Βασίλης Μπισμπίκης: Η Ζωή Στο Περιθώριο, Η Μεγάλη Τηλεοπτική Επιτυχία Και Τα Δύσκολα Χρόνια Στην Ομόνοια
Βασίλης Μπισμπίκης: Ο Βασίλης Μπισμπίκης σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση αποδεικνύει πως όλα δεν είναι φώτα και επιτυχία. Δεν ξεχνάει από που ξεκίνησε και τα δύσκολα χρόνια που βίωσε στα 17 και στα 18 του.
Πρόσφατα, ο δημοφιλής ηθοποιός παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό DownTown και τον δημοσιογράφο Τάσο Μπιμπισίδη και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στα χρόνια που έζησε στο περιθώριο εξηγώντας πως κατάφερε να ξεφύγει από αυτό.
Περιθώριο τι σημαίνει;
Προδομένα όνειρα. Άνθρωποι που για κάποιον εξωτερικό λόγο εμβολίστηκαν από τα όνειρά τους και μπήκαν σε σκοτεινούς δρόμους προσπαθώντας να μουδιάζουν την ψυχή τους με οποιονδήποτε τρόπο. Με άσκοπα γαμήσια, με το να ξεφτιλίζονται, να πέφτουν στις πρέζες, να καταρρέουν στην ομόνοια.
Το έχεις ζήσει;
Το έχω δει και από κάποια πράγματα που έχω περάσει. Ήμουν στο περιθώριο. Και εκεί ανακάλυψα ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι τρομερά ευαίσθητοι και τους αγάπησα βαθιά. Με γοητεύουν οι ψυχώσεις τους, η μάτια τους, ότι ξεπερνάνε τα όρια. Για ένα διάστημα, στα 17 με 18 εμένα σε ένα από αυτά τα λούμπεν ξενοδοχεία της Ομόνοιας, τα διαλυμένα, με τον τσοντοκινηματογράφο στο ισόγειο.
Δεν είχε ούτε τουαλέτα στο δωμάτιο, ήταν όλα κοινόχρηστα. Οι τοίχοι τσιγαρόχαρτα. Δίπλα μου έμενα μία τρανς που έβγαινε στην πιάτσα. Κάθε βράδυ, μόλις έφευγε ο πελάτης, μου χτυπούσε συνθηματικά τον τοίχο και πήγαινα δίπλα να κάνουμε παρέα. Φροντίζαμε ο ένας τον άλλον, τρώγαμε, συζητούσαμε. Δεν μπορώ να την ξεχάσω. Με γοήτευε απίστευτα.
Την έχασα, δεν ξέρω τι απέγινε. Πάω και βυθίζομαι στα στενά της Ομόνοιας όταν δεν είμαι καλά ψυχολογικά, είναι ένα κομμάτι της ζωής μου ακόμη εκεί. Με συγκινεί. Έρχομαι πιο κοντά στον εαυτό μου. Βλέπω τους ανθρώπους στο δρόμο και λέω «έτσι ήμουν και εγώ».
Πως ξέφυγες από αυτό;
Είχα εγωισμούς μέσα μου, δεν ήθελα να καώ. Δεν ήμουν ένας μίζερος, εξαρτημένος τύπος. Το έκανα επειδή μου άρεσε
