Ο Δεκαπενταύγουστος στην Ελλάδα δεν είναι απλώς άλλη μια μέρα στο ημερολόγιο.
Είναι η «γιορτή της γιορτής» – μια ημέρα γεμάτη πίστη, μνήμες, οικογενειακές αγκαλιές και το άρωμα του καλοκαιριού που αρχίζει σιγά σιγά να γλυκαίνει. Χωριά και πόλεις φορούν τα καλά τους, οι καμπάνες χτυπούν, και η Παναγία γίνεται το κέντρο κάθε ευχής και σκέψης.
Τι θα γινόταν, λοιπόν, αν εκείνη τη μέρα οι ουρανοί άνοιγαν; Αν για μια στιγμή, ο χρόνος έπαυε να τρέχει και μπορούσατε να έχετε δίπλα σας όποιον λαχταρά η καρδιά σας – είτε βρίσκεται μακριά, είτε έχει φύγει για πάντα;
Ίσως να ήταν η μητέρα που σας κράτησε από το χέρι στις πρώτες σας λιτανείες. Ίσως ο παππούς που σας έμαθε τα λόγια του «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε» με τη βραχνή φωνή του. Ίσως ένας φίλος που χάθηκε μέσα στις στροφές της ζωής, ή το παιδί σας που μεγάλωσε και λείπει.
Η σκέψη αυτή δεν είναι μόνο ρομαντική· είναι και βαθιά ανθρώπινη. Ο Δεκαπενταύγουστος φέρνει μαζί του τη νοσταλγία και τη γλυκιά επιθυμία να μοιραστείς τη στιγμή με κάποιον που σημαίνει πολλά για εσένα. Να καθίσετε μαζί στο τραπέζι, να ανταλλάξετε ιστορίες κάτω από τα φώτα του πανηγυριού, να νιώσετε για λίγο ότι τίποτα δεν άλλαξε.
Κι αν πραγματικά οι ουρανοί άνοιγαν; Ίσως τότε να μη λέγαμε πολλά. Ίσως να αρκούσε μια ματιά, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά. Γιατί τελικά, εκείνες οι στιγμές δεν χρειάζονται λόγια – μόνο παρουσία.
Κι εσείς; Αν άνοιγαν οι ουρανοί τον Δεκαπενταύγουστο… ποιον θα θέλατε να κρατάτε από το χέρι;
