Ηταν πριν από 7,5 περίπου χρόνια όταν αποφάσισα να πάρω ένα δεύτερο γατάκι στο σπίτι για να κάνει παρέα στον 9 ετών γάτο μου. Δεν το είχα μέχρι τότε αποφασίσει γιατί δεν έβλεπα ο “μοναχογιός” μου να θέλει κάτι τέτοιο.
Κοιτάζοντας στο Facebook βρήκα πολλά γατάκια που έψαχναν σπίτια. Αμέτρητα γατάκια, κάθε ηλικίας, χρώματος, μεγέθους και χαρακτήρα. Το μάτι μου έπεσε σε ένα. Μίλησα με την κυρία που το είχε βρει και κανονίσαμε να πάω να το πάρω. Όμως κάτι μου έτυχε και για δυο τρεις μέρες δεν μίλησα μαζί της. Και το γατάκι δόθηκε σε άλλον.
Είμαι λοιπόν μια μέρα στο Facebook και βλέπω ένα μικρούλι δυο-τριών μηνών, πορτοκαλί με εκφραστικά μάτια, το οποίο είχε μόλις κάνει επέμβαση ακρωτηριασμού του ενός ποδιού του. Το είχαν βρει τυχαία στο δρόμο να κλαίει, με το ένα ποδαράκι χάλια, δυο κοπέλες. Οι οποίες έγιναν οι καλές του νεράιδες και του έσωσαν τη ζωή καθώς δεν εν σκέφτηκαν ούτε στιγμή να το προσπεράσουν. Και ο μικρούλης βρέθηκε από το δρόμο στον κτηνίατρο. Έπρεπε όμως να κοπεί το ένα ποδαράκι. Και έπρεπε στη συνέχεια να βρει σπίτι.
Βλέπω την αγγελία. Την προσπερνώ. Τρίποδο γατάκι; Πώς να είναι; Και άρχισα να αναζητώ κάτι άλλο. Όμως λίγη ώρα μετά, επέστρεψα στην αγγελία του μικρού τρίποδου γατούλη. “Αφού θέλεις να σώσεις ένα, σώσε ένα που δεν θα το θέλουν οι περισσότεροι”, σκέφτηκα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν και πολύ ενθουσιασμένη όταν μίλησα με τις κοπέλες που το είχαν βρει. Κανόνισα όμως να το υιοθετήσω. Δεν σας κρύβω ότι αρκετοί μου είπαν: “Καλά γάτο με τρία πόδια;” Όμως κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι πρέπει να το κάνω. Όλοι άλλωστε αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή είτε έχουν τέσσερα πόδια είτε τρία.
Τέσσερις μέρες πριν από τα Χριστούγεννα έφερα τον μικρούλη σπίτι, τον οποίο ο άλλος μου ο γάτος “υιοθέτησε” από την πρώτη μέρα.
Ο μικρός ονομάστηκε Τριπ-από το τριποδάκος-,όνομα που μάλλον του άρεσε καθώς την πρώτη φορά που τον είπα έτσι, έδειξε να ενθουσιάζεται.
Δεν σας κρύβω ότι για πολύ καιρό στενοχωριόμουν που τον έβλεπα με τρία πόδια. Και σκεφτόμουν ότι και αυτός δεν θα νιώθει καλά. Αλλά αυτό ήταν εντελώς στο μυαλό μου, το ανθρώπινο, που συχνά είναι χωρίς λόγο πολύπλοκο.
Γιατί τα πράγματα για τον Τριπ ήταν απλά. Σαν όλα τα γατάκια χαιρόταν τη ζωή του. Έτρεχε κανονικά χωρίς κανένα πρόβλημα, να μην πω και πιο πολύ από τα άλλα, έπαιζε σαν τρελός και ήταν ένα απίστευτο πειραχτήρι. Έτρωγε με χαρά τα πάντα, έπινε το νερό του με χαρά, ξάπλωνε όπου ήθελε και γενικά ήταν, όπως λέμε, ένα ζωάκι μέσα στην τρελή χαρά. Ένα ζώο με πολλή ενέργεια, που όχι μόνο δεν σε έκανε να το λυπηθείς, αν το κοιτούσες, αλλά να σε προκαλούσε να το θαυμάσεις.
Μάθημα λοιπόν πρώτο. Ακόμα και αν έχεις ένα σωματικό πρόβλημα, μπορείς να είσαι ευτυχισμένος. Και να ζεις κανονικά. Να απολαμβάνεις τη ζωή, όπως όλοι, και να τους δίνεις να καταλάβουν ότι το πρόβλημα είναι μέσα στο δικό τους-και μόνο-μυαλό. Και ότι εσύ μπορείς να ζεις σαν να μην έχεις το πρόβλημα. Το πρόβλημα που νομίζουν οι άλλοι ότι έχεις είναι μέσα στο μυαλό τους. Οι άλλοι είναι οι μίζεροι που σε λυπούνται και όχι εσύ.
Ο Τριπ με τα χρόνια εξελίχθηκε σε ένα ιδιαίτερα δυναμικό πλάσμα που δεν το έβαλε ούτε μια στιγμή κάτω. Ό,τι του ερχόταν στο μυαλό, το έκανε. Και συνεχίζει να κάνει ό,τι θέλει ακόμα και σήμερα 7,5 χρόνια μετά. Και σε καρέκλες ανεβαίνει και σε τραπέζια, και στη βιβλιοθήκη και γενικώς έχει γίνει ο πρωταγωνιστής του σπιτιού. Ο ιδιοκτήτης. Κανένα μάλιστα από τα ζώα που ήρθαν στη συνέχεια στο σπίτι δεν κατάφερε να του πάρει τον αέρα.
Μάθημα δεύτερο. Το πείσμα και η εσωτερική θέληση που μπορεί να έχει κάποιος για ζωή με ένα ανάλογο πρόβλημα σαν του Τριπ του δίνουν συχνά μια απίστευτη δύναμη στο να γίνει πρωταγωνιστής στη ζωή του. Να βγει μπροστά και όχι να κρύβεται πίσω της. Να κάνει πράγματα και να δώσει. Αυτό είναι μάθημα ζωής που θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία. Ένα τέτοιο πλάσμα που εμείς το βλέπουμε κάπως, όταν το κοιτάμε για πρώτη φορά, μπορεί να μας δώσει τόσα πολλά…
Τι έδωσε και συνεχίζει να δίνει ο Τριπ; Αγάπη χωρίς όρια. Ανιδιοτελή αγάπη. Η φάτσα του λιώνει όταν τον χαϊδεύεις. Και στο ανταποδίδει αμέσως. Πίστη, αφοσίωση. Θα είναι πάντα δίπλα σου, με την ίδια χαρά όπως την πρώτη στιγμή. Δεν θα σε βαρεθεί ποτέ. Θα τρέχει με τα τρία του πόδια να σε καλωσορίσει όταν μπαίνεις κουρασμένος το βράδυ στο σπίτι. Θα σου κάνει αγάπες όταν τον πρωί ξυπνάς και δεν θες με τίποτα να πας στη δουλειά. Και γενικά θα σου φτιάχνει το κέφι.
Ο Τριπ συμπλήρωσε αυτόν τον καιρό 8 χρόνια ζωής. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη βροχερή Τετάρτη που τον έφερα σπίτι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ με πόση λύπη τον κοιτούσα για αρκετό καιρό. Τώρα που το σκέφτομαι αυτό σκέφτομαι πόσο κουτή ήμουν.
Μάθημα τρίτο. Ένα πλάσμα, είτε είναι άνθρωπος είτε ζώο, που έχει κάποιο σωματικό πρόβλημα και βλέπεις ότι θέλει να ζήσει και κάνει τα πάντα για να ζήσει, δεν το κοιτάς ποτέ με λύπη. Το κοιτάς με χαρά και με αισιοδοξία. Και παίρνεις δύναμη από αυτό. Τα πλάσματα αυτά σου δίνουν περισσότερη δύναμη από τα άλλα. Δεν σας έχει τύχει να μιλήσετε με έναν άνθρωπο με ειδικές ανάγκες; Ο οποίος σας έδωσε τελικά εκείνος δύναμη; Έτσι ακριβώς.
Μάθημα τέταρτο. Κοιτώντας πίσω όλα αυτά τα χρόνια κοινής ζωής με τον Τριπ ένα έχω να πω. Ενώ πίστευα ότι ήμουν εκεί για να τον βοηθήσω, τελικά αυτός ήταν εκεί για να με βοηθήσει. Και συνεχίζει να με βοηθάει. Η συνύπαρξη μαζί του είναι μεγάλη ψυχοθεραπεία.
ΥΓ: Τα μαθήματα ζωής που παίρνω από αυτόν τον υπέροχο και μοναδικό γάτο συνεχίζονται. Και εύχομαι να συνεχίζονται για πολλά ακόμα χρόνια. Υιοθετήστε ένα τέτοιο ζώο και θα δείτε πόσο καλύτερη θα γίνει η ζωή σας.
