Το 19ο αιώνα μια επιδημία λύσσας εμφανίστηκε στην Ολλανδία. Λόγω αυτού οι κάτοικοι άρχισαν να εγκαταλείπουν τα ζώα τους στο δρόμο με το φόβο μήπως έχουν την αρρώστια και τους τη μεταφέρουν. Αυτή ήταν και η αρχή που η χώρα γέμισε από αδέσποτα, τα οποία πολλαπλασιάστηκαν από τις ανεξέλεγκτες γέννες. Με το πέρασμα του χρόνου χιλιάδες σκυλιά περιφέρονταν στους δρόμους και η κατάσταση έγινε τραγική. Και οι Αρχές αποφάσισαν να βάλουν πρόγραμμα ώστε να λύσουν αυτό το πρόβλημα. Δείτε πώς:
1. Δωρεάν στειρώσεις
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαν ήταν κάτι απλό. Δωρεάν στειρώσεις. Πρόγραμμα δωρεάν στειρώσεων. Για κάποια συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα ο κόσμος μπορούσε να επισκέπτεται κτηνιατρικές κλινικές και να κάνει δωρεάν στειρώσεις και εμβολιασμούς.
Με αυτό το πρόγραμμα η Ολλανδία κατάφερε να στειρώσει το 70% των θηλυκών οικόσιτων σκύλων, παράλληλα φυσικά με τους αδέσποτους, σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Έτσι μειώθηκε ο πληθυσμός των αδέσποτων.
2. Έφτιαξε αυστηρούς νόμους που έχουν να κάνουν με τα ζώα
Και το πιο βασικό τους εφάρμοσε. Όπως συμβαίνει και στη Μεγάλη Βρετανία αν στην Ολλανδία κακοποιήσεις ή εγκαταλείψεις ζώο, αυτό μπορεί να επιφέρει πρόστιμο μέχρι 12 χιλιάδες λίρες ή 3 χρόνια φυλάκιση. Για να το πετύχουν αυτό δημιούργησαν ειδικές δομές, αρχές και αστυνομικά τμήματα για μόνο αυτό.
3. Adopt, don’t shop
Οι κυβερνήσεις κινήθηκαν σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Ενθάρρυναν τους πολίτες με ειδικά προγράμματα και συνεχή ενημέρωση ώστε να υιοθετούν αδέσποτα και όχι να αγοράζουν κάποια ράτσα από τα pet shops. Άρχισαν μάλιστα να φορολογούν τα σκυλιά ράτσας. Αυτό έκανε τους ανθρώπους να σκεφτούν διπλά την αγορά κατοικίδιου. Και άρχισαν να επισκέπτονται τα καταφύγια για να υιοθετήσουν κάποιο. Έξυπνο δεν είναι;
Αξίζει δε να σημειώσουμε ότι το πρώτο φιλοζωικό σωματείο ιδρύθηκε το 1864 στη Χάγη και το πρώτο κυνοκομείο δημιουργήθηκε το 1877 ενώ η κακοποίηση ζώου άρχισε να τιμωρείται μόλις από το 1886.
Το πρόγραμμα της Ολλανδίας είναι απλό και επιβεβαιώνει αυτό που λέμε “δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο”.
Και για το τέλος μια ερώτηση, ρητορική. Θα γίνουν αυτά ποτέ στη χώρα μας; Όχι, δυστυχώς. Γιατί ούτε παιδεία έχουμε ούτε πολιτικούς που να αποφασίσουν να βάλουν μια τάξη. Αλλά και ούτε λαό πρόθυμο να υπακούσει και να θελήσει να μπει σε τάξη. Και εμείς που αγαπάμε τα ζώα; Θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε έναν καλύτερο κόσμο για αυτά αλλά και για εμάς.
