Βασίλισσα Ελισάβετ: Ένα κείμενο κάνει το γύρο του Διαδικτύου τις τελευταίες ώρες που δεν αφορά την Ελισάβετ αποκλειστικά αλλά τον τρόπο αντιμετώπισης του θανάτου της από τα ελληνικά μέσα και τον απλό κόσμο. Πολύς κόσμος έχειν ταυτιστεί με το πένθος των Βρετανών για τη Βασίλισσά τους, αμελώντας το τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες. Ο λόγος για την ακρίβεια όλων των αγαθών, την αισχροκέρδεια των επιχειρήσεων, την ενεργειακή κρίση, την αύξηση των προϊόντων στα ράφια των σούπερ μάρκετ και την τιμή του πετρελαίου.
Το κείμενο που κάνει το γύρο του Διαδικτύου για όσους έκλαψαν για τη Βασίλισσα
Πάλι καλά που σήμερα τελειώνει το «παραμύθι» και σιγά-σιγά θα πάψουμε να ακούμε για βασιλιάδες, πρίγκιπες και γαλαζοαίματους. Άκου τώρα έκφραση… «Γαλαζοαίματος»! Και το λένε όλοι με καμάρι. Κανείς με ντροπή. Κι ας είναι βαθιά ρατσιστικό. Τώρα δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο αίμα. Οι άσπροι, οι μαύροι, οι κίτρινοι, οι πλούσιοι, οι φτωχοί… Κάποιοι βαφτίστηκαν «γαλαζοαίματοι» και (άκου κι αυτό) ζευγαρώνουν μόνο μεταξύ τους! Ρε τι γίνεται… Αλλά δεν είναι η Ελισάβετ το θέμα. Ούτε καν όλα αυτά τα τραγικά. Είναι τα πραγματικά τραγικά.
Εσύ που έκλαψες για τη βασίλισσα, σκούπισε τα δάκρυα σου και πήγαινε στο σούπερ μάρκετ. Μέτα άνοιξε και τον λογαριασμό του ρεύματος. Μετά πήγαινε να πάρεις και τα σχολικά αν έχεις παιδιά. Κι οσονούπω θα έρθει και το πετρέλαιο… Ε, τότε είναι που θα κλάψεις πραγματικά. Κανονικά. Και πολύ. Γιατί θα μετράς και θα ξαναμετράς τα λεφτά που θα πρέπει να δώσεις και δεν θα σου βγαίνει ο λογαριασμός! Γιατί όλα έχουν πάει στο Θεό. Κι αυτό που γίνεται πια από το Σούπερ Μάρκετ μέχρι τα βενζινάδικα δεν είναι ακρίβεια αλλά ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑ. Είναι ο ορισμός της αισχροκέρδειας.
Είναι ντροπή. Και εξαναγκάζει τον κόσμο να ζήσει με τον φόβο. Τον φόβο ότι δεν θα επιβιώσει. Τον φόβο ότι θα στερήσει από τα παιδιά του τα βασικά. Τα βασικότερα των βασικών… Το χειρότερο είναι πως κανείς δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει την κατάσταση. Από τους πιο μεγάλους και ισχυρούς μέχρι τους πιο μικρούς. Κανείς. Ούτε καν εσύ ο ίδιος!
Δεν αντιδράς… Τρως το παραμύθι και κλαις για τη βασίλισσα… Τη γαλαζοαίματη που για να θρέψει το παλάτι «ήπιε» αίμα κατακόκκινο… Σαν το δικό σου και το δικό μου. Σαν το δικό της. Αλλά είπαμε… Το’χεις ανάγκη το παραμύθι. Μην λέμε τα ίδια.
