Ο Χρίστος και η Μάιρα Κούγια, τα παιδιά του αείμνηστου ποινικολόγου, Αλέξη Κούγια, περνούν δύσκολες ώρες, μετά την απώλεια του αγαπημένου τους πατέρα. Κανένας δεν υπολόγιζε, ότι ένας άνθρωπος σαν τον Αλέξη Κούγια, που όλοι τον χαρακτήριζαν “βουνό” της δικηγορίας, θα μπορούσε να “σβήσει” τόσο γρήγορα. Ο δυναμισμός, η μαχητικότητα και ο έντονη προσωπικότητά του, έδιναν την εντύπωση ότι ποτέ και τίποτα δεν θα τον “ρίξει κάτω”.
Τα δύο του παιδιά, είναι οι νόμιμοι κληρονόμοι, της τεράστιας περιουσίας που είχε δημιουργήσει ο γνωστός ποινικολόγος. Όλα όσα είχε στην κατοχή του, πλέον, θα περιέλθουν σε εκείνα, που λάτρευε, όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Αλέξης Κούγιας, είχε προνοήσει και γι’ αυτό, θέλοντας να τα εξασφαλίσει και τυπικά, κάνοντας τη διαθήκη του.Τα δύο του παιδιά, είναι καλοανατεθραμμένα. Μέλημά του, από μικρή ηλικία να τους μιλάει και να τους εξηγεί πράγματα, για να γνωρίζουν τα πάντα.
Έχουν μεγαλώσει με τις καλύτερες συνθήκες, τα καλύτερα σχολεία, καλούς καθηγητές, οι οποίοι τα έχουν εκπαιδεύσει άριστα. Η πολυτελής καθημερινότητα τα συνόδευε από μικρά, καθώς δεν τους έλειψε ποτέ τίποτα. Υπερπολυτελή σπίτια, εξοχικές κατοικίες, ακριβά αυτοκίνητα, σκάφος για τις διακοπές και την αναψυχή τους. Τώρα όλα αυτά θα περιέλθουν στα δικά τους χέρια, θα είναι εκείνα που θα κληθούν να αντεπεξέλθουν στη διαχείριση της τεράστιας περιουσίας που τους άφησε ο πατέρας τους, την οποία “έχτισε” για εκείνα και μόνο.
Φρόντισε να τους εξασφαλίσει ένα άνετο μέλλον, με οικονομική άνεση, έχοντας ότι επιθυμεί η καρδιά τους, καθώς εκείνος, όπως είναι γνωστό, πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, κάνοντας διάφορες δουλειές για την επιβίωσή του, παλεύοντας για να καταφέρει ένα μέλλον όπως το είχε ονειρευτεί… Ένα ακόμα καλύτερο μέλλον θέλησε να έχουν τα παιδιά του, κάτι που κατάφερε για εκείνα…
Δειτε ακόμα
«Λόγω του κόμπλεξ μου που δεν είχαμε σπίτι, έχω ακίνητα σε όλη την Ελλάδα, έχω τα ωραιότερα σπίτια»
Τα παιδικά χρόνια του Αλέξη Κούγια
Ο Αλέξης Κούγιας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πετρούπολη. Τα παιδικά του χρόνια, όπως είχε εξομολογηθεί σε πολλές συνεντεύξεις του, ήταν φτωχικά και δύσκολα αλλά γεμάτα αγάπη. Η οικογένειά του δε διέθετε μεγάλες οικονομικές δυνατότητες και η σκληρή δουλειά ήταν απαραίτητη για την επιβίωση. Ο γνωστός ποινικολόγος έμαθε από νωρίς ότι πρέπει να αγωνίζεται κανείς για να κατακτήσει τους στόχους του. Οι εμπειρίες της παιδικής του ηλικίας τον χαλύβδωσαν και του έδωσαν κίνητρο να κυνηγήσει τα όνειρα του και να επιτύχει στον χώρο της δικηγορίας.
Ο Αλέξης Κούγιας είχε μιλήσει για τη μυθιστορηματική ζωή του στην εκπομπή του Μάνου Νιφλή, «Στιγμές», και είχε αναφερθεί σε εκείνη την περίοδο, η οποία αν και δεν ήταν ανέμελη, ήταν όμορφη.
«Ο πατέρας μου ήταν χωροφύλακας, βιοπαλαιστής και είχε ένα μικρό χρωματοπωλείο και δούλευα κι εκεί. Εκείνα τα χρόνια μάλιστα φτιάχναμε το χρώμα μόνοι μας, είχαμε τη μηχανή του χρώματος. Κυρίως όμως ήμουν τζαμάς και μετά ποδοσφαιριστής. Η Πετρούπολη ήταν εκτός σχεδίου πόλεως. Ήταν χωματόδρομος τότε. Τα σπίτια έπρεπε να χτιστούν, να μπουν τα θεμέλια, οι τσιμεντόλιθοι και να μπουν και τα κουφώματα με τζάμια. Αυτά έπρεπε να γίνουν μέσα σε μία νύχτα. Εμείς με τον πατέρα μου βάζαμε τα τζάμια. Γι’ αυτό έχω έναν κάλο στο χέρι μου, επειδή στοκάραμε το τζάμι. Από τα 12 έκανα αυτή τη δουλειά. Έπρεπε το πρωί να έχει τελειώσει το σπίτι, γιατί αλλιώς ερχόταν η χωροφυλακή κι αν το σπίτι ήταν σε ανέγερση, τους συλλαμβάνανε και το γκρέμιζαν. Εγώ μεγάλωσα με αυτή τη συνθήκη.
Θυμάμαι επίσης ότι δεν είχαμε νερό. Ο νερουλάς ήταν ο περιζήτητος πολίτης γιατί μας έφερνε το νερό. Το βάζαμε στα βαρέλια για να κάνουμε μπάνιο. Η μητέρα μου έβαζε το κρύο νερό σε μία μεγάλη κατσαρόλα και άναβε τη ξυλόσομπα. Χρησιμοποιούσαμε πράσινο σαπούνι και κάναμε μπάνιο στην ξύλινη σκάφη, όρθιοι. Εξωτερική τουαλέτα δεν υπήρχε εκείνα τα χρόνια. Πέρασα πολύ όμορφα όμως, γιατί μεγάλωσα με πολλή αγάπη. Ο πατέρας μου ήταν πάρα πολύ σκληρός, αλλά δίκαιος».
Ο ποινικολόγος είχε εκμυστηρευτεί, επίσης, το απωθημένο του, το οποίο ήταν η αγορά πολυτελών ακινήτων και ο λόγος, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν τα βιώματά του. Συγκεκριμένα, εκείνο το σκοτεινό υπόγειο της Πετρούπολης που όταν ξυπνούσε το πρωί δεν μπορούσε να δει έξω το φως.
«Εγώ 14 με 18 ετών μοίραζα με ποδήλατο 4:00 με 8:00 το πρωί την εφημερίδα ‘’Ναυτεμπορική’’ και την ώρα που πήγαινα εγώ να πιάσω δουλειά στην Πειραιώς, εκείνη την ώρα τελείωναν οι δημοσιογράφοι. Εγώ λοιπόν με νωπό το μελάνι ακόμα, έπαιρνα τις εφημερίδες, τις έβαζα πίσω στο καλάθι και πήγαινα με το ποδήλατο μέσα στην αγορά και τις μοίραζα. Μέναμε σε υπόγειο τότε. Να μη βλέπεις μπροστά σου, να ξυπνάς το πρωί και να μη βλέπεις τίποτα.
Ήθελα να γίνω πλούσιος για να κάνω σπίτια και να πάρω αυτοκίνητα και είμαι ισορροπημένος γιατί αυτό έγινε με έναν υγιή τρόπο. Λόγω του κόμπλεξ μου που δεν είχαμε σπίτι, έχω ακίνητα σε όλη την Ελλάδα, έχω τα ωραιότερα σπίτια. Από την Κρήτη μέχρι τους Οθωνούς, στη Μύκονο, στο Μεγανήσι. Δεν έχω πάει ποτέ. Ζήτημα να πηγαίνω κανένα Σαββατοκύριακο.
Μου ζητάνε να τα ενοικιάσω και δε θέλω να μπει κάποιος να κοιμηθεί μέσα. Μου ζητάνε να τα πουλήσω και λέω ”όχι” γιατί θέλω να τα βλέπω. Είναι το κόμπλεξ του φτωχού, επειδή εμείς δεν είχαμε περιουσία και τη μοναδική περιουσία που είχε ο πατέρας μου μας την πήραν οι τοκογλύφοι. Τα κόμπλεξ του πολύ φτωχού που έβλεπε τους άλλους να τα έχουν κι ο ίδιος να μένει σε ένα υπόγειο. Να είναι ο καλύτερος μαθητής και να βλέπει τον συμμαθητή του, να έχει ο πατέρας του αυτοκίνητο κι εμείς να περιμένουμε το Σαββατοκύριακο να πάρουμε το πούλμαν για να πάμε για μπάνιο στη Λούτσα»
