Οι διακοπές είναι μια πονεμένη ιστορία. Πηγαίνεις με φίλους; Τσακώνεσαι. Πηγαίνεις με γυναίκα; Χωρίζεις. Βρίσκεις εκεί γυναίκα; Την χάνεις με τα πρωτοβρόχια. Θες να περάσεις μια-δυο βδομάδες αραχτός και λάιτ για να ξεκουραστείς και να γυρίσεις πίσω ακμαίος κι έτοιμος να δουλέψεις 10ωρα για 500 ευρώ τον υπόλοιπο χρόνο; Επιστρέφεις πτώμα επειδή ΠΑΛΙ έκανες λάθος επιλογή και βρέθηκες σε ένα νησί τίγκα στους τουρίστες, με τα ντεσιμπέλ να βαράνε στο Θεό από το πρωί μέχρι το βράδυ. Καλά να πάθεις. Εσύ δεν πηγαίνεις διακοπές, πηγαίνεις γυρεύοντας.
Η αλήθεια είναι πως τα θέλω του ανθρώπου αλλάζουν. Ωστόσο μέχρι να πάρεις χαμπάρι πως από εδώ κι εμπρός ελαφρύ πονοκέφαλο δεν σου φέρνει το ξενύχτι και τα συνεχόμενα χανγκόβερ, αλλά το τικ-τακ του ρολογιού, ίσως να επιμένεις στα ίδια λάθη.
Με λίγα λόγια, αφού σε χαλάνε τα κοσμικά και πολυσύχναστα νησιά και δεν είσαι και κάνας Άραβας πασόκος να ανοίγεις αβέρτα σαμπάνιες, μήπως να αλλάξεις τροπάριο;
Εφόσον είσαι έτοιμος να δεχτείς πως ήρθε η ώρα να αλλάξεις πίστα ή έστω αν θεωρήσεις πως χρειάζεσαι έναν κοντινό επίγειο παράδεισο για να γεμίσεις μπαταρίες, η λύση είναι μία. Η Ελαφόνησος. Μια σπιθαμή γης, ένα νησάκι κάτω από την Πελοπόννησο. Ένα καταφύγιο για… καταραμένους. Το καλό με την Ελαφόνησο είναι το ικανοποιητικό επίπεδο τεχνολογικού πολιτισμού που θα συναντήσεις. Εάν δηλαδή είσαι από τους σκληροπυρηνικούς τύπους που θα ήθελαν οι διακοπές τους να συνδυάζονται με διαλογισμό και βρώση αρθροπόδων, το μέρος δεν κάνει για σένα. Ίσως θα έβρισκες πιο ενδιαφέρον κάτι πιο ήσυχο, ενδεχομένως την έρημο Ατακάμα.
Στην Ελαφόνησο δεν θα γίνεις ερημίτης
Ξέρεις όμως πως θα βρεις εκεί όλα εκείνα που έκαναν τον τουρισμό μια ενδιαφέρουσα εμπειρία, πριν μετατραπεί σε μπίζνα. Έχει ακριβώς τόσα όσα χρειάζεσαι. Αδιανόητες -σχεδόν λευκές- αμμουδιές, γαλαζοπράσινα νερά, αυθεντικούς ανθρώπους. Η ήπια εκμετάλλευση επιτρέπει ακόμα στη φύση να δίνει. Και το μεγαλύτερο δώρο της στην Ελαφόνησο (πέρα από τις θάλασσες και τις παραλίες) είναι οι κέδροι.
Ναι, αδερφέ μου, οι κέδροι. Όλος ο κόσμος μιλά για το κάμπινγκ του Σίμου με την αδιανόητη παραλία που το αγκαλιάζει, και καλά κάνει), αλλά στην απέναντι πλευρά σου δίνεται η ευκαιρία για την απόλυτη χαλάρωση. Λιγότερο πολυσύχναστες (αν και του Σίμου είναι τέτοιο το μέγεθος που οκ το πολύ-πολύ να σε ενοχλήσει κάνας ξέμπαρκος γυμνιστής, μέχρι να βρεις την άκρη σου) αλλά εξίσου μοναδικές και με ένα επιπλέον προσόν. Τη δυνατότητα του κάμπινγκ ημερήσιας βάσης.
Ξέρεις τι είναι να έχεις τη φυσική σκιά από δεκάδες δέντρα και την παραλία στα 5 μέτρα από τα πόδια σου;
Χωρίς κανένα ντάμπα-ντούμπα από κάποιο αυθαίρετο λυόμενο που -άγνωστο γιατί- βαφτίστηκε beach bar. Δίχως ενοχλητικούς ρακετίστας, κλαψιάρικα μωρά, πλανόδιους πωλητές σαλεπίου και νταβραντισμένους χρήστες αναβολικών ουσιών. Εκεί έχεις μόνο αυτά που θέλεις. Αυτά που διάλεξες εσύ.
Στρατηγικά τοποθετημένα σε βολική απόσταση ώστε να μπορείς να φτάσεις με μια απλή έκταση του χεριού το έτερό σου ήμισυ χωρίς κανέναν αδιάκριτο να ετοιμάζεται να πάρει μάτι για χειροτεχνίες. Στήνεις κι αράζεις. Ή στήνεις και κάνεις ό,τι σου έρχεται στο μυαλό. Κι αν το μυαλό σας πάει στο πονηρό, πολύ καλά κάνει. Είπαμε, εκεί μπορείς.
Περιστασιακά, στα ξέφωτα που δημιουργούν οι κέδροι, θα δοθεί και η ευκαιρία για… σοσιαλάιζινγκ.
Απλά θα είναι άλλου τύπου. Ίσως βρεις ανθρώπους σαν και σένα, απλά λίγο πιο… μυημένους σε αυτό το είδος τουρισμού. Ελαφρώς πιο οργανωμένους και με περισσότερα αξεσουάρ αράγματος. Όπως αιώρες, για παράδειγμα. Όπως κι εσείς, έτσι κι αυτοί, βρίσκονται εκεί μόνο για να χαλαρώσουν. Όχι για να κρίνουν εσάς ή τον τρόπο ζωής σας. Απλά κάντε τους κι εσείς τη χάρη να μην συστηθείτε με φωνές κολιές και τέρμα Οικονομόπουλο στα ηχεία. Δεν θα κερδίσετε τις εντυπώσεις ούτε θα κάνετε φίλους.
Tip: Για λίγες μέρες και μακριά από Σαββατοκύριακα, όταν και κάνει απόβαση η μισή Πελοπόννησος, οπότε οι φωνές και… τα άσματα γίνονται καθεστώς.
