Ο Tom Turcich έχει περπατήσει αρκετά για να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Αν και αυτό ακούγεται υπερβολικό, ο Turcich το έκανε στην πραγματικότητα. Ολοκλήρωσε τον γύρο του κόσμου με τα πόδια, τον οποίο το Ρεκόρ Γκίνες ορίζει ως περπάτημα 18.000 μιλίων και διάσχιση τεσσάρων ηπείρων.
Αυτό έκανε τον Turcich το 10ο άτομο που κατάφερε κάτι τέτοιο, αλλά δεν το έκανε μόνος του. Ο σκύλος του, η Savanah, ήταν το πρώτο κουτάβι που ολοκλήρωσε την πρόκληση.
Το επταετές ταξίδι, που ξεκίνησε και τελείωσε στο σπίτι του στο Νιου Τζέρσεϊ, ξεκίνησε το 2006. Όταν ο Turcich ήταν 17 ετών, η στενή του φίλη, Annemarie Lynch, πέθανε σε ατύχημα με τζετ σκι σε ηλικία 16 ετών.
Η τραγωδία— βλέποντας πώς κάποιος «καλύτερος και πιο ευγενικός από εμένα θα μπορούσε να σβήσει ξαφνικά και αδιάφορα»—ξύπνησε στον Turcich στην πραγματικότητα του αναπόφευκτου θανάτου του, κάτι με το οποίο λέει ότι πάλευε για μήνες. «Μόνο όταν κάποιος έπαιξε μερικά κλιπ του “Κύκλου των χαμένων ποιητών” στην τάξη βρήκα την απάντηση που έψαχνα. Αδραξε την μερα! Αδραξε τη μέρα! Ακολούθησα αυτή τη φράση και από τότε είναι μια κατευθυντήρια αρχή για μένα.»
Τότε ο Turcich άρχισε να ψάχνει τρόπους για να αξιοποιήσει στο έπακρο τη ζωή και ανακάλυψε την ιστορία του Steven Newman, του πρώτου ανθρώπου που έκανε τον γύρο του κόσμου μεταξύ 1983 και 1987. Ο Turcich συνάντησε επίσης την ιστορία του Karl Bushby, ο οποίος έχει κάνει τον γύρο του πλανήτη με τα πόδια, προσπαθώντας από το 1998 να είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα περπατήσει εντελώς ένα αδιάσπαστο μονοπάτι σε όλο τον κόσμο. Εμπνευσμένος από αυτούς τους άνδρες, ο Turcich αποφάσισε να αναλάβει ο ίδιος την πρόκληση.
Μέρος της απόφασής του να περπατήσει σε όλο τον κόσμο, αντί να τον εξερευνήσει με άλλα (γρηγορότερα) μέσα, ήταν ότι «έμοιαζε με τον καλύτερο τρόπο να κατανοήσει τον κόσμο και να αναγκαστεί να πάει σε νέα μέρη. Δεν ήθελα να πάω στο Παρίσι και στο Μάτσου Πίτσου, ήθελα πραγματικά να καταλάβω τον κόσμο και να δω πώς ζούσαν οι άνθρωποι από μέρα σε μέρα».
Ο Turcich πέρασε χρόνια προετοιμάζοντας το ταξίδι του. Δουλεύοντας τα καλοκαίρια ενώ ήταν στο κολέγιο και ζώντας με τους γονείς του μετά την αποφοίτησή του, μπόρεσε να εξοικονομήσει αρκετά χρήματα για να αντέξει περίπου δύο χρόνια. Λίγο πριν φύγει ο Turcich , ο ιδιοκτήτης μιας τοπικής εταιρείας, της Philadelphia Sign, έμαθε για τα σχέδιά του και προσφέρθηκε να χορηγήσει το ταξίδι.
Τελικά, μετά από εννέα χρόνια ονειροπόλησης, αποταμίευσης και προγραμματισμού, ο Turcich ξεκίνησε από το σπίτι του στις 2 Απριλίου 2015, λίγο πριν τα 26α γενέθλιά του. Έφυγε μόνος, σπρώχνοντας ένα καρότσι μωρού που περιείχε μόνο τα απαραίτητα: εξοπλισμό πεζοπορίας, έναν υπνόσακο, ένα φορητό υπολογιστή, μια κάμερα DSLR και ένα πλαστικό κλουβί στο οποίο φύλαγε φαγητό. Η διαδρομή του επινοήθηκε για να του επιτρέψει να «πάει σε κάθε ήπειρο και να ταξιδέψει με όσο το δυνατόν λιγότερο γραφειοκρατικό πρόβλημα».
Το πρώτο στάδιο του ταξιδιού του οδήγησε τον Turcich από το New Jersey στον Παναμά. Περίπου τέσσερις μήνες αργότερα, υιοθέτησε τη “συνοδοιπόρο” του από ένα καταφύγιο ζώων στο Ώστιν του Τέξας: ένα ζωηρό κουτάβι που ονομάζεται Σαβάνα. Η υιοθεσία ενός σκύλου δεν ήταν στο αρχικό του σχέδιο. Όμως, μετά από μήνες αγώνα για ύπνο σε κάμπινγκ, αποφάσισε ότι ένας σκύλος που θα μπορούσε να τον προστατεύει και θα τον βοηθούσε να χαλαρώσει. Έγινε—και η Savannah αποδείχθηκε επίσης εξαιρετική παρέα. «Ήταν φανταστική. Είναι απλά ωραίο να έχεις κάποιον να μοιράζεσαι στιγμές», λέει.
Ο Turcich άρχισε να καταγράφει τις καθημερινές του εμπειρίες και ιδέες μέσω της φωτογραφίας και της γραφής, συγκεντρώνοντάς τις στο blog του, The World Walk και στο Instagram. Μόλις αυτός και η σκυλίτσα του έφτασαν στον Παναμά, πέταξαν πάνω από το Ντάριεν Γκαπ, ένα επικίνδυνο τμήμα της ζούγκλας μεταξύ Παναμά και Κολούμπια.
Το μεγαλύτερο μέρος του δεύτερου έτους πέρασαν περπατώντας από τη Μπογκοτά της Κολομβίας στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης, όπου πήραν μια βάρκα για την Ανταρκτική. Σε αυτό το σημείο, το ζευγάρι σταμάτησε, επιστρέφοντας σπίτι για να ολοκληρώσει τα απαιτούμενα έγγραφα για να μπορέσει η Σαβάνα να ταξιδέψει στην Ευρώπη. Στη συνέχεια μπόρεσαν να περπατήσουν τόσο στην Ιρλανδία όσο και στη Σκωτία προτού ο Turcich αρρωστήσει από βακτηριακή λοίμωξη που τον ανάγκασε να μπαινοβγαίνει σε νοσοκομείο στο Λονδίνο για ένα μήνα. Τον Σεπτέμβριο του 2017, επέστρεψε στην πατρίδα του στις ΗΠΑ για να αναρρώσει πλήρως.
Αν και συνέχισε τη βόλτα του τον Μάιο του 2018, το παρατεταμένο ψυχικό τίμημα της ασθένειάς του και η συνεχής έκθεση στα στοιχεία άρχισαν να τον φθείρουν. «Υπήρχαν σίγουρα στιγμές που δεν ήμουν πραγματικά σε καλό μέρος», λέει. «Και σκεφτόμουν, «τι κάνω εδώ έξω;» Θα μπορούσα να είμαι με την οικογένεια και τους φίλους μου, και αντ` αυτού περπατάω μέσα σε αυτή την κρύα βροχή στη Γερμανία».
Το όνειρο του Turcich τον ενθάρρυνε να συνεχίσει και ποτέ δεν σκέφτηκε σοβαρά να σταματήσει. «Σκεφτόμουν τη βόλτα οκτώ χρόνια πριν καν την ξεκινήσω. Οπότε θα ήταν τρελό να τα παρατήσεις μετά από μερικά χρόνια». Περπάτησε στο Camino de Santiago, ένα προσκύνημα που περιλαμβάνει διαδρομές μέσω της Ισπανίας, της Γαλλίας και της Πορτογαλίας,
Στη συνέχεια, συνέχισε μέσω της Βόρειας Αφρικής, όπου η διαδρομή του περιλάμβανε το Μαρόκο, την Αλγερία και την Τυνησία. Αργότερα ταξίδεψε στην Ιταλία, περνώντας τα 30ά του γενέθλια στην Τοσκάνη. στη συνέχεια η Σλοβενία, η Κροατία, το Μαυροβούνιο, η Αλβανία, η Ελλάδα και η Τουρκία.
Ο Turcich είχε προγραμματίσει η βόλτα του να διαρκέσει τουλάχιστον πέντε χρόνια. Κατέληξε σε επτά, κυρίως λόγω δύο σημαντικών καθυστερήσεων: της ασθένειάς του στα τέλη του 2017 και της πανδημίας του κορωνοϊού, κατά την οποία πολλές χώρες έκλεισαν τα σύνορά τους σε διεθνείς επισκέπτες.
Έφτασε στο Αζερμπαϊτζάν μέσω της Γεωργίας μόλις χτύπησε η πανδημία και αναγκάστηκε να παραμείνει εκεί για έξι μήνες. Οι αυστηροί ταξιδιωτικοί περιορισμοί τελικά σήμαιναν ότι ο Turcich έπρεπε να εγκαταλείψει τα σχέδια να επισκεφθεί την Αυστραλία και τη Μογγολία. Αντίθετα, αυτός και η Σαβάνα διέσχισαν τα εκπληκτικά βουνά του Κιργιστάν και, τελικά, πέταξαν στο Σιάτλ τον Αύγουστο του 2021, όπου ξεκίνησαν για το σπίτι τους.
Καθ` όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, ο ενθουσιασμός της Savannah για το ταξίδι με τα πόδια παρέμενε μια συνεχής πηγή ενθάρρυνσης για τον Turcich. «Το θέμα με τη Savannah», εξηγεί, «ήταν ότι είχε πολύ περισσότερη ενέργεια που μου την μετέδιδε. Αυτό [το περπάτημα από χώρα σε χώρα] είναι το μόνο που έχει γνωρίσει».
Όσο για την επιστροφή του στο σπίτι, «Ήταν πολύ σουρεαλιστική», λέει ο Turcich. Φίλοι, οικογένεια και υποστηρικτές παρατάχθηκαν στους δρόμους για να τον επευφημήσουν καθώς έφτασε στο σπίτι του στο Haddon Township του Νιου Τζέρσεϊ. «Στο πεζοδρόμιο γράφτηκαν σημειώσεις με κιμωλία. Ψύκτες νερού και μπύρας περίμεναν. Όπως και οι αγκαλιές από αγαπημένα πρόσωπα».
Λέει ότι παραδόξως, το κυρίαρχο συναίσθημά του όταν πέρασε τη γραμμή του τερματισμού ήταν ανακούφιση. «Έχουν περάσει επτά χρόνια. Στην πραγματικότητα, τα ένιωθα σαν να ήταν 20. Είχα υπέροχες περιπέτειες και μεγάλωσα πέρα από την αναγνώριση, αλλά μου έλειψαν οι φίλοι και η οικογένειά μου. Λαχταρούσα να ξυπνήσω σε ένα κρεβάτι και να μην χρειάζεται να εκτίθεμαι στα στοιχεία κάθε μέρα. Αυτές οι μέρες είναι επιτέλους εδώ. Δεν μπορούσα να φανταστώ καλύτερο τέλος για το The World Walk».
«Η βόλτα ήταν ένα όνειρο», λέει ο Turcich, αναλογιζόμενος τώρα πώς τον μεγάλωσε η εμπειρία. «Υπάρχουν μέρη εκεί έξω που σφύζουν από θαύμα […] Αλλά μετά από επτά χρόνια ταξιδιού, ακόμη και αυτά τα θαυμαστά μέρη αρχίζουν να χάνουν τη λάμψη τους. Στο τέλος δεν λαχταρούσα την ανακάλυψη, αλλά την εξοικείωση. Η επιστροφή στο σπίτι, αν και συντριπτική, ήταν η πλημμύρα φίλων και οικογένειας που με συγκίνησαν. Τέσσερις ώρες πέρασαν εν ριπή.»
Με τον παγκόσμιο περίπατό του να έχει ολοκληρωθεί, ήρθε η ώρα για τον Turcich και τη Savannah να προχωρήσουν σε άλλα σπουδαία πράγματα. «Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα υπάρχουν ακόμα ταξίδια, αλλά τα επόμενα επτά χρόνια θα είναι πολύ λιγότερο μοναχικά από τα προηγούμενα επτά. Είναι σημαντικό να φύγεις, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να επιστρέψεις. Η αγάπη, η ανάπτυξη και η ζωή προορίζονται για κοινή χρήση».
