Ο σκύλος συντροφεύει τον άνθρωπο εδώ και χιλιάδες χρόνια. Είναι φύλακας, οδηγός, συμπαραστάτης, κυνηγός και βοηθός του σε πάρα πολλές δραστηριότητες. Η δε αφοσίωση του και η πίστη του στον ιδιοκτήτη του και στα μέλη της οικογένειάς του είναι και μυθική… Τι συμβαίνει λοιπόν και κάποιες φορές αυτή η αρμονική συνύπαρξης των δύο διαφορετικών ειδών διαταράσσεται με αποτέλεσμα να κοστίζει ακόμα και τη ζωή ενός ανθρώπου, ενός παιδιού;
Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ φυλή και ΚΑΝΕΝΑΣ σκύλος (είτε είναι καθαρόαιμος ή ημίαιμος) που από τη φύση του να δείχνει επιθετικότητα προς τον άνθρωπο.
Υπάρχουν σκυλιά (καθαρόαιμα ή ημίαιμα) τα οποία έχουν ανεπτυγμένα κάποια από τα βασικά ένστικτα που κάθε ζώο αυτού του είδους έχει. Κάποια καθαρόαιμα σκυλιά διακρίνονται για τις πιο ανεπτυγμένες ικανότητες που έχουν και οι οποίες εξυπηρετούν συγκεκριμένες ανάγκες του ανθρώπου, όπως είναι για παράδειγμα η αίσθηση της προστασίας της ιδιοκτησίας, της θήρευσης, της επαναφοράς και άλλες συμπεριφορές, γι’ αυτό και συνηθίζουμε να λέμε ότι «αυτός είναι ένας σκύλος εργασίας – φύλαξης – συντροφιάς».
Χιλιάδες σκυλιά με την σωστή – η ακόμα και χωρίς σωστή κοινωνικοποίηση – ζουν και συνυπάρχουν με τον άνθρωπο αρμονικά… Τι συμβαίνει όμως και κάποιες φορές στρέφονται κατά των ανθρώπων;
Κατά συντριπτική πλειοψηφία ΑΙΤΙΑ είναι η ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ τους. Ο σκύλος δηλαδή δεν έρχεται σε επαφή με αυτούς που εμείς θα θέλαμε αρμονικά να συνυπάρχει. Δηλαδή δεν βλέπει ποτέ παιδιά, καθώς μεγαλώνει, δεν έρχεται σε φυσική επαφή μαζί τους, ούτε ζει με άλλα ζώα, δεν ζει ή συναναστρέφεται με ξένους – προς τα μέλη της οικογένειας του – ανθρώπους.
Και ενώ το σκυλί ζει έτσι απομονωμένο εμείς περιμένουμε να μεγαλώσει και να είναι σωστή η συμπεριφορά του σε μία κατάσταση και με συνθήκες που ουσιαστικά πρωτοαντικρίζει ή ακόμα χειρότερα βιώνει συνεχώς λάθος αφού λαμβάνει λάθος ερεθίσματα που το οδηγούν σε λάθος αντιδράσεις.
Ένα σκυλί δεν δείχνει κακία, μίσος, άχτι, μανία αν επιτεθεί σε παιδιά που παίζουν. Δεν είναι τρελό, δεν φταίει η ράτσα του, δεν φταίει η ηλικία του, δεν φταίει κάποια ψύχωση από την οποία νομίζουμε ότι πάσχει. Τα αίτια που ωθούν το ζώο στην επίθεση δεν είναι η εκδίκηση, ο δόλος κ.ο.κ.
Το ζώο πάσχει από την ελλιπή ή την ανύπαρκτη κοινωνικοποίηση την οποία εμείς (ως ιδιοκτήτες) δεν του κάναμε, και έτσι δεν έμαθε να ζει με παιδιά, δεν έμαθε να μην τα αντιμετωπίζει ως κίνδυνο ή απειλή αφού κανείς δεν το εκπαίδευσε ώστε να μην φοβάται τις αντιδράσεις τους, τις φωνές τους, τα πειράγματα τους, τις απότομες κινήσεις, ή ακόμα και τον πόνο, που τα παιδιά μπορεί να προκαλέσουν παίζοντας.
Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι ένα τέτοιο συμβάν δεν προκαλείται από έναν σκύλο –«φύλακα». Δεν είναι το ένστικτο της ιδιοκτησίας και της προάσπισης της που ωθεί έναν σκύλο να επιτεθεί σ’ ένα παιδί.
Είναι το ΘΗΡΕΥΤΙΚΟ ένστικτο που τον ωθεί, το οποίο και συναντάται σε όλους ανεξαιρέτως τους σκύλους (καθαρόαιμους και ημίαιμους) και είναι αποτέλεσμα της ΕΝΤΕΛΩΣ λάθους κατεύθυνσής του, αφού κανείς δεν έχει δείξει σε αυτό το ζώο ότι ένα παιδί δεν είναι θήραμα (όσο και αν τρέχει και φωνάζει) πως μπορεί να τρέξει και να παίξει μαζί του και μέχρι που αυτό επιτρέπεται…
Η κοινωνικοποίηση και η εκπαίδευση είναι απαραίτητο να γίνεται σε όλους τους σκύλους που μας συντροφεύουν για να μπορούν να είναι μαζί μας παντού.
