0
Πιθανόν δεν υπάρχει κανένα άλλο ζώο στον κόσμο πιο πιστό στον άνθρωπο από ένα σκύλο. Τα σκυλιά αγαπούν τους ιδιοκτήτες τους ολόψυχα και είναι έτοιμα να κάνουν απολύτως τα πάντα για χάρη τους.
Σας παρουσιάζουμε μια συλλογή από ιστορίες σχετικά με την πίστη των σκύλων, που είναι βέβαιο ότι θα φέρουν δάκρυα στα μάτια σας!
- Πριν από μερικές μέρες, πήγα στο περίπτερο για να αγοράσω τσιγάρα. Στο δρόμο της επιστροφής σταμάτησα για να ανοίξω το πακέτο. Εκείνη τη στιγμή, ένας σκύλος πλησίασε και κάθισε δίπλα μου, κοιτάζοντάς με. Έβγαλα ένα τσιγάρο και το πρόσφερα στο σκυλί. Μύρισε το τσιγάρο, το έσφιξε προσεκτικά στα σαγόνια του και το πήγε στον άστεγο ιδιοκτήτη του, ο οποίος καθόταν σε κοντινή απόσταση. Τώρα αγαπώ και σέβομαι τα σκυλιά ακόμα περισσότερο από ό, τι πριν!
- Έχω τη συνήθεια να βάζω την διπλωμένη πιτζάμα μου κάτω από το μαξιλάρι μου πριν φτιάξω το κρεβάτι. Ενώ ήταν ακόμα κουτάβι, η σκυλίτσα μου η Abby συνήθιζε να νιώθει μεγάλη μοναξιά στην απουσία μου, γι ‘αυτό πήγαινε συχνά στο κρεβάτι, έβγαζε τα ρούχα μου έξω και κοιμόταν πάνω τους στο διάδρομο. Σταμάτησε να το κάνει αυτό όταν μεγάλωσε. Τον τελευταίο καιρό, μια ευκαιρία καριέρας με ανάγκασε να μετακομίσω σε άλλη πόλη. Άφησα το σκυλί μου με τους γονείς μου, αλλά πηγαίνω για επίσκεψη κάθε Σαββατοκύριακο. Παρ ‘όλα αυτά, λείπω πολύ στην τετράποδη φίλη μου. Την περασμένη εβδομάδα, οι γονείς μου μου τηλεφώνησαν και μου είπαν πως επέστρεψαν από τα μαγαζιά και τους υποδέχτηκε η Abby φορώντας το πάνω μέρος της πιτζάμας (ίσως το βρήκε κάτω από το μαξιλάρι και με κάποιο τρόπο έβαλε το κεφάλι της μέσα από την τρύπα του λαιμού). Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω όταν φαντάστηκα τη σκηνή!
- Τον περασμένο μήνα ξέσπασε πυρκαγιά στο διαμέρισμά μας. Ευτυχώς, εγώ, όλη η οικογένειά μου, και ο σκύλος μας καταφέραμε να βγούμε έξω εγκαίρως. Ξαφνικά θυμήθηκα… την χελώνα μου! Την αφήσαμε πίσω! Κοίταξα το σκύλο και τον είδα να κρατάει το μικρό πλασματάκι στο στόμα του. Όσον αφορά τη φιλία, τα ζώα μπορούν πραγματικά να μας διδάξουν μερικά πράγματα!
- Τα κεκάκια είναι η αγαπημένη λιχουδιά του σκύλου μου. Θα κάνει τα πάντα για να πάρει ένα, και όταν το έχει, δεν θα αφήσει κανέναν να το της πάρει. Πριν από λίγες μέρες, επέστρεψα από τη δουλειά αργά και ήμουν τελείως εξαντλημένη. Μετά βίας έσερνα τα πόδια μου, μπήκα στο διαμέρισμα, κατέρρευσα στον καναπέ και άρχισα να κλαίω. Ξαφνικά, το σκυλί μου έτρεξε σε μένα και άρχισε να γλείφει τα χέρια μου, σπρώχνοντας το πρόσωπό μου με τη μύτη της. Αγνοώντας την, συνέχισα να κλαίω. Τότε με άφησε μόνη για μερικά λεπτά και επέστρεψε, φέρνοντας ένα κεκάκι στα σαγόνια της. Το έβαλε μπροστά μου και κάθισε κάτω από τον καναπέ, περιμένοντας να ηρεμήσω.
- Έχω ένα μικρό παντοπωλείο και ένας από τους τακτικούς μου πελάτες είναι ένα κανίς που ονομάζεται Άλμπερτ! Ανήκει σε μια ηλικιωμένη κυρία που έχει δυσκολίες στο περπάτημα. Κάθε μέρα, θαυμάζω το πόσο έξυπνο είναι. Έρχεται, παίρνει σειρά και περιμένει υπομονετικά για να έρθει η σειρά του στο ταμείο, κρατώντας ένα μικρό πακέτο στο στόμα του. Το πακέτο περιέχει κάποια χρήματα, μια λίστα αγορών και μια σακούλα. Το μόνο που χρειάζεται να κάνω είναι να πάρω τα χρήματα, να γεμίσω την τσάντα με τρόφιμα και να τα δώσω στο σκυλί. Κάθε φορά που το κάνω αυτό, σχεδόν περιμένω να δω τον Albert να μετράει τα ρέστα με τα πόδια του!
- Βρήκα τη σκυλίτσα μου Suzie σε ένα καταφύγιο, όπου μαράζωνε στην κατηγορία των «απορριφθέντων». Ένα πανέμορφο κόκκινο Pinscher με πανέξυπνα μάτια, έμεινε απολύτως σιωπηλό. Και εννοώ ότι δεν γαύγιζε ποτέ. Τα πράγματα δεν άλλαξαν όταν την έφερα μαζί μου. Αν ήθελε κάτι (βόλτα, τουαλέτα, φαγητό), το εξέφραζε τρέχοντας συνεχώς από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Ένα βράδυ, όταν ήμουν μισοκοιμισμένη στο κρεβάτι μου, άκουσα ένα γαύγισμα που έμοιαζε να ακούγεται από μακριά. Δεν μπορούσα ούτε να ανοίξω τα βλέφαρά μου. Τέλος, με μεγάλη δυσκολία, ξύπνησα και είδα ότι γαύγιζε η σκυλίτσα μου! Και τότε συνειδητοποίησα ότι υπήρχε διαρροή αερίου στο σπίτι. Χωρίς την Suzie, θα είχα κοιμηθεί και δε θα ξυπνούσα ποτέ! Η μικρή μου ηρωίδα!
- Σχεδόν πριν από τρία χρόνια, η μητέρα μου διαγνώστηκε με καρκίνο. Η διάγνωση επιβεβαιώθηκε στις 30 Δεκεμβρίου εκείνου του έτους. Ακολούθησαν δύο χειρουργικές επεμβάσεις και μια δύσκολη διαδικασία αποθεραπείας. Ετοιμαζόμουν να τελειώσω το σχολείο τότε. Όλοι ετοιμάζονταν για τις εξετάσεις και το σχολικό χορό, και εγώ περνούσα κάθε βράδυ στο νοσοκομείο, ξαπλωμένος στο κρεβάτι με τη μαμά μου, προσπαθώντας να βοηθήσω όσο μπορώ. Η μητέρα μου έγινε καλύτερα – η ασθένεια είχε υποχωρήσει. Όσο για μένα, κατάφερα να τα πάω καλά στις εξετάσεις. Αλλά τώρα το σκυλί μας έχει αρρωστήσει. Συνέβη αμέσως μετά από τη βελτίωση της υγείας της μητέρας μου. Δεν μπορεί να γίνει τίποτα: ο όγκος είναι μη χειρουργήσιμος. Η μητέρα μου είναι σίγουρη ότι ο σκύλος πήρε τον καρκίνο από εκείνη.
- Έχω ένα σκύλο ράτσας Δαλματίας που ονομάζεται Σάμι. Όταν ήταν επτά μηνών, πήγαμε για μια βόλτα στο πάρκο. Ξαφνικά, χωρίς κανένα προφανή λόγο, ο Σάμι έτρεξε σε ένα από σοκάκι. Τον ακολούθησα. Η σκηνή που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου με έκανε να παγώσω: ο Σάμι καθόταν στο πεζοδρόμιο, σπρώχνοντας ένα κοριτσάκι περίπου έξι ετών σε έναν φράχτη με την πλάτη του. Μπροστά τους στέκονταν αρκετά μεγάλα αδέσποτα σκυλιά και το σκυλάκι μου γρύλιζε προς αυτά. Ένιωσα πραγματικά φοβισμένος, αλλά άρπαξα ένα κλαδί και προσπάθησα να διώξω τα αδέσποτα. Τελικά, υποχώρησαν και έμεινα να στέκομαι με το κοριτσάκι να συγκρατεί το ένα μου πόδι, και ο Σάμι να τρέμει από το φόβο του και να στέκεται στο άλλο πόδι. Το κοριτσάκι μου είπε ότι τα αδέσποτα έτρεξαν πάνω της, αλλά τότε εμφανίστηκε από το πουθενά το σκυλί μου και μπήκε ανάμεσά τους. Αυτή ήταν η μοναδική φορά που είδα τον Σάμι να γρυλίζει.
- Όταν ήμουν πέντε ετών, έσωσα ένα κουτάβι από το βάλτο. Μετά από αυτό, έζησε μαζί μας για ένα μήνα, αλλά η γιαγιά μου είχε ήδη δύο σκυλιά, τον δώσαμε στους γείτονές μας. Πέρασαν έξι χρόνια και το κουτάβι έγινε ένα τεράστιο σκυλί που έμοιαζε άγριο. Μια μέρα, ενώ έκανα παρέα με τους φίλους μου, έσπασε την αλυσίδα του και έτρεξε στο δρόμο. Θυμάμαι τους φίλους μου να τρέχουν προς όλες τις κατευθύνσεις, και μόνο εγώ παρέμεινα στο ίδιο σημείο. Ο σκύλος έτρεχε προς εμένα, ξαφνικά επιβράδυνε και περπατούσε. Ήρεμα, με πλησίασε, κάθισε, και ακούμπησε το κεφάλι του στο στομάχι μου. Απλά τον χάιδευα, λέγοντας του: «Σε ευχαριστώ!» Αυτές ήταν οι πιο ειλικρινείς ευχαριστίες που έδωσα ποτέ στη ζωή μου.
- Έχασα το πόδι μου σε ένα ατύχημα πριν από ένα χρόνο. Αυτή τη στιγμή, η καλύτερη ψυχολογική στήριξη που μου δίνει κάποιος προέρχεται από το κατοικίδιο μου, ένα λαμπραντόρ, η Princess. Κάθε φορά που βγαίνουμε για βόλτα, λυγίζει εσκεμμένα ένα από τα πίσω της πόδια (καμία φορά εναλλάξ), περπατώντας σε τρία πόδια αντί για τέσσερα. Προφανώς, το κάνει αυτό για να δείξει την συμπόνοια της.
Credit: Adme
