Η Έφη Λογγίνου την οποία είχαμε λατρέψει μέσα από αρκετές σειρές στη δεκαετία του 2000, ειδικά στις… ιδιαίτερες σκηνές στους «Αληθινούς Έρωτες», εδώ και πολλά χρόνια έχει εξαφανιστεί από τα φώτα της δημοσιότητας. Η τελευταία φορά, μάλιστα, που την είδαμε γενικά σε κάποια παραγωγή, ήταν το 2010 στην ταινία «45 τετραγωνικά», όπου είχε εντυπωσιάσει.
Η Πατρινή ηθοποιός, όμως, ζει τα τελευταία χρόνια μόνιμα στη Γερμανία και δη στο Βερολίνο, όπου και πραγματοποιεί μια εντελώς διαφορετική δουλειά από αυτή της υποκριτικής, αν και είναι εξίσου καλλιτεχνική, με άλλη ηθοποιό επίσης να έχει αφήσει την Ελλάδα. Η Έφη, πάντως, παραμένει μέχρι και σήμερα γοητευτική, με βλέμμα που… σε μαγνητίζει.
Η νέα ζωή της Έφης Λογγίνου
Η Έφη Λογγίνου έχει γεννηθεί στη Σουηδία από Έλληνες μετανάστες που συναντήθηκαν εκεί ως φοιτητές και επέστρεψαν στην Ελλάδα (στην Πάτρα) όταν εκείνη ήταν 7 ετών. Η μητέρα της εργαζόταν ως χειρίστρια ηλεκτρονικών υπολογιστών νοσοκομείων και ο πατέρας της ως εστιάτορας ενώ η ίδια, από πολύ νωρίς σε ηλικία μόλις 6 ετών είχε αποφασίσει όπως έχει πει ότι θα γινόταν ηθοποιός. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Κιμούλη με τον οποίο έπαιξε στην «Αντιγόνη» δίπλα στην Πέγκυ Τρικαλιώτη αλλά και Σαίξπηρ, ως κόρη του Σάιλοκ στον «Έμπορο της Βενετίας». Η Λογγίνου είχε εμφανιστεί και σε δύο σίριαλ της Μιρέλλας Παπαοικονόμου και σε άλλες τηλεοπτικές σειρές με αυτοτελή επεισόδια όπως «Αληθινοί έρωτες» και «Ιστορίες μυστηρίου».
Στην ταινία «45 τετραγωνικά» όπου έπαιζε και ο Γιώργος Γιαννόπουλος και ο Αντίνοος Αλμπάνης, η Λογγίνου υποδύθηκε τη Χριστίνα, ένα όμορφο αλλά ατίθασο κορίτσι φτωχικής καταγωγής, που αποφασίζει να διαρρήξει τον δεσμό με τη μητέρα της (στο ρόλο η Ράνια Οικονομίδου) και να φύγει από το σπίτι για να ζήσει μόνη σε ένα διαμέρισμα 45 τετραγωνικών μέτρων, σε μια Αθήνα επιθετική και εχθρική.
Λόγω οικονομικής κρίσης, η Έφη Λογγίνου αποφάσισε τα τελευταία χρόνια να μετακομίσει στο Βερολίνο και εκεί ασχολείται με την φωτογραφία, την οποία και αγαπάει πολύ.
Όπως είχε πει στο photologio.gr, «πριν έρθω στο Βερολίνο, έβγαζα φωτογραφίες στο δρόμο, αλλά όχι με την ίδια εμμονή. Πιστεύω ότι πολλοί λόγοι με οδήγησαν σε αυτό. Ο πρώτος και ο κυριότερος, είναι η επιθυμία μου να γνωρίσω τους ανθρώπους σε αυτήν την πόλη. Τους ξένους, που λένε. Ένας άλλος λόγος, είναι ότι μου είπαν ότι απαγορεύεται η φωτογραφία δρόμου εδώ στη Γερμανία. Ανθρώπινη φύση, τι να κάνω».
