Σε εκδήλωση που έγινε στη μνήμη των 57 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου του 2023, μίλησε ο Φάνης Ξανθόπουλος.
Ο νεαρός Φάνης Ξανθόπουλος ήταν ανάμεσα στους επιβαίνοντες της μοιραίας αμαξοστοιχίας και ταξίδευε μαζί με τη σύντροφό του, Ιφιγένεια, η οποία έχασε τη ζωή της εκείνο το βράδυ. Στον λόγο του, ο νεαρός Φάνης Ξανθόπουλος αναφέρει ότι κανείς δε προσπάθησε να τους βοηθήσει εκείνο το βράδυ και να τους διασώσει. Ακόμα λέει ότι σήμερα, δυο χρόνια μετά δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τα όσα έζησε εκείνο το βράδυ, όπως φυσικά ούτε τον τόσο άδικο χαμό της αγαπημένης του Ιφιγένειας.
«Ήμουν επιβάτης στο τρίτο βαγόνι του τρένου. Στο διπλανό κάθισμα είχα την Ιφιγένειά μου, που δεν είναι ανάμεσά μας στην αίθουσα αλλά ελπίζω να βρίσκεται ανάμεσά μας όπως και οι υπόλοιπο 56 που χάθηκαν σε αυτό το τραγικό έγκλημα στα Τέμπη. Δυο χρόνια μετά, δε ξέρω αν το δυστύχημα στα Τέμπη είναι χειρότερο από αυτά που ακολούθησαν.
Το μπάζωμα, το πέταγμα βιολογικού υλικού. Τι είναι αυτό που με τρομάζει και με φοβίζει περισσότερο μετά από εκείνη τη νύχτα; Οι φωνές, η φωτιά, η εικόνα της Ιφιγένειας εκείνη τη νύχτα που δε μπορούσα να τη μετακινήσω, τους διασώστες που πήγα εγώ να βρω ψηλά στην οροφή του τούνελ. Τις φωνές μου πως υπάρχουν άνθρωποι μέσα στο βαγόνι, την Ιφιγένειά μου που ήταν βαριά χτυπημένη, να τη βρουν, να την αναζητήσουν άμεσα. Να μπουν στο βαγόνι.
Έχει κόσμο, φωνές, καπνούς. Όλα πήγαν λάθος. Όλα…Δε μπήκε κανείς στα βαγόνια, δε μας βοήθησε κανείς. Μόνοι σπάσαμε τα τζάμια. Ψάχναμε μέσα στο σκοτάδι να δούμε τι γίνεται. Μπήκαν 3-4 ώρες μετά στα συντρίμμια να βγάλουν πτώματα. Εμείς δε θέλουμε πτώματα. Θέλουμε να μπει μέσα και να σώσει εκείνη την ώρα όσους περισσότερους μπορεί» ανέφερε στον λόγο του ο Φάνης Ξανθόπουλος.
«Δε μπήκε κανείς… Δεν υπήρξε ούτε διάσωση, ούτε πυρόσβεση, ούτε βοήθεια από την αστυνομία. Υπήρχε μια παράνοια. Πρωτόγνωρο το δυστύχημα θα μου πει κάποιος. Γι’ αυτήν όμως τη μια φορά εκπαιδεύονται τα σώματα διάσωσης…» πρόσθεσε.
«Και μετά, πήρα τα συντρίμμια μου και γύρισα σπίτι μου. Με τους εφιάλτες μου, τους φόβους μου, τις αγωνίες μου, τις φωνές, το σκοτάδι. Δυο χρόνια μετά, αγωνίζομαι ακόμη να βγω από το σκοτάδι εκείνης της νύχτας. Ελπίζω και εύχομαι – δε ξέρω αν πιστεύω – πως στο έγκλημα των Τεμπών θα αποδοθεί δικαιοσύνη, θα ξεπεράσουμε τους φόβους και τους εφιάλτες μας.
Ελπίζω και εύχομαι, η Ιφιγένεια μου να μην αισθάνθηκε αφόρητο πόνο και η ψυχή της να με συντροφεύει πάντα. Ελπίζω και εύχομαι πως όταν ανταμώσω κάποτε με την Ιφιγένεια, να έχω να της πω ότι κάτι καταφέραμε, οι ένοχοι μπήκαν στη φυλακή και πως τέτοιο έγκλημα δε θα συμβεί ξανά. Το μόνο που μπορώ να κάνω σίγουρα, είναι να τη θυμάμαι, να τους θυμόμαστε. Να μην αφήσω τη λήθη να την πάρει μακριά μου, να ζει μέσα από μένα…» κατέληξε ο Φάνης Ξανθόπουλος στον λόγο του.
