Η Θάλεια, η Ιωάννα, η Κατερίνα είναι αληθινές survivors που ανήκουν στην αλυσίδα του «Άλμα Ζωής» και δεν φοβούνται να μιλήσουν όπως πρέπει για τον καρκίνο.
«Ο καρκίνος έχει έρθει στην οικογένειά μας και άλλες φορές και ποτέ δεν έχει φύγει μόνος».
«Είχα αρκετά προχωρημένο καρκίνο και 32 χρόνια μετά είμαι ακόμα εδώ». «Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αν έπρεπε να πάθει κάτι κάποιος σε αυτή την οικογένεια ας ήμουν εγώ. Όχι ο άντρας μου. Όχι τα παιδιά μου». «Κάνει καλό να μιλάμε. Ίσως έτσι καταφέρουμε να ξεπεράσουμε και το ταμπού που συνοδεύει τη λέξη αυτή. Ναι είχα Καρκίνο του Μαστού».
Ο Οκτώβριος σηματοδοτεί τον Μήνα Ευαισθητοποίησης για τον Καρκίνο του Μαστού και επικεντρώνεται στη διάδοση της ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και υποστήριξης. Όπως όλοι γνωρίζουμε, η 25η Οκτωβρίου είναι καθιερωμένη ως η Παγκόσμια Ημέρα για τον ιερό αυτό σκοπό. Για τις γυναίκες που πάσχουν από Καρκίνο του Μαστού, η ευαισθητοποίηση δεν αφορά μόνο τον Οκτώβριο ενώ αποτελεί ζήτημα που σαφέστατα επηρεάζει και όλον τον περίγυρό τους (συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας και των φίλων).
Θυμός, φόβος, αγωνία, απόγνωση, θλίψη, είναι μόλις πέντε από τα αρχικά συναισθήματα που συνθέτουν το παζλ ενός τεράστιου «γιατί».
Η αποδοχή των συναισθημάτων και η έκφρασή τους με οποιοδήποτε τρόπο είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου και αποτελεί το πρώτο «Άλμα ζωής» προς την αντιμετώπιση που κομβικό ρόλο σε αυτή παίζει η ψυχολογία. Είναι ΟΚ να μην είναι τίποτα ΟΚ και το να μην είναι τίποτα ΟΚ είναι η αρχή για να γίνουν όλα από την αρχή. Όλα τα συναισθήματα είναι απολύτως φυσιολογικά και τα πιο δύσκολα από αυτά, είναι εκείνα που ενισχύουν τη δύναμη, την πίστη, την περηφάνια, την αλληλεγγύη, την αγάπη και τη φροντίδα εαυτού.
Αν ο Καρκίνος του Μαστού χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες, θα ήταν το πριν, το κατά τη διάρκεια και το μετά.
Όλα τα στάδια έχουν τη σημασία τους, με την πρόληψη και έγκαιρη διάγνωση να είναι οι νούμερο 1 στόχοι. Σήμερα, όπως και κάθε μέρα, θα πρέπει να τονίζουμε και να προωθούμε και τη σημασία του να παραμένει μια γυναίκα που διαγιγνώσκεται ενεργή. Οι μελέτες έχουν δείξει ότι η αύξηση της σωματικής δραστηριότητας μπορεί να οδηγήσει σε μείωση του κινδύνου καρκίνου έως και 20%. Ας είναι πάλι ο μήνας Οκτώβρης εκείνος που θα μας θυμίσει πως η στήριξη σε αυτές τις γυναίκες μπορεί να πάρει διάφορες μορφές, όπως πρακτική, συναισθηματική και πνευματική. Ας μη ξεχάσουμε να θυμόμαστε πως καθημερινά στον στίβο της ζωής, αληθινές survivors είναι εκείνες που κοιτάξαν στα μάτια τον καρκίνο και στη δύσκολη μάχη τον νίκησαν.
Μη ξεχνάμε πως η εμπειρία του Καρκίνου του Μαστού πολλές φορές δίνει το έναυσμα στις γυναίκες να αναθεωρήσουν τις προτεραιότητές τους και να δουν τη ζωή από άλλη οπτική γωνία.
Το «Άλμα Ζωής»στηρίζει και βοηθά τα άτομα που έχουν διαγνωστεί με Καρκίνο του Μαστού να κατανοήσουν τις επιλογές τους, να λάβουν τεκμηριωμένες αποφάσεις και να συνδεθούν με άτομα που ήταν εκεί που βρίσκονται. Ο σύλλογος είναι πάντα «εκεί» για κάθε γυναίκα που βιώνει τον Καρκίνο του Μαστού, για κάθε φροντιστή που χρειάζεται συμβουλές για την αντιμετώπιση της ασθένειας, για την ενημέρωση κάθε γυναίκας για τις μεθόδους πρόληψης και έγκαιρης διάγνωσης που μπορούν να της σώσουν τη ζωή.
Τρεις γυναίκες που μέσα από το «Άλμα Ζωής» προωθούν την πραγματική αλληλεγγύη, μοιράζονται κομμάτια από τη δική τους εμπειρία. Σε αυτό που συμφωνούν όλες, είναι πως όποια γυναίκα έχει διαγνωσθεί θα πρέπει να έχει εκείνη τον έλεγχο της εμπειρίας της κάνοντας επιλογές που εκφράζουν τις αξίες και την ατομικότητά της. Να μην φοβάται. Να μη ντρέπεται για τίποτα και πόσω μάλλον για τα συναισθήματά της. Τρεις γυναίκες που κοίταξαν στα μάτια και έκαναν θρύψαλα της λέξη που πολλοί φοβούνται να πούνε: τον καρκίνο. Η Ιωάννα, η Κατερίνα, η Θάλεια.
Κατερίνα Χοτζόγλου – Ψυχολόγος / Ψυχοθεραπεύτρια
Κυρία Χοτζόγλου, ποιο ήταν το πρώτο συναίσθημα όταν ακούσατε τη διάγνωση. Σαν αληθινή Survivor, τι είναι αυτό στο οποίο ελπίζετε σήμερα;
Δεν είχα κανένα οικογενειακό ιστορικό. Ήμουν συνεπής στις εξετάσεις μου. Το πρώτο συναίσθημα ήταν ένα πάγωμα. Δεν ξέρεις τί σε περιμένει. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αν έπρεπε να πάθει κάτι κάποιος σε αυτή την οικογένεια ας ήμουν εγώ. Όχι ο άντρας μου. Όχι τα παιδιά μου.
Ελπίζω σε έναν κόσμο χωρίς καρκίνο. Ελπίζω σε ανθρώπους πιο χαρούμενους. Με λιγότερα βάρη στους ώμους.
Αυτό που είναι πολύ σημαντικό στον σύλλογο είναι η φωνή μας. Η γνώση μάς δίνει δύναμη. Και μέσα από τον σύλλογο, αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Να μειώσουμε το στίγμα. Να μειώσουμε τον φόβο. Να μειώσουμε τις εκφράσεις που λένε, “μακριά από μένα”, “η επάρατος”, “δεν θα συμβεί σε εμένα”, “χτύπα ξύλο”. Μιλάμε για τον Καρκίνο του Μαστού με το όνομά του. Με αυτό το όνομα. Και με αυτό το όνομα τον αντιμετωπίζουμε.
Τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε σε κάθε γυναίκα και κυρίως σε μία νεοδιαγνωσθείσα;
Το πρώτο πράγμα που λέμε σε μια γυναίκα που μόλις έχει διαγνωστεί, είναι ότι είμαστε δίπλα της και μπορεί να καλέσει στο, Πανελλήνιο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού στο Άλμα Ζωής και στη γραμμή στήριξης.
Να μιλήσει με μία εκπαιδευμένη εθελόντρια, να μιλήσει με μία ψυχολόγο, με μια ειδικό πάνω σε αυτά τα θέματα. Έτσι ώστε να πάρει την πρώτη ανάσα. Να καταλάβει ότι δεν είναι μόνη της. Γιατί μια γυναίκα που παίρνει τη διάγνωση νιώθει ξαφνικά μόνη της σε έναν τεράστιο χώρο. Όμως, το παράδοξο είναι, ότι αυτός ο χώρος είναι γεμάτος και με άλλες γυναίκες μέσα. Με παρόμοια εμπειρία. Και εμείς είμαστε εκεί για να τις ακούσουμε και να τις στηρίξουμε.
Παράλληλα, μετά την «άρση» των φόβων, παρέχουμε και άλλες υπηρεσίες, που έχουν να κάνουνε με τη φροντίδα εαυτού, με τη διατροφή, στήριξη και συμβουλευτική νομική, και για όσα απασχολούν τις γυναίκες καθώς προχωράνε στις θεραπείες τους.
Αν ήσασταν σκηνοθέτης, ποια εικόνα της περιπέτειάς σας θα χρησιμοποιούσατε πρώτα προκειμένου να επιστήσετε την προσοχή σε κάθε θεατή, προς πάσα κατεύθυνση, ούτως ώστε να περάσετε το πιο «ηχηρό» μήνυμα το οποίο και είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη δική σας ξεχωριστή εμπειρία;
Αν ήμουν σκηνοθέτης θα έκανα ένα ζουμ στην Κατερίνα το 2010 τέτοια εποχή, τότε που με δυσκολία ανέβαινα μια ανηφόρα. Τότε που ήταν φουσκωμένα τα πόδια μου από τις χημειοθεραπείες. Ίσως θα έκανα και στο 2016, τότε που η Κατερίνα έκανε τον πρώτο της Μαραθώνιο και κατάφερε και έβγαλε 42 χιλιόμετρα.
Θάλεια Θέου – Ιδιωτική υπάλληλος
Κυρία Θέου, πώς αντιδράσατε στο άκουσμα της διάγνωσης: Καρκίνος του Μαστού;
Όταν διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού ήταν δύσκολο γιατί είχαμε ήδη μια απώλεια στην οικογένεια από καρκίνο οπότε ήταν ένα ακόμα χαστούκι. Δεν ήταν ότι η λέξη καρκίνος ήταν άγνωστη για μένα.
Η αλήθεια είναι ότι όταν το πρωτοάκουσα έκλαψα. Γιατί τα παιδιά μου ήταν μικρά. Μετά όμως είπα ότι θα το πολεμήσω και ό,τι μου πούνε οι γιατροί. Θα το πολεμήσω και όπου πάει.
Είχα μία πολύ καλή ομάδα από γιατρούς, η οικογένειά μου με στήριξε πολύ. Δεν ήταν βέβαια μία εύκολη διαδικασία. Ο καρκίνος έχει έρθει στην οικογένειά μας και άλλες φορές και ποτέ δεν έχει φύγει μόνος.
Λένε πως μια γυναίκα που έχει περάσει καρκίνο δεν φοβάται τίποτα. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Δεν νομίζω ότι δεν φοβάμαι. Εννοείται ότι φοβάμαι. Όταν μού ζητάνε να μιλήσω για τη δική μου εμπειρία αισθάνομαι περηφάνια μεν, αλλά δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο. Το ξεπέρασα. Ξέρω, μπορώ να μιλήσω ανοιχτά, να βοηθήσω ίσως, κάποια άλλη γυναίκα που περνάει κάτι αντίστοιχο. Η αλήθεια είναι πολλές φορές φοβάμαι μήπως με τα λόγια μου επηρεάσω κάποια αρνητικά. Από την άλλη, βοηθάει πολύ να το λες. Να μιλάς ανοιχτά για αυτό γιατί μία γυναίκα θα σκεφτεί πως «αφού τα κατάφερε εκείνη, μπορώ κι εγώ». Κάνει καλό να μιλάμε. Ίσως έτσι καταφέρουμε να ξεπεράσουμε και το ταμπού που συνοδεύει τη λέξη αυτή. Ναι είχα Καρκίνο του Μαστού.
Δεν θεωρώ ότι είμαι ιδιαίτερο. Θεωρώ απλώς ότι αναγκάστηκα και εγώ, όπως και κάποιες άλλες, να μπούμε στη μάχη. Ή θα πνιγείς ή θα κολυμπήσεις. Εγώ επέλεξα το δεύτερο.
Πώς διαχειριστήκατε αυτό που σας συνέβαινε;
Όταν διαγνώστηκα δεν ήταν ούτε πολύ νωρίς, ώστε να αποφύγω κάποια πράγματα όπως χημειοθεραπείες ή ακτινοβολίες, αλλά ούτε και πολύ αργά. Εμπόδια στη θεραπεία μου δεν αντιμετώπισα γιατί είχα την τύχη να είμαι σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο και εκεί ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Υπήρχαν δυσκολίες με τις χημειοθεραπείες μου που δεν με άφηναν να κάνω πράγματα.
Σε έναν ολόκληρο μήνα, ήμουν μία εβδομάδα καλά. Υπήρχε η εξασθένηση του σώματος. Όμως είχα ένα ικανοποιητικό δίκτυο υποστήριξης. Και ήμουν διατεθειμένη να κάνω οτιδήποτε χρειαζόταν για να τελειώσει όλο αυτό. Για να φύγει ο καρκίνος από πάνω μου. Οι χημειοθεραπείες ήταν το ένα. Οι ακτινοβολίες ήταν κάτι άλλο. Δηλαδή τότε, η ψυχολογία νομίζω με βοηθούσε. Πήγαινα για τη διαδικασία και σκεφτόμουνα το αποτέλεσμα. Το θετικό αποτέλεσμα. Πώς θα φύγει. Πως θα το ξεπεράσω. Αυτή η εμπειρία, σε αλλάζει. Άλλαξα τον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης κάποιων πραγμάτων. Υπήρχαν στιγμές που είχα θυμώσει με το παιδί μου γιατί έσπασε ένα μπουκάλι. Και μετά από τον καρκίνο είπα: «Με τί ασχολείσαι;». Σταμάτησα να ασχολούμαι με αυτά.
Χρησιμοποιείστε το empowering hashtag που θα πρέπει να υπάρχει οπωσδήποτε σε κάθε ανάρτηση που αφορά τον καρκίνο του μαστού.
Ιωάννα Γραικού – Συνταξιούχος Αρχιτέκτονας
Κυρία Γραικού, νικήσατε τον καρκίνο και τα λόγια σας έχουν ιδιαίτερη αξία και βαρύτητα. Τι άλλο -εκτός από το να μας υπενθυμίσει το καθιερωμένο ραντεβού μαστογραφίας θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας σήμερα, όλο τον μήνα Οκτώβριο, καθώς και κάθε ημέρα του έτους;
Να προσέχουμε τον εαυτό μας. Να παρατηρούμε αν υπάρχει κάποια διαφορά στο στήθος μας ή αν κάτι αισθανόμαστε και να μη φοβόμαστε να πάμε να κάνουμε εξετάσεις ή να απευθυνθούμε σε κάποιον γιατρό προκειμένου να δούμε τι συμβαίνει. Και αυτόν τον μήνα και όλο τον χρόνο εννοείται. Να μη φοβόμαστε.
Έχω συναντήσει φίλες, συγγενείς, γυναίκες γύρω μου που δεν πάνε να κάνουν μαστογραφία γιατί φοβούνται. Μεγάλο λάθος, άρα η συμβουλή μου είναι να μη φοβόμαστε.
Υπάρχει οικογενειακό ιστορικό Καρκίνου του Μαστού;
Υπάρχει οικογενειακό ιστορικό, είχε νοσήσει η μητέρα μου, σχετικά νωρίς στα 45 της. Τότε ήταν πάρα πολύ άγρια τα πράγματα αλλά πέθανε πλήρης ημερών στα 94. Εγώ ήμουν κάπως υποψιασμένη. Ήξερα πως θα πρέπει να προσέχω, έκανα μαστογραφίες, άργησα στη συγκεκριμένη, και η εν λόγω ήταν και η φαρμακερή.
Είχα αρκετά προχωρημένο καρκίνο, είχε πειράξει και τους λεμφαδένες και ήταν δηλαδή, σε στάδιο 3. Θέλω να πω, λοιπόν, ότι η διάγνωση για όλες ήταν το μεγαλύτερο σοκ. Μετά τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο τους αναγκαστικά.
Ποια τα συναισθήματά σας όταν σάς ζητάνε να μιλήσετε γι’ αυτή την εμπειρία;
Δεν μου δημιουργεί φόβο να μιλήσω για τη δική μου εμπειρία. Στηρίζω γυναίκες που διαγνώστηκαν ή είναι σε θεραπείες. Είναι και το κομμάτι που ασχολούμαι στο «Άλμα Ζωής». Όταν βλέπεις μια γυναίκα που είναι λίγο μετά το σοκ της διάγνωσης, και της πεις, πως έχω περάσει το ίδιο πριν από 32 χρόνια, το χαμόγελό της, η ανακούφισή της είναι τα πάντα.
