Ο Κωστής Σαββιδάκης σε σπάνια συνέντευξή του μίλησε για την σοβαρή περιπέτεια υγείας που πέρασε το προηγούμενο διάστημα και το θαύμα που βίωσε.
Απόσπασμα από τα όσα δήλωσε ο Κωστής Σαββιδάκης στη συνέντευξη
Συνέντευξη παραχώρησε ο Κωστής Σαββιδάκης στο “Λοιπόν” και στη δημοσιογράφο Μαρία Σοφιανού. Ο δημοφιλής ηθοποιός, που για τρίτη σεζόν πρωταγωνιστεί στο σίριαλ «Άγριες Μέλισσες», μίλησε για το θαύμα που βίωσε, καθώς επίσης και για το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε.
Ερώτηση δημοσιογράφου: «Πιστεύετε βαθιά στον Θεό, μάλιστα έχετε βιώσει και κάποιο θαύμα. Θα μου μιλήσετε γι’ αυτό;»
Κωστής Σαββιδάκης: «Είχα πάει να προσκυνήσω στους Αγίους Ισιδώρους Λυκαβηττού και ο παπά-Δημήτρης είχε βγάλει τον τίμιο Σταυρό και σταύρωνε. Όταν ήρθε η σειρά μου, ο Σταυρός κόλλησε πάνω μου για 20 λεπτά περίπου και τότε μου λέει ο παπά-Δημήτρης, να πας να κάνεις μια ακτινογραφία στο σημείο που κόλλησε ο σταυρός! Πήγα, έκανα την ακτινογραφία και βρήκαν κάτι πάρα πολύ κακό και επικίνδυνο, καταλαβαίνετε… Αλλά, ευτυχώς, αυτή η τόσο έγκαιρη προειδοποίηση (πραγματικά… εξ ουρανού), κυριολεκτικά με έσωσε! Ευτυχώς, έπεσα και σε μια υπέροχη επιστήμονα και σπουδαίο άνθρωπο (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι γιατροί που είναι σπουδαίοι άνθρωποι) την κα. Καλλιόπη Αθανασιάδη και την ομάδα της (στον 5ο όροφο του Ευαγγελισμού) κι έτσι… σήμερα ζω, δόξα τω Θεώ, και σας απαντάω στις ερωτήσεις σας».
«Ποια ήταν αυτή η στιγμή που ζητήσατε με τεράστια δύναμη τη βοήθειά του;»
Κ. Σαββιδάκης: «Δεν θα σας πω, συγχωρέστε με, γιατί κάποιες στιγμές είναι τόσο ιδιαίτερες, τόσο προσωπικές, που είναι μόνο για εμάς…»
Τι σας άφησε στην ψυχή σας;»
Κ. Σαββιδάκης: «Όχι, δεν φοβήθηκα καθόλου! Το είδα από την αρχή πολύ ψύχραιμα. Άλλωστε, ξέρουμε όλοι μας, πως κάποια στιγμή θα φύγουμε από εδώ – τώρα, το πού θα πάμε, δεν το ξέρουμε, κανείς δεν το γνωρίζει. Αν καταλάβουμε, πάντως, ότι είμαστε περαστικοί από αυτήν τη ζωή, τότε θα δούμε τη ζωή με άλλα μάτια και ίσως αρχίσουμε να ζούμε πραγματικά. Τώρα, δυστυχώς, οι περισσότεροι δεν ζούμε πραγματικά, γιατί δεν ζούμε για εμάς αλλά για τους άλλους. Για εμάς, ίσως, απλά και μόνο αναπνέουμε…»
