Για πλήρη δικαίωση του Αντώνη Σαμαρά με αφορμή το θέμα των Σκοπίων κάνει λόγο ο Παύλος Χαϊκάλης, μέχρι πρότινος έμπιστος συνεργάτης του Πάνου Καμμένου και πρώην υφυπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
«Η σημερινή επίθεση που γίνεται στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού και τότε υπ. εξωτερικών για το θέμα του μακεδονικού, είναι πέρα για πέρα άδικη και παραπλανητική», αναφέρει μεταξύ άλλων ο κ. Χαϊκάλης, προσθέτοντας:
«Ο Σαμαράς έχει δικαιωθεί για ό,τι φώναζε. Μόνο που κάποιοι προσπαθούν να του επιρρίψουν ευθύνες για να γλυτώσουν τις ερινύες. Δεν θα το καταφέρουν ποτέ. Είτε νεκροί, είτε ζωντανοί, κάποιοι θα κουβαλούν μέσα τους το στίγμα της ενοχής».
Αναλυτικά η ανάρτηση του κ. Χαϊκάλη:
«Μπορεί με τον Αντώνη Σαμαρά να είχαμε πολιτικές διαφορές, μπορεί να υπάρχει έντονη διαφωνία μέσα μας για πολλά, μπορεί να μην διάκειται ευμενώς προς το πρόσωπό μου, άλλωστε δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ποτέ κάποια πράγματα μεταξύ μας, αλλά η αλήθεια θα πρέπει να λέγεται και να γράφεται.
Και η σημερινή επίθεση που γίνεται στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού και τότε υπ.εξωτερικών για το θέμα του μακεδονικού, είναι πέρα για πέρα άδικη και παραπλανητική.
Κάποιοι προσπαθουν να κρύψουν ενοχές και καποιοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Σε προηγούμενο άρθρο μου έχω επισημάνει γιατί ποτέ αυτή η περιοχή δεν ήταν Μακεδονία. Η αλήθεια είναι ότι εμείς αναγνωρίσαμε κάτι που δεν υπάρχει.
Η αλήθεια είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο μόνος που λειτούργησε μέσα σε καθαρά πατριωτικα πλαίσια για το θέμα του ονόματος και που αν δεν είχε αποπεμφθεί,ίσως σήμερα το θέμα να είχε λυθεί.
Είχε παλέψει μόνος του και έμεινε τελικα μόνος του,με το στίγμα του προδότη,κάτι που αφορούσε τελικά άλλους. Ντοκουμέντο απο έρευνα του Πρώην γερουσιαστή, Πρώην Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων και πρώην Προέδρου του Δημοκρατικού Κόμματος της Πολιτείας του Νιού Χαμσάϊρ, Η.Π.Α., Κρίς Σπύρου αναφέρει καθαρα ότι το Μακεδονικό πουλήθηκε εκ των έσω.
Στις 16 Δεκεμβρίου ο Σαμαράς καταφέρνει να πείσει τους υπ εξωτερικών της Ένωσης και παίρνει την ιστορικη απόφαση να δεχθουν τη θέση της Ελληνικης κυβέρνησης με τους γνωστούς 3 όρους.
Και ο πόλεμος αρχίζει.
Γιατί σήμερα διαφωνούν πολλοί με τα συλλαλητήρια;Έχουν κάποια σημασία;Κι όμως έχουν και πολλή μεγάλη μάλιστα.
Στις 14/2/1992 ημέρα Παρασκευή γίνεται το μεγαλύτερο συλλαλητήριο που έγινε ποτε στη θεσσαλονίκη για το μακεδονικό.πάνω από ένα εκατομμύρι άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους.
Τη Δευτέρα 17/2 ο Σαμαράς πριν τη σύνοδο υπ εξωτερικών της ένωσης μοιράζει αντίτυπο της εφημερίδας μακεδονια με φωτογραφία πρωτοσέλιδη από το συλλαλητήριο.Ο Ολλανδός υπ εξωτερικών τότε Χανς Βαν Ντερ Μπρουκ σαστίζει.Ο Σαμαράς εξηγει ότι το αίτημα των ελλήνων για ύπαρξη θέματος εθνικής ασφάλειας είναι καθολικο και ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα.Ο υπ εξωτερικών του Λουξεμβούργου Ζακ Πόος το αποδέχεται και συμπληρώνει ότι δεν είναι παραξενιά της κυβέρνησης αλλα ζωτικό και υπερκομματικό θέμα ολόκληρου του λαου.
Στην ομιλία του ο Σαμαράς είναι καθηλωτικός,και η απόφαση των 12 τότε υπουργών είναι ομόφωνη να προβει η προεδρία σε επαφές με τα ενδιαφερόμενα μέρη με βάση τους τρεις όρους της 16ης Δεκεμβρίου 1991.
Αλλά και η Αμερικανική πρεσβεία στέλνει μήνυμα στην Ουάσιγκτον, ότι το θέμα στην Ελλάδα δεν είναι απλό.
Και μετά αρχίζουν τα ερωτήματα.
Πόσοι ήξεραν τη γνωστή Λαβίδα Σαμαρά που άσκησε αφόρητη πίεση στα Σκόπια,σε σημείο να απαιλουνται με κατάρρευση;( Η λαβίδα Σαμαρά διακριτικά περιελάμβανε την απαγόρευση μεταφορας πετρελαίου προς τα Σκόπια, τηρώντας τις νόμιμες διαδικασίες στα έγγραφα που έφερναν το ονομα Δημοκρατία της Μακεδονίας καθώς και την απλή παρουσία της Γ Στρατιάς των ομοσπονδιακών ενόπλων δυνάμεων που δεν είχε φύγει ακόμη από τα Σκόπια).
Ποιοι την υπονόμευσαν; Ποιες εταιρείες έπαιζαν πάνω στη πλάτη του Σαμαρά και με τα εθνικά θέματα;Τι συμφέροντα υπήρχαν;Γιατι δεν διαψεύσθηκαν ποτέ οι καταγγελίες τοy τότε νομάρχη Θεσσαλονικης Κου Χαιτίδη για παράνομη μεταφορα πετρελαίου;Ποιος τους κάλυπτε;
Γιατί ο τότε πρωθυπουργός δεν απαντούσε στις επιστολές Σαμαρά και απέφευγε να πάρει θέση;
Γιατί μετα την αποπομπή Σαμαρά,ακούμε τον Βρετανο Υπ.εξωτερικων Νταγκλας Χερντ να κάνει δηλώσεις από του Μαξίμου για λύση αποδεκτή και από τις δύο πλευρές;Τι έγινε στο Γκιμαράες στις 2 μαίου;
Γιατί η απόφαση του συμβουλίου των Υπ.Εξωτερικών στο Γκιμαράες εισάγει για πρώτη φορά δικαίωμα συναπόφασης και των Σκοπιανών στην ονομασία;Γιατί απετάχθη η απόφαση της 16ης Δεκεμβρίου;
Γιατί αφήσαμε περιθώρια διπλής ονομασίας με το δικαίωμα να χρησιμοποιούν εσωτερικά ό,τι όνομα αυτοί θέλουν;
Γιατί ο τότε πρωθυπουργός,έλεγε ότι δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τους σκοπιανούς να αυτοαποκαλούντε όπως θέλουν;Ο Υπ.Εξωτερικών της Ρωσίας Τσούρκιν είναι καθαρός. “Αφου δέχεστε την χρήση του όρου Μακεδονία,αυτό σημαίνει ότι δεν την απορρίπτετε εντελώς”.
Γιατί φωνάζουμε σήμερα αφού το όνομα Μακεδονία υπάρχει στην ονομασία τους;
Γιατί το επέτρεψαν κάποιοι;
Ο Αντώνης Σαμαράς διαφωνει και παραιτείται από βουλευτής όταν η κοιν.ομάδα της ΝΔ αποφασίζει για μια και μόνη ονομασία που δεν θα φέρει το όνομα Μακεδονία για όλες τις σχέσεις της με το εξωτερικό.
Από εκεί αρχίζει η έγκριση για τη διπλή ονομασία. Για την ιστορία οι μόνοι που καταψήφισαν ήταν Σαμαράς,Κακλαμάνης,Σταμάτης, Παπαπολίτης και Στεφανόπουλος.
Οι περισσότεροι βουλευτές απορούσαν.Μα είναι τόσο σημαντική η διπλή ονομασία, ώστε να παραιτηθεί κανείς;
Στις 7 Απριλίου 1993 επίσημα πια, με επιστολή προς το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εν ονόματι της τότε Ελληνικής Κυβέρνησης, ο τότε Υπουργός Εξωτερικών κ. Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, ανήγγειλε γραπτώς στα Ηνωμένα Έθνη ότι η Ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται την συμβιβαστική πρόταση με την οποία τα Ηνωμένα Έθνη θα αναγνωρίσουν το νοτιότερο τμήμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας ως νέο κράτος με την ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας»
Σήμερα η διπλη ονομασία είναι θέση πια και περιμένει το νέο όνομα που σίγουρα θα περιλαμβάνει το όνομα Μακεδονια για μια πλέον χρήση.
Ο Σαμαράς έχει δικαιωθεί για ό,τι φώναζε. Μόνο που κάποιοι προσπαθούν να του επιρρίψουν ευθύνες για να γλυτώσουν τις ερινύες. Δεν θα το καταφέρουν ποτέ. Είτε νεκροί ,είτε ζωντανοι, κάποιοι θα κουβαλουν μέσα τους το στίγμα της ενοχής.
