Για πρώτη φορά μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, η Αναστασία Πλακιά, το τρίτο παιδί της οικογένειας που επλήγη ανεπανόρθωτα από την ανείπωτη τραγωδία, τοποθετήθηκε δημόσια. Αφορμή στάθηκαν οι μεγάλες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή (26/1) τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, στη μνήμη των θυμάτων.
«Δύο χρόνια ζητάμε δικαίωση»
Η οικογένεια της Αναστασίας Πλακιά θρηνεί την απώλεια των δίδυμων αδερφών της, Χρύσας και Θώμης, καθώς και της ξαδέρφης τους, Αναστασίας, που έχασαν τη ζωή τους στο σιδηροδρομικό δυστύχημα.
Η Αναστασία μίλησε στην τηλεόραση του ΑΝΤ1, εκφράζοντας τα συναισθήματά της και τη βαθιά οδύνη της οικογένειάς της για την τραγωδία.
«Δύο χρόνια ζητάμε δικαίωση. Είναι δυνατόν 2 χρόνια μετά να ζητάμε ακόμα δικαίωση;» δήλωσε και πρόσθεσε:
«Θρηνώ και τις 3 αδερφές μου. Είχαμε μόνο 3 χρόνια διαφορά. Μαζί κάναμε όνειρα. Μια εβδομάδα πριν συζητούσαμε και κάναμε σχέδια για τα γενέθλια της Αναστασίας. Λίγες μέρες μετά κάναμε τα εννιάμερά τους»
«28/2/2023 ήταν μια δολοφονία 57 ανθρώπων. Ήταν εντυπωσιακό πως κινητοποιήθηκε όλη η Ελλάδα χθες τόσο γρήγορα. Ήταν χείμαρρος από άκρη σε άκρη. Χθες απέδειξαν ότι υπάρχει ανθρωπιά μέσα από ένα ηχητικό που ακούσαμε όλοι και όχι μόνο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι χθες απέδειξαν ότι μέσα σε όλο τον Γολγοθά αυτόν που περνάμε, είναι δίπλα μας, απαιτούν μαζί μας δικαιοσύνη, το αυτονόητο. Τους ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της ψυχής μου που ήταν όλοι μαζεμένοι έστω και στις δικές τους τις πλατείες, είναι ο μόνος λόγος που έκανα εμφάνιση μετά από αυτά τα δύο χρόνια.
Ένιωσα την ανάγκη να με δουν και να τους κοιτάξω στα μάτια και αυτό που αντίκρισα, δεν περιγράφεται. Περιγράφεται ίσως με πόνο, με θλίψη και στο τέλος έρχεται η οργή. Τα δάκρυα στέρεψαν, δεν υπάρχουν πια και το λέω εγώ που δεν είμαι η Αναστασία η Πλακιά, είμαι η Αναστασία που “έχασε” τις αδερφές τις στα Τέμπη, τις “έχασε” σε ένα βράδυ, μου τις δολοφόνησαν και τις τρεις. Χθες στις Σέρρες είχαν βγει στους δρόμους, γιατί δεν είναι όλοι το ίδιο. Έδειξαν ότι είναι άνθρωποι με αισθήματα και αντιλαμβάνονται το τι έχει συμβεί, το κάστρο γκρεμίζεται από μέσα» συνέχισε στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη.
«Ναι, είχα δεχθεί επίθεση. Και λοιπόν; Που ήταν όλοι αυτοί; Ήταν δίπλα μου αληθινοί άνθρωποι, ήταν άνθρωποι οι οποίοι άφησαν το “εγώ” τους στην άκρη και το μόνο “εγώ” που υπήρχε ήταν ότι, “εγώ μπορούσα να ήμουν αυτή”. Ότι εγώ μπορούσα να είχα “χάσει” το παιδί μου, τον γονιό μου, την ξαδέρφη μου, τον φίλο μου. Όλοι έκλαιγαν χθες, έκλαιγαν και φώναζαν, με ό,τι φωνή τους είχε απομείνει. Ξέρετε τι είναι να στέκομαι, να λέω ποια είμαι και να βλέπεις λαοθάλασσα, με δάκρυα στα μάτια να σε κοιτάνε; 30 άνθρωποι δεν είχαν οξυγόνο. 30 άνθρωποι θα μπορούσαν να ζήσουν αν είχαν οξυγόνο. 30 αδέρφια αυτή τη στιγμή και γονείς μπορεί να ήταν στα κρεβάτια τους και να κοιμόντουσαν. 57 άνθρωποι αν δεν είχαν πάρει αυτό το τρένο, θα ήταν σπίτια τους και κανείς δεν θα διεκδικούσε το αυτονόητο.
Ξέρετε τι είναι να μιλάω μια εβδομάδα πριν με τα κορίτσια και να λέμε αστεία και να λέμε για τα γενέθλια της Αναστασίας που θα είχε 8 Μαρτίου και μετά από εννιά μέρες να τους κάνουμε τα εννιάμερα; Είναι δυνατόν 23 χρονών να πάω και να ανάβω κερί στις αδερφές μου; Στο μνήμα των αδερφών μου και να μην υπάρχει δικαιοσύνη μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια. Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια, μπαζώνουν την αλήθεια μας. Αθάνατες θα είναι! Οι αδερφές μου θα μείνουν αθάνατες! Δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ! Και τα 57 άτομα θα μείνουν αθάνατοι. Κανένας δεν θα ξεχάσει το έγκλημα που έγινε στα τρένα» κατέληξε.
