Θλίψη έχει προκαλέσει στην εκπαιδευτική κοινότητα και στην κοινωνία της Λάρισας η είδηση του θανάτου του εκπαιδευτικού – θεολόγου Σωτήρη Παπανικολάου, που έφυγε από την ζωή σε ηλικία 42 ετών.
Ο Σωτήρης Παπανικολάου εργαζόταν για χρόνια στα Εκπαιδευτήρια Ν. Μπακογιάννη, στην Λάρισα. Ήταν παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών.
Στο συλλυπητήριο μήνυμα τους η Διεύθυνση και ο Σύλλογος Διδασκόντων των Εκπαιδευτηρίων Ν. Μπακογιάννη αναφέρουν τα εξής:
«Η Διεύθυνση και τα μέλη των Συλλόγων διδασκόντων των Εκπαιδευτηρίων Ν. Μπακογιάννη με οδύνη πληροφορήθηκαν τον αδόκητο θάνατο του αγαπημένου συναδέλφου τους Παπανικολάου Σωτηρίου, ο οποίος λάμπρυνε με το επιστημονικό και παιδαγωγικό του έργο τις τάξεις του.
Τιμώντας τη μνήμη του αποφάσισαν:
– Να παραστούν σύσσωμοι στη νεκρώσιμη ακολουθία.
– Να εκφράσουν τα θερμά τους συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντος.
– Να αναρτηθεί το παρόν ψήφισμα στην ιστοσελίδα του σχολείου και τον τοπικό έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.
– Να κατατεθεί χρηματικό ποσό αντί στεφάνων σε ίδρυμα της πόλης».
Το συγκινητικό αντίο στον 42χρονο Λαρισαίο Θεολόγο Σωτήρη Παπανικολάου
Του Κυριάκου Δημ. Μωυσίδη στην Romfea.gr / Υπ. Διδάκτωρ Θεολογίας ΕΚΠΑ
Το φαινόμενο της θλίψεως και του πόνου, είναι ανθρώπινο, από τότε που ο άνθρωπος επαναστάτησε κατά του Θεού και έκανε συντρόφους του τον θάνατο, τη στενοχωρία και τον πόνο.
Όμως, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα πει ότι αυτός είναι ο «κανόνας» πλέον για τους Χριστιανούς: «Δεν άκουσες το Χριστό που λέει: “Σ΄ αυτό τον κόσμο θα έχετε θλίψεις;”
Γιατί λοιπόν ζητάς άνεση, αφού Εκείνος είπε αυτά; Δεν Τον άκουσες να λέει: “Ο κόσμος θα χαρεί, εσείς όμως θα δοκιμάζεσθε από λύπη;”».
Και ο Απόστολος Παύλος θα γράψει προς τους Ρωμαίους, «τη θλίψει υπομένοντες».
Αυτήν τη θλίψη καλούμαστε να υπομείνουμε αγόγγυστα, τη θλίψη που προκαλεί η κοίμηση του αδελφού και φίλου, Σωτηρίου Παπανικολάου, πολίτου της αγιοτόκου Λάρισας και θεολόγου καθηγητή.
Κοιμήθηκε σε ηλικία μόλις 44 χρόνων ο λατρευτός υιός, σύζυγος, πατέρας, αδελφός, φίλος Σωτήριος και πέταξε από τα πρόσκαιρα και επίπεδα και φθαρτά προς εκείνα τα άφθαρτα και αιώνια.
Υπομένων την ασθένειά του, προσευχόταν καθημερινά στον Κύριο της δόξης για την σωτηρία του. Πάντοτε μάς έλεγε «ας γίνει το θέλημα του Θεού.
Το μόνο που θέλω είναι να είμαι έτοιμος να αντικρύσω τον Κύριό μου και τον Θεό μου και να δείξει και σε μένα το άπειρο έλεός Του για τις αμαρτίες μου».
Ο Σωτήριος Παπανικολάου, υιός του επιφανούς θεολόγου της τοπικής κοινωνίας της Λάρισας, Βασιλείου Παπανικολάου, μεγάλωσε και ανατράφηκε στην πόλη αυτή.
Σπούδασε την ιερά επιστήμη της Θεολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, μετεκπαιδευθείς, μάλιστα, στην εκκλησιαστική ιστορία.
Δημιούργησε μία αξιοζήλευτη χριστιανική οικογένεια με την ευγενέστατη Όλγα, με την οποία και απέκτησαν δύο παιδιά – θησαυρούς, τον Βασίλη και τον Νίκο.
Ενορίτης του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Λαρίσης, κάθε Κυριακή και κάθε εορτή, παρών με την οικογένειά του, γαλουχώντας και τα παιδιά του, όπως πρέπει, στα νάματα της πίστεως, όπως ακριβώς παρέλαβε από τους ευσεβείς γονείς του και από τους πολυσέβαστους πνευματικούς του πατέρες, στο Μπουραζέρι του Αγίου Όρους.
Για μία 10ετία και πλέον ο Σωτήριος Παπανικολάου, διετέλεσε καθηγητής θεολόγος στα εκπαιδευτήρια Μπακογιάννη στην Λάρισα.
Ως αληθινός θεολόγος μετέδιδε στα παιδιά τα πρέποντα, όχι μόνο από τα σχολικά βιβλία, αλλά και με την ίδια του τη βιωτή, τη συμπεριφορά του, την αγάπη του, τη διάκρισή του, την ευγένειά του, τον ζήλο του.
Ο Σωτήρης Παπανικολάου ήταν για όλους τα πάντα. Πρόθυμος πάντα να διακονήσει, να βοηθήσει, να ενισχύσει και να παρηγορήσει.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα πει και πάλι, «Τίποτε δεν είναι βέβαιο, τίποτε δεν είναι σταθερό από τα ανθρώπινα πράγματα…. Όλα τα ανθρώπινα είναι γεμάτα από θορύβους και ταραχή· όλα μοιάζουν με σκοπέλους και γκρεμούς· … όλα περικλείουν φόβους και κινδύνους και υποψίες και τρόμους και αγωνίες. Κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν, όλοι φοβούνται τους γύρω τους … Δεν υπάρχει ασφαλής φίλος, ούτε βέβαιος αδελφός. Το καλό της αγάπης έχει εξαφανισθεί … Άπειρα προσωπεία παντού …».
Ο Σωτήρης, όμως, ήταν αυτός ο φίλος που τον εμπιστευόσουν. Χωρίς προσωπείο. Στον θόρυβο και την ταραχή, σου μετέφερε την ηρεμία, έστω και διά του τηλεφώνου. Ένας φίλος ασφαλής. Και βέβαια, αδελφός. Με αγάπη…αυτό ήταν το χαρακτηριστικό του, η αγάπη. Και κάτι ακόμα. Η συγχωρητικότητα.
Μου έλεγε, προ ημερών, ότι και με όσους είχε έστω και λίγο διαφωνήσει, ζήτησε να τους συναντήσει, να ζητήσει τη δική του συγγνώμη και να λάβει τη συγχώρεση από τους αδελφούς. Έτοιμος καθ’ όλα. Όπως ορίζει η αγία μας Εκκλησία.
Σήμερα, λοιπόν, 17 Σεπτεμβρίου 2022, ημέρα μνήμης των Αγίων Μαρτύρων Σοφίας και των τριών θυγατέρων αυτής, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης, αποφάσισε ο Θεός να χωρισθεί η ευγενής ψυχή σου από την αρμονική της σχέση με το σώμα. Και μπορούμε να ομολογήσουμε, όσοι σε γνωρίσαμε, και τη σοφία σου, παρά το νεαρό της ηλικίας σου, διδάσκοντας την οικογένειά σου και τους μαθητές σου, πάντοτε με αγάπη, με πίστη στο θέλημα του Θεού και με ελπίδα, ως πιστός άνθρωπος, για την παρουσία του θανάτου, όχι ως το τέρμα, αλλά τη θύρα που οδηγεί στην αληθινή, μακαρία και ένδοξη ζωή, στην ατέρμονη Βασιλεία των Ουρανών.
Αδελφέ μου Σωτήρη, φίλε μου καρδιακέ, «Μακαρία η οδός, η πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως».
Αναπαύου στην αγάπη του Θεού. Και, ενώ μέχρι τώρα κοίταζες προς τα άνω, ζητώντας τη βοήθεια του Θεού και την πρεσβεία της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Αγίων, τώρα φίλε μου αγαπημένε κοίταξε προς τα κάτω, μαζί με τον πολυσέβαστο πατέρα σου και τους προπάτορές σου.
Στρέψε το βλέμμα σου στη μητέρα σου, στα αδέρφια σου, στην Όλγα και στα παιδάκια σου.
Μην ξεχάσεις, αδελφέ μου αγαπητέ, και εμάς τους φίλους σου, που αγαπηθήκαμε και ζήσαμε πολλές στιγμές χαράς και θλίψης.
Καλή Ανάσταση, Σωτηράκη μου,
καλή αντάμωση, φίλε καρδιακέ,
καλή συνάντηση, στον Παράδεισο, όπου η δική σου όμορφη ψυχή σίγουρα αγάλλεται.
Αιωνία σου η μνήμη.
