Σύμφωνα με πληροφορίες από protothema.gr, ο οδηγός έχασε τον έλεγχο, έπεσε σε προστατευτικές μπάρες και εκσφενδονίστηκε εκτός αυτοκινήτου
Τροχαίο δυστύχημα σημειώθηκε στην εθνική οδό Αλεξανδρούπολης – Ορμενίου, στον κόμβο Θυρέας -Διδυμοτείχου, όταν αυτοκίνητο εξετράπη της πορείας του και χτύπησε σε σιδερένιες μπάρες.
Η πρόσκρουση ήταν σφοδρή με αποτέλεσμα ένας εκ των επιβατών να εκσφενδονιστεί εκτός του αυτοκινήτου και να αφήσει την τελευταία του πνοή, σύμφωνα με την ΕΡΤ.
Ο δεύτερος επιβάτης, αφού απεγκλωβίστηκε από άνδρες της Πυροσβεστικής, μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο Νοσοκομείο Διδυμοτείχου, ενώ πληροφορίες αναφέρουν, ότι είναι σε κατάσταση σοκ.
Και οι δυο επιβάτες είναι άτομα νεαρής ηλικίας, 35 και 16 χρονών. Την έρευνα για τα αίτια του δυστυχήματος κάνει το αρμόδιο τμήμα της Τροχαίας Διδυμοτείχου.
Δείτε ακόμη
Λίγο πριν από την έναρξη των μεγάλων συγκεντρώσεων σε Ελλάδα και εξωτερικό για τα 57 θύματα της τραγωδίας στα Τέμπη αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η συμπεριφορά ενός άνδρα στη Θεσσαλονίκη.
Συγκεκριμένα στον σιδηροδρομικό σταθμό ο εν λόγω άνδρας νωρίς το πρωί της Παρασκευής (28/2) ξεκόλλησε τις αφίσες της συγκέντρωσης, προκαλώντας αντιδράσεις.
Το περιστατικό καταγράφηκε από την κάμερα του τηλεοπτικού σταθμού Open, που πραγματοποιούσε την καθιερωμένη πρωινή τηλεοπτική σύνδεση από το σημείο λόγω της θλιβερής επετείου.
Διαβάστε ακόμη
Μια άκρως αποκαλυπτική εξομολόγηση παραχώρησε στον δημοσιογράφο Αλέξανδρο Στεφανόπουλο, η Μαρία Καρυστιανού, που έχασε την κόρη της Μάρθη, στη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών.«Αισθάνομαι τύψεις, γιατί σαν κομμάτι αυτής της κοινωνίας επέτρεψα κι εγώ να συμβεί», εξομολογείται η Μαρία Καρυστιανού και επισημαίνει:
«Πάντα ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά, με ενοχλούσε που ο κόσμος που δεν αντιδρούσε. Δεν έχω θυμώσει με τον Θεό. Ξέρω πολύ καλά γιατί μου συνέβη και ξέρω πολύ καλά τους υπεύθυνους».
Η ίδια, θυμάται συγκινημένη μια κατάθεση ψυχής που της είχε κάνει η κόρη της, λίγες ημέρες πριν το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη.
Λίγο πριν χαθεί για πάντα η κόρη της
«Λίγο πριν φύγει η Μάρθη, ήμασταν στο αυτοκίνητο, πήγα σε ένα ραντεβού κατ΄ οίκον, δε θα αργούσα, με περίμενε στο αυτοκίνητο και πήγαμε μετά να πιούμε ένα κρασί.
Γυρίζει ξαφνικά και μου λέει: “Μαμά θέλω να σου πω, να σου δώσω συγχαρητήρια για το πώς μεγάλωσες τον αδερφό μου, τον Παναγιώτη.
Εγώ πού να βρω έναν τέτοιο άνδρα σήμερα; Έχει ανεβάσει πολύ τον πήχη, νοιάζεται για τη γνώμη των γυναικών, θέλει να περνάει καλά η κοπέλα του, μπράβο, μπράβο που τον μεγάλωσες έτσι”.
Γύρισα και την κοίταξα: “Πως σου ήρθε τώρα έτσι αυτό να μου το πεις;”. Μου λέει: “Τίποτα, το σκέφτομαι καιρό και ήθελα να στο πω, μπράβο, μπράβο”.
Ήταν μια κατάθεση ψυχής μοναδική, που την άφησε σαν δώρο» λέει η Μαρία Καρυστιανού ενώ θυμάται και το τελευταίο τηλεφώνημα της Μάρθης στον αδερφό της, Παναγιώτη.
«Το συμβάν έγινε 23:24 ακριβώς και 23:19 είχε πάρει τον αδερφό της τηλέφωνο. Το σήκωσε ο Παναγιώτης αλλά δεν είχε σήμα. Μάλλον το τρένο ήταν σε τούνελ. “Δεν ξέρω γιατί με πήρε, γιατί είχαμε μιλήσει νωρίτερα”, μου είπε ο γιος μου. Ήθελε να ακούσει την φωνή του; Δεν ξέρω».
Φέρνοντας στον νου της το σημείο μηδέν
«Δεν μπορούσα να καταλάβω, οι εικόνες δεν είχαν νόημα, είχα μια άρνηση να πιστέψω τι έχει γίνει. Μετωπική σύγκρουση τρένων, δεν μπορούσα να το διανοηθώ.
Πήρα τηλέφωνο την αστυνομία, το σήκωσε ένας νεαρός, το κατάλαβα από την φωνή του, δεν ήξερα τι να κάνω. Προσπαθούσε να με ηρεμήσει, μου είπε ότι όλα θα πάνε καλά. Μου είπε να πάρω τηλέφωνο στο νοσοκομείο της Λάρισας. Αισθανόμουν σαν πέντε χρονών που δεν ήξερα τι να πράξω».
Και συνεχίζει την εξιστόρησή της: «Παρακαλούσα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να είναι στη λίστα με τους τραυματίες και να έχω μια ευκαιρία να την κάνω καλά. Μια ευκαιρία ακόμα. Να τη βοηθήσω να κρατηθεί στη ζωή», θυμάται και λυγίζει.
Αναφερόμενη στη δικαίωση, η Μαρία Καρυστιανού επισημαίνει ότι «δεν μπορεί να έρθει όταν χάνεις τον άνθρωπό σου, το κενό δεν αναπληρώνεται» και συνεχίζει:
«Δικαίωση σίγουρα αναφέρομαι σε μια παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων, γιατί αυτό που συνέβη στο δικό μου παιδί και στους άλλους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους είναι πώς λειτουργεί το βαθύ κράτος.
Έχει συμβεί και στο παρελθόν. Έχουμε παρόμοιες ιστορίες στο παρελθόν, που οι άνθρωποι αυτοί παρέμειναν ατιμώρητοι. Αυτό πρέπει να αλλάξει εντελώς».
