Η Κατερίνα Λέχου είναι μία πανέμορφη γυναίκα και ταλαντούχα ηθοποιός, που συνδυάζει μια αυστηρότητα με ένα γλυκό χαμόγελο. Είναι η μεσαία από τρεις αδελφές, μεγάλωσε στου Ζωγράφου, πήγε στη σχολή του Κουν, βγήκε στο θέατρο, αλλά άργησε να ξεχωρίσει.
Κατερίνα Λέχου: Δεν είχε τρομερή επαφή με το θέατρο
«Δεν είχα τρομερή επαφή με το θέατρο. Δεν ήμουν από τα παιδιά που με πήγαιναν συνέχεια οι γονείς μου. Είχα δει όμως κάποιες εμβληματικές παραστάσεις που είχαν χαραχτεί μέσα μου, όπως τον «Λευκό Γάμο» του Ρούζεβιτς, στο Θέατρο Τέχνης -ήμουν δέκα τεσσάρων. Ήταν πολύ σοκαριστικό για μένα γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ ότι γίνονται τέτοια πράγματα στο θέατρο. Είχα δει βέβαια Βουγιουκλάκη, πήγαινα συχνά στο θέατρο του Δημήτρη Ποταμίτη που ήταν στη γειτονιά μου, αλλά όχι με μεγάλη συχνότητα. Και διάβαζα λογοτεχνία.
Κατερίνα Λέχου: “Ήμουν κορίτσι του Εθνικού Θεάτρου”
Στα δέκα επτά μου, ένας φίλος μου, ο Βαγγέλης Ρόκκος που ήταν ήδη πρωτοετής στη σχολή του Εθνικού, μου έδωσε ένα κείμενο, την «Μήδεια» του Ανούιγ, με την οποία μετά έδωσα και εξετάσεις για να μπω. Και έπαθα σοκ…. Θυμάμαι ότι τότε σκέφτηκα πονηρά και είπα στον εαυτό μου ότι μπορώ να κρυφτώ πίσω από κάτι και να κάνω ό,τι θέλω. Ήμουν πολύ συγκρατημένη, εσωστρεφής, συμμαζεμένη και δεν εκτονωνόμουν. Και είπα ότι το θέατρο είναι όχημα, μεγάλο… Αλλά και λίγο μεταφυσικά, γιατί ακόμα αναρωτιέμαι πώς και πήγα στην σχολή του Κουν εγώ. Δεν ταίριαζα. Ήμουν κορίτσι του Εθνικού εγώ. Είχα δώσει εξετάσεις και στο Εθνικό, πέτυχα αλλά προτίμησα το Τέχνης. Ήμουν όμως σαν τη μύγα μες το γάλα».
«Ήταν όλες ντυμένες στα μαύρα κι εγώ πήγαινα με τα χρωματιστά μπουφάν μου -με κοίταζε καλά-καλά ο Λαζάνης. Οι γονείς μου δεν έφεραν αντίρρηση. Μου είχαν εμπιστοσύνη. Δεν χάρηκαν όμως, ούτε πέταξαν την σκούφια τους.
Γενικά είμαι άνθρωπος της αφοσίωσης. Μεγάλωσα στα Ιλίσια, στου Ζωγράφου. Ο πατέρας μου οπτικός, η μητέρα μου δεν δούλευε. Είμαστε τρεις αδελφές. Νομίζω ότι ήμασταν μια οικογένεια όπως όλες οι οικογένειες, με τα προβλήματα και τις συγκρούσεις μας. Δεν έχω κάτι να παραπονεθώ. Νομίζω ότι το πιο ωραίο είναι ότι μεγάλωσα με άλλους ανθρώπους, όχι μόνη μου. Με την μεγάλη μου αδελφή είμαστε πολύ κοντά στην ηλικία, με την μικρότερη έχουμε 6-7 χρόνια διαφορά.
Κατερίνα Λέχου: “Οι σχέσεις δεν χαρίζονται, κερδίζονται”
Όπως όλες οι σχέσεις έτσι και οι αδελφικές ή οι σχέσεις με τους γονείς είναι δύσκολες. Και γίνονται πιο δύσκολες γιατί είναι υποχρεωτικές. Περνάς ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σου νοιώθοντας ενοχές αν δεν είναι καλές και αναρωτιέσαι αν και που φταις εσύ, τι κάνεις λάθος. Αλλά δεν ισχύει αυτό. Οι σχέσεις δεν χαρίζονται, κερδίζονται».
Κατερίνα Λέχου: “Έκανα σχέσεις εξαρτητικές, ήμουν πάντα η ουρά”
«Ήμουν η ουρά της μεγάλης μου αδελφής, τρομερά εξαρτημένη. Κι αυτό ήταν βαρύ. Στη συνέχεια έκανα σχέσεις εξαρτητικές, ήμουν πάντα η ουρά. Ούτε αργότερα έβγαλα την εξουσία μου στην μικρότερη. Κάποια στιγμή συνέπραξαν η μεγάλη και η μικρή κι εγώ έμεινα στην απ΄έξω. Λένε, κι έχουν δίκιο, ότι το μεσαίο παιδί συνθλίβεται γι΄αυτό και μετά γίνεται πιο επαναστάτης.
Μετά από πολλά χρόνια και μεγάλο αγώνα εκατέρωθεν, έχουμε μια θαυμάσια σχέση με την αδελφή μου, κι ας είμαστε τελείως διαφορετικές σαν χαρακτήρες. Και οι δύο είναι παντρεμένες, η μεγάλη έχει πέντε παιδιά και η μικρή τρία…
Κατερίνα Λέχου: “Στα χρόνια της σχολής ζούσα στον δικό μου κόσμο”
Στα χρόνια της σχολής ζούσα στον δικό μου κόσμο. Δεν ήταν έτσι όπως τα περίμενα -ποτέ δεν είναι όπως τα περιμένεις. Να μια αλήθεια που δεν μας τη μαθαίνουν σ΄αυτή τη ζωή. Κι αυτό που μου τη δίνει στην οικογένεια, είναι ότι αντί να σου πουν την αλήθεια στην ωραιοποιούν. Μα έξω δεν είναι ποτέ καλύτερα».
Κατερίνα Λέχου: “Είπα πολλά όχι, γι’ αυτό έμεινα στην απ’ έξω”
«Δυσκολεύτηκα όταν βγήκα στο επάγγελμα, γι΄αυτό και μετά από δύο χρόνια, ένα έργο στο Τέχνης και μια παράσταση, έκανα μια παύση. Είπα ότι εγώ δεν θέλω να κάνω έτσι τη δουλειά. Ήμουν ακόμα στον κόσμο μου. Ψάχτηκα λίγο, έκανα άσχετα πράγματα, είχα και την άνεση. Κάποια στιγμή όμως αποφάσισα να το κάνω με τους δικούς μου όρους. Ήταν καλό αυτό για μένα. Ποιοι ήταν οι όροι μου; Να λέω όχι. Είπα πάρα πολλά, γι΄αυτό κι έμεινα στην απ΄έξω. Άργησα πολύ να γίνω γνωστή. Ο κόσμος νομίζει ότι μου χαρίστηκαν τα πράγματα. Τέλειωσα το Τέχνης στα 21 μου και το “Είσαι το ταίρι μου” ήρθε στα 34 μου -το λέω γιατί αυτό με έκανε πιο δημοφιλή. Ενδιαμέσως έκανα το “Παράθυρο στον ήλιο”, την “Χαμένη Ανοιξη”, θέατρο, αλλά ο κόσμος δεν με ήξερε. Βλέπεις, είχαν μεσολαβήσει τα αλλεπάλληλα όχι.
Κατερίνα Λέχου: Πρέπει ν’ αποδεχτείς τον εαυτό σου για να νιώσεις όμορφος
Το ύψος δεν με δυσκόλεψε αν και έχω παίξει με πιο κοντούς από μένα, γι΄αυτό και τακούνια δεν πολυφόρεσα. Όσο για την ομορφιά, αυτή είναι ένα πολύ ωραίο δώρο. Όχι, δεν το κατάλαβα από μικρή γιατί δεν πολυασχολιόμασταν με αυτό στο σπίτι. Ούτε στο θέατρο το κατάλαβα. Το ένοιωσα στη ζωή, στον δρόμο. Με κοιτούσαν. Μετά την εφηβεία μου, όπως όλα τα κορίτσια, ήθελα κι εγώ να είμαι κάποια άλλη. Πρέπει να αποδεχτείς τον εαυτό σου για να νοιώσεις όμορφος. Άργησα λίγο, πριν τα τριάντα το ένοιωσα».
Κατερίνα Λέχου: “Δεν είχα αυτοπεποίθηση σε τίποτα”
«Δεν είχα αυτοπεποίθηση σε τίποτα, γιατί λοιπόν να έχω στην ομορφιά μου; Που οφείλεται αυτό; Στο σπίτι. Χρειάζεσαι το μπράβο. Δεν άκουγα μπράβο. Ήταν λίγο αυστηρή η μαμά μου, ίσως γι΄αυτό να έγινα κι εγώ αν και προσπαθώ να μην είμαι πια, ούτε με τον εαυτό μου ούτε με τους άλλους. Σε τι ωφελεί το μαστίγωμα; Η μητέρα μου είναι μια γυναίκα πολύ συγκροτημένη, της χρωστάω πολλά πράγματα αλλά είναι και πολύ τελειομανής. Θα σου επισημάνει το αρνητικό, ποτέ το θετικό. Ο μπαμπάς μου, όπως όλοι στα ελληνικά σπίτι, ήταν διάττων αστέρας, εκ του μακρόθεν. Αλλά ένοιωθα ότι με αποδεχόταν πιο πολύ. Είχε την περηφάνια του μπαμπά με τις τρεις κόρες. Ούτε στη σχολή άκουσα μπράβο. Γενικά το μπράβο δεν το είχα…
Κατερίνα Λέχου: “Δεν έχω μετανιώσει για τα όχι που είπα
Μας καθορίζει πιο πολύ απ΄όλα το σπίτι μας, αλλά δεν μας δικαιολογεί για το υπόλοιπο του βίου μας. Εγώ αυτό κατάλαβα. Γι΄αυτό και ξέρω και τους χρωστάω ευγνωμοσύνη, γιατί έκαναν ό,τι μπορούσαν. Από την άλλη ο πατέρας μου, την εποχή που έλεγα τα πολλά όχι στη δουλειά, μου έλεγε “εγώ σε πιστεύω, προχώρα, είμαι εδώ για σένα, να σε στηρίζω”. Σ΄αυτό είχα στήριγμα από την οικογένεια. Και δεν έχω μετανοιώσει για τα όχι που είπα. Αντιθέτως έχω μετανοιώσει για κάποια ναι που στην αρχή ένοιωθα ότι είναι όχι. Η πρώτη μου εντύπωση είναι συνήθως σωστή. Σαν να ξέρει το μέσα μας τι αντέχουμε και τι δεν αντέχουμε».
Κατερίνα Λέχου: “Είμαι κοκέτα και προσέχω τον εαυτό μου”
Είμαι κοκέτα. Προσέχω τον εαυτό μου. Ναι μπορεί να λένε ότι είμαι καλοντυμένη αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την ουσία, είναι το περιτύλιγμα. Βέβαια είναι το δικό μου γούστο, οπότε δέχομαι τα εύσημα. Στο θέατρο ακούς τα πάντα, καλά και κακά. Αλλά αυτό είναι το ωραίο. Το ξεπέρασα σκεπτόμενη πως αν όλοι έλεγαν μόνο καλά για μένα, θα τελμάτωνα. Άρα αυτό είναι το κανονικό…
Κατερίνα Λέχου: “Είμαι αυστηρή με τον εαυτό του και με τους άλλους”
Εκπέμπω μια αυστηρότητα, μια απόσταση. Δεν το κάνω επίτηδες. Είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου οπότε είμαι και με τους άλλους. Δεν θέλω και πολλά πολλά. Θέλω να μου μιλάνε ωραία, να μου απευθύνονται ευγενικά, να με σέβονται. Δεν θέλω οικειότητα από τον καθένα. Δεν το κάνω για προστασία, έτσι έχω μάθει από το σπίτι μου.
Δεν αισθάνομαι την επιτυχία, αισθάνομαι μια γλυκιά αποδοχή. Λέω “κάτι κατάφερα”».
Κατερίνα Λέχου: Για ποιο λόγο επέλεξε να μην κάνει παιδιά
«Η ευθύνη του να είσαι γονιός επηρέασε σε απόλυτο, ίσως, βαθμό την επιλογή μου να μην κάνω παιδιά. Μου δημιούργησε μια τεράστια ευθύνη. Η μεγάλη μου αδελφή, με τα πέντε παιδιά, μου έλεγε ότι αν σκεφτείς πολύ σοβαρά το θέμα παιδί, δεν θα κάνεις ποτέ. Δεν ξέρω αν έκανα σωστά ή λάθος, αλλά έκανα αυτό που μου βγήκε. Στο πρόσωπο ενός παιδιού βλέπω πάντα την ελπίδα. Αλλά εκεί παρεμβαίνουν οι γονείς και μπορεί να σβήσουν αυτή την ελπίδα. Κι εγώ αναρωτιόμουν τι λάθη μπορεί να έκανα…
Κατερίνα Λέχου: “Η πίστη μου στον Θεό με οδήγησε στον γάμο”
Με τον Μάνο συνεννοούμαστε ακόμα και με νοήματα. Είμαστε μαζί έντεκα χρόνια. Η πίστη μου στον Θεό με οδήγησε στον γάμο. Ήθελα να παντρευτώ για να έχω την ευλογία. Πιστεύω στο μυστήριο όχι στα χαρτιά. Ήθελα να πάρω μια ευλογία και μια δύναμη…
Κατερίνα Λέχου: “Έχω ανάγκη την πίστη”
Έχω ανάγκη την πίστη. Δεν αμφισβητώ καθόλου τον Θεό. Αυτά τα πράγματα δεν προσπαθείς να τα εξηγήσεις, τα βιώνεις. Η θρησκεία είναι βιωματικό πράγμα. Το αισθάνεσαι. Η ανάγκη μου είναι βαθειά, παιδιώθεν, εγγενής. Όχι δεν μου φορέθηκε η πίστη από την οικογένεια. Έτσι νοιώθω μέσα μου. Η πίστη είναι και έρωτας, άσβεστος».
Κατερίνα Λέχου: Κάνει γυμναστική και σωστή διατροφή, χωρίς να στερείται
«Γιατί λέω την ηλικία μου; Γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Αν μου βρει κάποιος μια άλλη λύση, θα την ακολουθήσω. Φυσικά και με απασχολεί το θέμα, κυρίως από την πλευρά της ανημποριάς. Δεν θέλω να χάσω το μυαλό, τη μνήμη, την εγρήγορση, αυτά δεν θέλω να χάσω. Προσπαθώ όμως -κάνω γυμναστική, σωστή διατροφή, αλλά δεν στερούμαι πράγματα. Απολαμβάνω.
Κατερίνα Λέχου: Πως ένιωσε όταν γνώρισε τον σύζυγό της
Όταν γνώρισα τον Μάνο δεν αισθάνθηκα ότι αυτός θα είναι ο άνθρωπος της ζωής μου. Ένοιωσα, όμως, για πρώτη φορά, μια τρομερή γλύκα, μέλι. Ο άνθρωπος είναι μέλι, μελένιος. Κι ας ήταν τότε 114 κιλά, πολίστας, ψηλός. Ήταν μέλι. Σαν να ήθελα να γλυκάνω την δική μου αυστηρότητα. Μου κατεβάζει τους τόνους, με γλυκαίνει. Μου κάνει καλό. Κι αυτό έχει σημασία, να βγάζει ο ένας το καλό του άλλου. Αλλά θέλει προσπάθεια. Δεν σου τυχαίνει. Εγώ πήγαινα γυρεύοντας, στόχευα στο στραβό, σ΄αυτό που θα με ταλαιπωρούσε. Είχα παιδευτεί. Ίσως όμως αν δεν είχα παιδευτεί να μην είχα ξυπνήσει…
