Εκείνο το πρωινό, ο Αλέξανδρος δεν είχε ιδέα ότι σταματώντας να βοηθήσει μια άγνωστη γυναίκα στην άκρη του δρόμου, θα άλλαζε όλη του τη ζωή.
Στις 6:37 π.μ., ο Αλέξανδρος Καρτέρης έκλεισε με δύναμη την πόρτα του μικρού διαμερίσματός του σε μια λαϊκή γειτονιά. Τα μάτια του ήταν πρησμένα από την αγωνία και την αϋπνία, τα χέρια του έτρεμαν. Κρατούσε σφιχτά έναν φτηνό, ταλαιπωρημένο χαρτοφύλακα.
Μέσα υπήρχε ένα στικάκι USB με ένα βίντεο από τις κάμερες ασφαλείας της εταιρείας όπου εργαζόταν. Ήταν η μόνη του ελπίδα. Αν αυτό το βίντεο δεν γινόταν δεκτό στο δικαστήριο, κινδύνευε να καταδικαστεί άδικα για κλοπή.
Έπρεπε να είναι στο Δικαστήριο του κέντρου μέχρι τις 7:30. Δεν υπήρχε περιθώριο για καθυστέρηση.
Το παλιό λευκό του μηχανάκι πήρε μπροστά με την τρίτη. Σταυροκοπήθηκε από συνήθεια και ξεκίνησε, χωμένος μέσα στο πρωινό μποτιλιάρισμα. Είχε την αίσθηση πως όλη η πόλη είχε βαλθεί να τον καθυστερήσει.
Σε έναν παράδρομο, είδε ένα γκρι καινούργιο αυτοκίνητο στην άκρη, με το πορτ-μπαγκάζ ανοιχτό και τη ρεζέρβα στο δρόμο.
Μια κομψή γυναίκα στεκόταν δίπλα, με το κινητό στο χέρι, εμφανώς αγχωμένη.
Ο Αλέξανδρος φρέναρε απότομα και σταμάτησε.
«Χρειάζεστε βοήθεια;» ρώτησε, κατεβαίνοντας από το μηχανάκι.
Η γυναίκα γύρισε. Ήταν καλοντυμένη, με προσεγμένα μαλλιά και ένα βλέμμα σταθερό αλλά φορτισμένο. Δεν φαινόταν μεγαλύτερη από εκείνον, όμως έδειχνε άνθρωπος συνηθισμένος να έχει τον έλεγχο.
«Ναι, σε παρακαλώ. Έσκασε το λάστιχο και δεν μπορώ να το αλλάξω μόνη μου. Και ήδη έχω αργήσει πάρα πολύ…»
Ο Αλέξανδρος άφησε το μηχανάκι, πήρε τον γρύλο από το πορτ-μπαγκάζ και γονάτισε δίπλα στο αυτοκίνητο.
«Μην ανησυχείτε. Σε δέκα λεπτά θα είστε πάλι στον δρόμο.»
Καθώς έφτιαχνε το λάστιχο, είχε αφήσει τον χαρτοφύλακα στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου της για να ελευθερώσει τα χέρια του. Το στικάκι USB βρισκόταν σε μια εσωτερική τσέπη, μισάνοιχτη.
Η γυναίκα τον παρατηρούσε σιωπηλή.
«Σημαντικό ραντεβού;» τον ρώτησε στο τέλος.
«Πολύ σημαντικό. Στην πραγματικότητα… παίζεται όλη μου η ζωή σήμερα,» απάντησε εκείνος. «Κι εσείς;»
«Πρώτη μέρα σε καινούργια θέση, και ήδη αργώ» είπε με ένα μικρό, αμήχανο χαμόγελο. «Υπέροχη αρχή, ε;»
«Καμιά φορά οι μέρες που ξεκινούν χάλια, τελειώνουν απρόσμενα καλά,» είπε ο Αλέξανδρος. «Αυτό ελπίζω τουλάχιστον.»
Όταν τελείωσε με το λάστιχο, έκλεισε το πορτ-μπαγκάζ, σκούπισε τα χέρια του και της χαμογέλασε.
«Εντάξει. Είστε έτοιμη.»
«Σε ευχαριστώ πολύ. Πώς σε λένε;»
«Αλέξανδρο. Αλέξανδρο Καρτέρη.»
«Ευχαριστώ, Αλέξανδρε. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα.»
«Θα αργούσες. Όπως κι εγώ» της είπε γελώντας. «Καλή τύχη στη νέα δουλειά.»
Εκείνη μπήκε στο αυτοκίνητο, εκείνος γύρισε βιαστικά στο μηχανάκι του. Μέσα στη φούρια του, δεν πρόσεξε ότι από την εσωτερική θήκη του χαρτοφύλακα είχε γλιστρήσει το USB και είχε πέσει στο κάθισμα του συνοδηγού του δικού της αυτοκινήτου.
Στις 7:42, ο Αλέξανδρος έφτασε λαχανιασμένος στο Δικαστήριο. Ένας φρουρός τον καθοδήγησε στη Β’ Αίθουσα. Ο διάδρομος έμοιαζε ατελείωτος.
Μπαίνοντας, αντίκρισε τον δικηγόρο Μάρκο Κέρογλου, με ακριβό κουστούμι και αλαζονικό βλέμμα. Δίπλα του στεκόταν η Ιωάννα Κόλλια, συνάδελφός του από την εταιρεία, με παγωμένη έκφραση.
Και στο έδρανο…
Η δικαστής.
Η γυναίκα με το λάστιχο.
«Κύριος Αλέξανδρος Καρτέρης;» φώναξε η γραμματέας.
«Παρών» είπε εκείνος, νιώθοντας το στομάχι του να δένεται κόμπος.
Η δικαστής σήκωσε το βλέμμα της, τον κοίταξε προσεκτικά. Ένα ανεπαίσθητο σφίξιμο στο πρόσωπο, ύστερα επανήλθε στην ψυχρή, επαγγελματική της στάση.
«Ας προχωρήσουμε» είπε. «Υπόθεση 4752023. Η εταιρεία ΜΕΓΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗ Α.Ε., εκπροσωπούμενη από τον δικηγόρο κύριο Μάρκο Κέρογλου και την κυρία Ιωάννα Κόλλια, κατηγορεί τον κύριο Αλέξανδρο Καρτέρη για κλοπή φορητού υπολογιστή με εμπιστευτικά δεδομένα. Κύριε Κέρογλου, έχετε τον λόγο.»
Ο Κέρογλου σηκώθηκε.
«Κυρία Πρόεδρε, ο κατηγορούμενος εργαζόταν στην εταιρεία. Πριν από δύο εβδομάδες εξαφανίστηκε ένας φορητός υπολογιστής. Οι κάμερες δείχνουν ότι, μετά το ωράριο, μόνο αυτός μπήκε και βγήκε από τον χώρο. Η κυρία Κόλλια επιβεβαιώνει πως είχε πλήρη πρόσβαση. Ζητούμε την καταδίκη του και αποζημίωση.»
Η δικαστής γύρισε στον Αλέξανδρο.
«Πώς δηλώνετε;»
«Αθώος, κυρία Πρόεδρε. Δεν πήρα ποτέ τον υπολογιστή. Έχω ένα βίντεο από τις κάμερες ασφαλείας που δείχνει την κυρία Κόλλια να φεύγει μετά το ωράριο με μια τσάντα όπου βρίσκεται ο υπολογιστής. Το έχω σε στικάκι USB.»
Άνοιξε τον χαρτοφύλακα.
Χαρτιά. Έγγραφα. Μπλοκάκια. Καλώδια.
Το στικάκι USB… πουθενά.
Άρχισε να ψάχνει πιο γρήγορα, σχεδόν μανιασμένα.
«Ήταν εδώ… Το πρωί το έβαλα μέσα. Είμαι σίγουρος…»
«Έχετε κάποιο αντίγραφο;» ρώτησε η δικαστής, χωρίς να δείξει συναίσθημα.
«Όχι, κυρία Πρόεδρε. Είναι το μοναδικό αντίγραφο. Αλλά υπάρχει. Το ορκίζομαι. Με έχουν παγιδεύσει.»
Ο Κέρογλου χαμογέλασε ειρωνικά.
«Πολύ… βολικό, θα έλεγε κανείς.»
Η δικαστής σήκωσε το χέρι.
«Αρκετά. Το δικαστήριο διακόπτει για λίγο. Κύριε Καρτέρη, βρείτε αυτό το αποδεικτικό. Χωρίς αυτό, ο λόγος σας δεν αρκεί.»
Ο Αλέξανδρος βγήκε από την αίθουσα σε κατάσταση πανικού. Περπατούσε πάνω κάτω στον διάδρομο, άνοιγε και ξανάκλεινε τον χαρτοφύλακα, έψαχνε στις τσέπες του.
Ξαφνικά, η σκέψη τον χτύπησε σαν ρεύμα.
Το λάστιχο.
Το αυτοκίνητο της.
Ο χαρτοφύλακας στο κάθισμα του συνοδηγού.
Είχε πέσει εκεί.
Κοίταξε το ρολόι. Είχε περίπου 20 λεπτά μέχρι να συνεχιστεί η δίκη.
Κατέβηκε τρέχοντας προς το υπόγειο πάρκινγκ.
«Συγγνώμη» είπε σ’ έναν φρουρό. «Νομίζω ότι ξέχασα κάτι στο αυτοκίνητο της κυρίας δικαστού. Μπορώ να ρίξω μια γρήγορη ματιά;»
Ο φρουρός τον κοίταξε περίεργα σαν να ήταν έτοιμος να τον συλλάβει.
Ο φρουρός τότε πήρε τηλέφωνα τον προϊστάμενο του, ο προϊστάμενος πήρε τηλέφωνο την δικαστή όπου έδωσε αυτή την άδεια να πάει ο Αλέξανδρος στο αυτοκίνητο της.
Τότε ένα άλλος φρουρός πήγε στον Αλέξανδρο τα κλειδιά και άνοιξαν το αυτοκίνητο.
Ο Αλέξανδρος το αναγνώρισε αμέσως.
Άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού, έψαξε κάτω από το κάθισμα και τότε τα δάχτυλά του ακούμπησαν κάτι μικρό και σκληρό.
Το στικάκι USB ήταν εκεί.
Το έκλεισε σφιχτά στη χούφτα του.
Ένιωσε σαν να ξαναπήρε ανάσα.
Λίγα λεπτά αργότερα, επέστρεψε στην αίθουσα.
«Είστε έτοιμος, κύριε Καρτέρη;» ρώτησε η δικαστής.
«Ναι, κυρία Πρόεδρε. Βρήκα το αποδεικτικό.»
Το στικάκι συνδέθηκε και το βίντεο προβλήθηκε στην οθόνη.
Η Ιωάννα Κόλλια εμφανιζόταν να μπαίνει στον χώρο μετά το ωράριο, χωρίς τσάντα.
Λίγο αργότερα, ξανά στο πλάνο, κρατώντας μια μεγάλη τσάντα.
Προχωρούσε βιαστικά προς την έξοδο.
Ψίθυροι ακούστηκαν στην αίθουσα.
«Το αποδεικτικό θα εξεταστεί από την τεχνική υπηρεσία του δικαστηρίου. Η διαδικασία συνεχίζεται» είπε η δικαστής.
Μετά τη συνεδρίαση, στο διάλειμμα, ο Κέρογλου τον πλησίασε στον διάδρομο.
«Αλέξανδρε. Να μιλήσουμε λίγο; Όχι εδώ.»
Τον οδήγησε σε μια πιο απόμερη γωνία, μακριά από τα βλέμματα.
Έβγαλε έναν φάκελο.
«Εδώ μέσα υπάρχουν 20.000 ευρώ. Αύριο το πρωί, δηλώνεις ένοχος. Λες ότι το έκανες από οικονομική ανάγκη. Εμείς ζητάμε επιείκεια. Παίρνεις μια μικρή ποινή, πρόστιμο ή λίγη κοινωνική εργασία. Η εταιρεία σώζει τη φήμη της. Η υπόθεση κλείνει γρήγορα. Όλοι κερδίζουν.»
Ο Αλέξανδρος τον κοίταξε δύσπιστα.
«Κι εσείς τι κερδίζετε;»
«Η εταιρεία δεν εκτίθεται. Δεν μπλέκουμε σε χρόνια δικαστήρια, δεν ψάχνουν παραπάνω στα αρχεία μας, δεν ακυρώνονται συμβόλαια. Αν πεις όχι… θα σε κυνηγήσουμε μέχρι να μη μπορείς να πληρώσεις ούτε το ρεύμα σου. Θα καταθέσουμε αγωγή για συκοφαντική δυσφήμιση, για πλαστά στοιχεία… Θα σε τελειώσουμε.»
Η Ιωάννα πήρε τον λόγο.
«Δέξου το, Αλέξανδρε. Έτσι κι αλλιώς έχασες τη δουλειά σου. Μην χάσεις και τη ζωή σου ολόκληρη για έναν εγωισμό.»
Ο Αλέξανδρος κοίταξε κάτω, έσφιξε τα δόντια, πήρε μια βαθιά ανάσα.
«Εντάξει» είπε στο τέλος. «Το δέχομαι.»
Ο Κέρογλου χαμογέλασε.
«Σωστή επιλογή.»
Κανείς τους δεν είχε προσέξει το μικρό, διακριτικό καταγραφικό στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν του Αλέξανδρου.
Έγραφε τα πάντα.
Το επόμενο πρωί, η αίθουσα ήταν γεμάτη.
«Κύριε Καρτέρη» είπε η δικαστής. «Έμαθα ότι οι δύο πλευρές ενδέχεται να έχουν έρθει σε μια συμφωνία. Ισχύει;»
Ο Κέρογλου σηκώθηκε.
«Κυρία Πρόεδρε, πράγματι. Είναι έτοιμος να αναλάβει την ευθύνη και να συμβάλει σε μια γρήγορη και δίκαιη λύση.»
Η δικαστής γύρισε στον Αλέξανδρο.
«Κύριε Καρτέρη; Συμφωνείτε;»
Ο Αλέξανδρος τον κοίταξε, μετά την Ιωάννα, και τέλος τη δικαστή.
«Πριν απαντήσω, κυρία Πρόεδρε» είπε ήρεμα, «θα ήθελα να καταθέσω ένα ακόμη αποδεικτικό στοιχείο.»
Ο Κέρογλου πάγωσε.
«Εναντιώνομαι, κυρία Πρόεδρε…»
«Συνεχίστε, κύριε Καρτέρη» είπε η δικαστής, χωρίς να τον κοιτάξει.
Ο Αλέξανδρος έβγαλε ένα δεύτερο USB.
Στην οθόνη εμφανίστηκε ένα ηχητικό αρχείο. Ακούστηκε η φωνή του Κέρογλου:
«Εδώ μέσα υπάρχουν 20.000 ευρώ. Αύριο δηλώνεις ένοχος. Λες ότι το έκανες από ανάγκη. Εμείς ζητάμε επιείκεια. Η εταιρεία σώζει τη φήμη της. Αν πεις όχι, θα σε ισοπεδώσουμε…»
Και μετά η φωνή της Ιωάννας:
«Δέξου το, Αλέξανδρε. Μην καταστρέψεις κι άλλο τη ζωή σου.»
Η αίθουσα βυθίστηκε σε απόλυτη σιωπή.
Η δικαστής περίμενε να τελειώσει η ηχογράφηση και είπε αργά:
«Το δικαστήριο θεωρεί πως αυτό αποτελεί σαφή απόδειξη απόπειρας δωροδοκίας, εκβιασμού και χειραγώγησης της δικαστικής διαδικασίας. Διατάζω τη σύλληψη του δικηγόρου Μάρκου Κέρογλου και της κυρίας Ιωάννας Κόλλια για τα αδικήματα αυτά.»
Οι αστυνομικοί μπήκαν, τους πέρασαν χειροπέδες και τους οδήγησαν έξω.
Η δικαστής γύρισε στον Αλέξανδρο.
«Κύριε Καρτέρη, απαλλάσσεστε από όλες τις κατηγορίες. Το δικαστήριο αναγνωρίζει επίσημα την αθωότητά σας και εκφράζει τη λύπη του για την ταλαιπωρία που υποστήκατε.»
Ο Αλέξανδρος ένιωσε τα γόνατά του να λυγίζουν από την ανακούφιση.
Λίγη ώρα αργότερα, όταν η αίθουσα είχε σχεδόν αδειάσει, την πλησίασε.
«Κυρία Πρόεδρε» είπε διστακτικά.
Εκείνη γύρισε. Το πρόσωπό της ήταν πολύ πιο ζεστό τώρα.
«Ναι, κύριε Καρτέρη;»
«Σας ευχαριστώ που με αφήσατε να πάω στο αυτοκίνητό σας να πάρω το στικάκι USB» είπε διστακτικά. «Ξέρω ότι ρισκάρατε γι’ αυτό.»
Εκείνη τον κοίταξε για λίγο σιωπηλή, σαν να ζύγιζε τις λέξεις του.
«Η αλήθεια είναι πως ναι, ρίσκαρα» του απάντησε ήρεμα. «Αλλά από τη στιγμή που σε είδα το πρωί στην άκρη του δρόμου, να σταματάς ενώ βιαζόσουν, για να βοηθήσεις μια άγνωστη… κάπου μέσα μου ήξερα ότι δεν μου ταίριαζε να σε αντιμετωπίσω σαν έναν κοινό ένοχο που ψάχνει μια πρόφαση.»
Έκανε ένα βήμα πιο κοντά, χαμηλώνοντας τη φωνή της.
«Η Δικαιοσύνη δεν είναι μόνο νόμοι και έγγραφα, κύριε Καρτέρη. Είναι και διαίσθηση. Και άνθρωποι.»
Ο Αλέξανδρος χαμογέλασε αχνά.
«Τελικά, ένα σκασμένο λάστιχο μας έσωσε και τους δύο» είπε μισοαστεία, μισοσοβαρά.
Η δικαστής χαμογέλασε για πρώτη φορά πραγματικά.
«Ίσως. Εσένα σίγουρα, εγώ έκανα απλά την δουλειά μου»
Καθώς εκείνος κατευθυνόταν προς την έξοδο, γύρισε για μια στιγμή και την ξανακοίταξε. Εκείνη στεκόταν ακόμη στο έδρανο, αλλά όχι πια σαν μια απρόσιτη φιγούρα. Περισσότερο σαν ο άνθρωπος που, χωρίς να το ξέρει, είχε στα χέρια του τη μοίρα του – και διάλεξε να την κρατήσει δίκαια.
Έξω, ο δρόμος ήταν ο ίδιος, η πόλη η ίδια, τα προβλήματα σχεδόν τα ίδια.
Αλλά για τον Αλέξανδρο, όλα είχαν αλλάξει.
Και κάπου βαθιά μέσα του, ήξερε πως από εδώ και πέρα, ό,τι κι αν του έφερνε η ζωή, δεν θα ξεχνούσε ποτέ ότι μια μικρή πράξη καλοσύνης στην άκρη του δρόμου μπορεί να γυρίσει πίσω σαν θαύμα.
