Την τελευταία του πνοή μετά από μια άνιση μάχη με τον καρκίνο έδωσε ο Γιώργος Δασκαλάκης. Ο γνωστός τραγουδιστής πάλεψε σκληρά, αλλά τελικά δεν κατάφερε να βγει νικητής. Οι φίλοι, οι συγγενείς και τα αγαποημένα του πρόσωπα πενθούν από το βράδυ της Τρίτης 3/11 τη μεγάλη απώλεια.
Η συγκινητική κίνηση της συντρόφου του
Η σύντροφός του, «βράχος» στο πλευρό του όλα αυτά τα χρόνια, Μαρία Ντινόρη, ανέβασε στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook, δύο εικόνες σε μαύρο φόντο, δείχνοντας τον πόνο για τον χαμό του αγαπημένου της.
Οι προφητικοί στίχοι στο τελευταίο του τρα
γούδι
Ο τραγουδιστής, Γιώργος Δασκαλάκης έφυγε από τη ζωή το βράδυ της Τρίτης 3 Δεκεμβρίου, με τον μουσικοσυνθέτη Νίκο Τερζή να γνωστοποιεί τη δυσάρεστη είδηση.
Τραγική ειρωνεία της τύχης είναι ότι μόλις μια εβδομάδα πριν κυκλοφόρησε το νέο του τραγούδι με τίτλο «Σε πληροφορώ» από την Panik Records, κάνοντας πολλούς να θεωρήσουν ότι ο τραγουδιστής είναι πια πολύ καλύτερα στην υγεία του.
Σε αυτό το τραγούδι υπάρχει ο προφητικός στίχος: «Σε πληροφορώ πως δεν ξέρω τι θα κάνω, αδιαφορώ αν θα ζήσω ή θα πεθάνω. Τίποτα δεν έχει σημασία, είναι που σου έχω αδυναμία».
Ο Γιώργος Δασκαλάκης μάλιστα ήταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος με την επιστροφή του στη δισκογραφία έπειτα από 7 χρόνια απουσίας.
Η δύσκολη μάχη με τον καρκίνο
O Γιώργος Δασκαλάκης έδωσε τα τελευταία χρόνια μια πολύ δύσκολη μάχη με τον καρκίνο. Ο ίδιος έμεινε ενεργός στα social media σε αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής του είχε αποκαλύψει όλο τον Γολγοθά που ανέβηκε.
Μιλώντας στην εκπομπή, «Επί τόπου», του Νάσου Γουμενίδη, είχε αναφέρει πριν από έναν χρόνο: «Τα τελευταία τρία χρόνια με πάει ρολόι, δεν με έχει αφήσει. Ό,τι αφορά με τον καρκίνο. Όλοι λένε ότι είμαι ήρωας, εγώ δεν κάνω τίποτα. Εγώ αυτό που κάνω είναι να αντέχω τους πόνους, να είμαι σε ένα κρεβάτι εδώ και 1,5 χρόνο, να τηρώ αυτά που είπε ο γιατρός μου, να κλαίω και να ταλαιπωρώ τους γύρω μου. Και αντέχω! Και όλα αυτά τα μηνύματα που μου στέλνουν, κάντε το, αξίζει!
Οι καλύτερες κουβέντες γίνονται τη νύχτα. Η Μαρία μου είπε ότι είμαι ήρωας αλλά εγώ είμαι σαν τα μωρά, με αφήνεις στο κρεβάτι και μένω εκεί.
Άρχισα να νιώθω ατονία. Όπως με πήγες το 2013 στη Γερμανία για το στομάχι, πάντα αγνοώ. Μου έλεγε η Μαρία ότι είμαι κίτρινος και τα καμπανάκια τα αγνοούσα. Έβγαλα ένα σπυράκι στη μασχάλη και έλεγα “δεν είναι τίποτα”. Μέχρι που σωριάστηκα από το σκαμπό μέχρι που ήρθα στο σπίτι και ήθελα να δείξω ότι είμαι καλά αλλά δεν ήμουν.
Θυμάμαι ότι με έφεραν στο σπίτι οι συνάδελφοι και είπα στη μητέρα μου “πάρε ασθενοφόρο”. Αν το είχα αφήσει, θα μου άναβες καντήλι. Στο νοσοκομείο πήγα ένας πεθαμένος που είχε λίγο ανοιχτά τα ματάκια του. Όταν ήρθε το ασθενοφόρο και με πήραν αγκαλιά, σηκώθηκα και κοιτάω τον ορό στο σπίτι και είπα στη μητέρα μου “Έχω καρκίνο”. Η μάνα μου δεν το είχε παραδεχτεί και 6-7 μήνες μετά. Όταν πήγα εκεί είδα και τα δύο μου χέρια με ορούς. Ήμουν νεκρός!
Είχα πάθει ελεφαντίαση και έτρεχαν υγρά από παντού. Αυτός ο καρκίνος που έχω εγώ είναι ύπουλος, π@#$στης, κακός. Σου χτυπάει ήδη εκεί που είχες πρόβλημα. Με τον γιατρό μου την πρώτη μέρα τσακώθηκα. Εγώ του χρωστάω τη ζωή μου. Αυτός είναι ήρωας!».
