Ο πολύπειρος δημοσιογράφος, Κώστας Χαρδαβέλλας, απεβίωσε σε ηλικία 79 ετών. Είχε καλύψει τριάντα δημοσιογραφικούς πολέμους και ήταν ο άνθρωπος που μετρούσε τα περισσότερα χρόνια τηλεόρασης ως δημοσιογράφος και παρουσιαστής.
Από την πρώτη στιγμή, κατάφερε να κερδίσει την αγάπη του κόσμου, αφού όποια εκπομπή και να παρουσίαζε, σημείωνε υψηλά νούμερα τηλεθέασης.
Σε πρόσφατη συνέντευξη, είχε μιλήσει για τις δύσκολες στιγμές που βίωσε αντιμετωπίζοντας τον καρκίνο, αλλά και την εντονότερη δημοσιογραφική στιγμή που έζησε.
«Όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο από έναν γιατρό, πήρα το αυτοκίνητό μου και πήγα μία μακρινή βόλτα μέχρι το Σούνιο. Εκεί λοιπόν σκέφτηκα πώς θα το αντιμετωπίσω, τι θα πω στη Μαρία και στον γιο μου. Σε αυτή τη μικρή βόλτα, κατέληξα ότι πρέπει να το παλέψω και ότι έχω τη δύναμη να μην χάσω τη μάχη.
Ένας λόγος που σώθηκα από τον θάνατο, όπως μου έλεγαν και οι γιατροί, ήταν επειδή από την αρχή δεν πίστεψα ότι θα πεθάνω. Πάντα πίστευα ότι θα τον νικήσω τον καρκίνο. Είμαι σε έναν διαρκή αγώνα μαζί του. Δεν το έλεγα ποτέ σε κανέναν για να μην με κοιτάζουν με πόνο και οίκτο. Το ήξεραν ελάχιστοι άνθρωποι.
Μου φέρθηκαν πολύ καλά τότε στο ALTER, όλοι μου οι συνεργάτες και ο Γιαννίκος που ήταν τότε διευθυντής, μου είχε πει να κάτσω εκτός και να με πληρώνουν κανονικά για όσο χρειαστεί. Δεν έκατσα ποτέ, έκανα χημειοθεραπείες και το βράδυ παρουσίαζα την εκπομπή “Αθέατος κόσμος”. Πήγαινα στο στούντιο ζαλισμένος και έτοιμος να καταρρεύσω, αλλά έλεγα: “Όχι, πρέπει να είμαι εδώ”. Αυτό ήταν μία απάντηση στον θάνατο που με είχε πλησιάσει».
Η ιστορία – «γροθιά στο στομάχι» από το πολεμικό μέτωπο στον Λίβανο
«Δεν θα πω πόσες φορές είχα κινδυνέψει σε ανταπόκριση πολέμου, που ήταν πάρα πολλές. Αυτό που θυμάμαι έντονα, όμως και δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι ένα αγοράκι στον Λίβανο. Είχε στο χέρι του ένα κουτί με σπίρτα και έπαιζε. Το πλησιάζω και το ρωτάω: “Τι ακριβώς κάνεις με το σπιρτόκουτο;”.
Είχε μέσα μία πασχαλίτσα και έπαιζε μαζί της. Μου απαντά: “Αυτή είναι η μοναδική μου φίλη, επειδή αύριο ξέρω ότι δεν θα επιστρέψω σπίτι μου και δεν θα ζω. Θέλω να πάρεις την πασχαλίτσα και την αφήσεις σε έναν όμορφο κήπο να ζήσει”. Έτσι κι έγινε, πήρα την πασχαλίτσα και την γύρισα στην Ελλάδα, την άφησα σε έναν κήπο και έζησε. Κάθε φορά που θυμάμαι αυτή την ιστορία, συγκινούμαι πραγματικά. Το παιδί αυτό σκοτώθηκε την επόμενη μέρα, τον έλεγαν Φουάτ. Αυτός είναι και ένας από τους τεράστιους λόγους που σιχαίνομαι τους πολέμους».
