Η Βίκυ Σταυροπούλου είναι μια από τις πιο αγαπημένες ηθοποιούς στο κοινό. Φέτος, τη βλέπουμε για δεύτερη χρονιά επιτυχία της παράστασης «Μπαμπάδες με ρούμι».
Μιλάει για τη σχέση της με τον ηθοποιό Χρήστο Χατζηπαναγιώτη αλλά και τις δυσκολίες που πέρασε για να φτάσει μέχρι εδώ…
Διαβάστε την συνέντευξη
Aνήκετε στην κατηγορία των ηθοποιών που εισπράττουν τεράστια αγάπη από τον κόσμο. Πώς αισθάνεστε γι’ αυτό;
Αυτό μου δίνει τεράστια δύναμη. Είναι αυτό που λέει η Ελεωνόρα Ζουγανέλη: «Αχ, να ’ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου». Το να βγαίνεις στη σκηνή και να σε καλωσορίζει ο κόσμος, αυτό το τόσο θερμό χειροκρότημα σε απογειώνει και σε αγχώνει ταυτόχρονα, γιατί λες: «Αυτόν τον κόσμο να τον δικαιώσω και να είναι ζεστό το χειροκρότημα και στο τέλος της παράστασης». Προσπαθώ πάνω στη σκηνή να δίνω το 100% του εαυτού μου.
Με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη είστε χρόνια φίλοι, ενώ μένετε και μαζί. Στο έργο είστε ζευγάρι. Αυτή η αγάπη μεταξύ σας έχει δημιουργήσει προστριβές;
Είναι μεγάλη ασφάλεια για μένα να είμαι με τον Χρήστο στη σκηνή, γιατί είσαι με έναν άνθρωπο που αγαπάς, έχεις έναν κοινό κώδικα. Εννοείται ότι με αυτόν τον άνθρωπο θα έχεις και τις προστριβές, γιατί με αυτόν νιώθεις την οικειότητα.
Έχετε πάθει ποτέ «σεντόνι» στη σκηνή;
Ναι, βέβαια. Έχω πάθει, και μάλιστα το έπαθα τη δεύτερη χρονιά, που είναι ανησυχητικό. Ήθελα να πω μια φράση και δεν μου ερχόταν με τίποτα. Και εκεί μπορεί να πάθεις πανικό. Εγώ το μοιράζομαι με τον κόσμο, δηλαδή, γύρισα αυτόματα και είπα: «Παναγία μου, τι λέω;», χειροκρότησαν οι άνθρωποι, συνήλθα και προχώρησα παρακάτω.
Πώς αισθάνεστε που σας αποκαλούν «Ρένα Βλαχοπούλου»;
Είναι πολύ τιμητικό, γιατί για μένα η Ρένα Βλαχοπούλου ήταν μια συγκλονιστική ηθοποιός. Να σου πω κάτι, όμως. Δεν μένω στους τίτλους, μένω στην αγάπη του κόσμου και στη στήριξή του. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε επί 11 συναπτά έτη στο θέατρο «Αλίκη» και είναι γεμάτο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή για έναν καλλιτέχνη από αυτό.
Έχετε περάσει δύσκολα;
Υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει περάσει δύσκολα; Δεν μεγάλωσα «πριγκιποπούλα», με όλα τα θέματά μου λυμένα. Μεγάλωσα σε μια μεγάλη οικογένεια, φτωχή, σε λαϊκή γειτονιά. Αλλά είμαι πολύ χαρούμενη που κατάφερα να αλλάξω τη ζωή μου προς το καλύτερο. Και μόλις πήρα τη ζωή στα χέρια μου, την καλυτέρεψα, και αυτό πρέπει να κάνει όποιος θεωρεί ότι έχει περάσει δύσκολα. Δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω.
