Μόνη και αβοήθητη ήταν τα τελευταία χρόνια η αείμνηστη Βέφα Αλεξιάδου.
Η εθνική τηλεοπτική μαγείρισσα, που επί σειρά ετών μεσουρανούσε στα τηλεοπτικά κανάλια, που όλοι αναζητούσαν να συνεργαστούν μαζί της, να αγοράσουν τα βιβλία και τα κουζινικά σκεύη με την υπογραφή της, στο τέλος της ζωής της ήταν ολομόναχη, χωρίς καμία συντροφιά, χωρίς φίλους.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της και η μεγάλη της πικρία.
Μόνη και αβοήθητη ήταν τα τελευταία χρόνια η αείμνηστη Βέφα Αλεξιάδου. Η εθνική τηλεοπτική μαγείρισσα, που επί σειρά ετών μεσουρανούσε στα τηλεοπτικά κανάλια, που όλοι αναζητούσαν να συνεργαστούν μαζί της, να αγοράσουν τα βιβλία και τα κουζινικά σκεύη με την υπογραφή της, στο τέλος της ζωής της ήταν ολομόναχη, χωρίς καμία συντροφιά, χωρίς φίλους.
Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα και στην κηδεία της, που ελάχιστοι ήταν οι συγγενείς, αλλά και φίλοι που την αποχαιρέτησαν, λέγοντάς της το τελευταίο “αντίο”, στον Ιερό Ναό Αναστάσεως του Κυρίου, στη Θέρμη.
Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπισε πολλά προβλήματα υγείας, που την ανάγκαζαν να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία. Η ταλαιπωρημένη υγεία της, την έκανε να πουλήσει την περιουσία της, αφήνοντάς της μόνο τη βίλα στη Χαλκιδική, στην οποία έμενε, κι αυτό, σύμφωνα με πληροφορίες ήταν και το μόνο περιουσιακό στοιχείο της. Η Βέφα Αλεξιάδου, δεν ήθελε να πουλήσει τη βίλα, όχι μόνο για συναισθηματικούς λόγους, αλλά κι από ανασφάλεια, για να μη μείνει χωρίς σπίτι.
Η μοίρα τη χτύπησε αλύπητα με τις τραγικές απώλειες που βίωσε στη ζωή της, εκείνων του συζύγου της, των δύο κορών της, της αδελφής και του γαμπρού της.
Δημιούργησε μια αυτοκρατορία, αφού είχε καταφέρει να είναι επί σειρά ετών στις επάλξεις. Έφτιαξε μεγάλη ακίνητη περιουσία, είχε δοξαστεί μέσα από το επάγγελμά της, ενώ είχε τεράστια οικονομική άνεση. Την είχαν ξεχάσει όλοι, το τηλέφωνό της δεν χτυπούσε, δεν την θυμόταν κανένας… Νοσηλευόταν στο νοσοκομείο “Παπανικολάου” στη Θεσσαλονίκη, ενώ μετά από το εξιτήριο, σύμφωνα με πληροφορίες, η Βέφα Αλεξιάδου, θα πήγαινε σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων, καθώς ήταν ανήμπορη να αυτοεξυπηρετηθεί.
Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα μόνη της. Κατά καιρούς υπήρχαν κάποιες κοπέλες που τις είχε προσλάβει για να την βοηθούν στο σπίτι, αλλά και να της κρατούν συντροφιά, να μπορεί να λέει μια κουβέντα μαζί τους, αλλά η συνεργασία τους δεν είχε στεφθεί με επιτυχία, υπήρχαν γκρίνιες ανάμεσά τους. Παραπονιόταν συνέχεια, ανακαλώντας στη μνήμη της τα παλιά, τις όμορφες καλές ημέρες της δόξας της, αλλά και τις προσωπικές της στιγμές με την οικογένειά της, τα δύο κορίτσια της και το σύζυγό της. Αυτό την κρατούσε ζωντανή κι ήταν η μόνη της παρηγοριά…περνούσε δύσκολα…
Ο οίκος ευγηρίας δεν ήταν κάτι που της άρεσε, αντιδρούσε στη σκέψη και μόνο, όμως δε γινόταν αλλιώς. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να κλειστεί εκεί, επαναστατούσε στην ιδέα και μόνο. Χρειαζόταν βοήθεια όμως, κάτι που μόνο εκεί μπορούσαν να της παρέχουν, αφού δεν υπήρχε κάποιος άλλος. Οι δύο εγγονές της, δεν είχαν επαφή μαζί της για μεγάλο χρονικό διάστημα, κάτι που την έκανε να παραπονιέται συχνά γι’ αυτό. Οι δύο γυναίκες ζουν μόνιμα στο εξωτερικό και δεν κατάφεραν να την αποχαιρετήσουν ούτε στο τελευταίο της “ταξίδι”. Η Βέφα Αλεξιάδου έφυγε πικραμένη, με τον καημό ότι την ξέχασαν όλοι…
