Η πρωταγωνίστρια που ενσαρκώνει την Κυβέλη στο «Φλόγα και άνεμος» της ΕΡΤ1, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη μιλάει ανοιχτά για την τέχνη, τη ζωή της και τα παράπονα της από την σημερινή κοινωνία.
Διαβάστε αναλυτικά την συνέντευξη της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη
Η πρώτη εντύπωση που δίνεις είναι σαν να έχεις περισσότερη δύναμη από όση σου αντιστοιχεί.
“Μπορεί να είναι μια εντύπωση που έχει δημιουργηθεί από τους ρόλους που έχω παίξει. Ξέρεις όμως πόσες φορές έχω χρειαστεί κι εγώ μια αγκαλιά και έναν ώμο να ακουμπήσω; Και πόσο έχω λυγίσει κατά εποχές κι εγώ; Η ψυχή μου το ξέρει και οι κοντινοί μου άνθρωποι. Έχω περάσει κι εγώ καταθλίψεις, πληγές, τραύματα και απώλειες. Δεν είναι μόνο χαρά, έρωτας και θάλασσα η ζωή.”
Είσαι ενεργή πολίτης;
“Κυρίως μέσα από την Τέχνη μου και όταν μου δίνονται αφορμές στον δημόσιο διάλογο. Η ζωή μας είναι τόσο γεμάτη από άσχημα πράγματα. Είμαστε μέσα σ’ αυτό το παράξενο πράγμα που λέγεται ζωή και που δεν ξέρουμε τι νόημα έχει, δεν ξέρουμε από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε, είμαστε όντα τραγικά, που γεννήθηκαν, ζουν και θα πεθάνουν, και αντί να συμπαραστέκεται σ’ αυτό το ταξίδι ο ένας στον άλλο και να κοιτάμε να αγαπήσουμε, να παρηγορήσου- με τον άλλο, πάμε να του βγάλουμε τα μάτια. Για ποιο λόγο; Έχουμε ήδη τόσα πολλά εναντίον μας, την αρρώστια, τον θάνατο, την απώλεια, τους πολέμους, τα οικονομικά μας προβλήματα. Κι όμως υπάρχει στην κοινωνία μας παντού η μισαλλοδοξία, η επιθετικότητα, τα κουτσομπολιά, τα επικριτικά σχόλια για τον σεξουαλικό προσανατολισμό κάποιου, για την καταγωγή, το χρώμα του, την οικονομική του κατάσταση, την κοινωνική του τάξη, την εμφάνιση, τα κιλά του. Δεν επιτρέπεται πλέον. Η εποχή μας έχει κάνει κάποια βήματα μπροστά, έρχεται ένας καινούριος κόσμος. Όλα αυτά που πληγώνουν τους ανθρώπους οφείλουμε ως κοινωνία να τα αφήσουμε πίσω μας και να αποδεχτούμε ο ένας τον άλλο, τον καθένα με τη μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητά του.”
Φαίνεσαι πραγματικά θυμωμένη.
“Θυμώνω με τα κλισέ της κοινωνίας μας, την ομοφοβία, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, τον σεξισμό. Υπάρχει ακόμα και η φοβία του χρόνου, της ηλικίας. Γιατί δηλαδή είναι στίγμα αν ένας άνθρωπος γίνει 40, 50, 80 χρόνων; Αυτή είναι η κοινή μοίρα για όλους, όσοι είναι τυχεροί. Γιατί κάποιοι δεν θα φτάσουν εκεί, θα φύγουν στα μισά. Είναι δηλαδή καλύτερο που η Μέριλιν έφυγε στα 36 της; Μακάρι να τη βλέπαμε στα 60, στα 70 της να κάνει μια τρομερή ερμηνεία, και όχι μία αλλά πολλές, γιατί ήταν και ένα υπερταλαντούχο πλάσμα όπως αποδείχτηκε. Γιατί είναι κακό να μεγαλώνεις;”
Συνεχίζει…
“Έχεις συσσωρεύσει εμπειρίες, υπάρχει πια μια άλλου τύπου ομορφιά, πνευματικότητα και γνώση πάνω στα πράγματα. Δεν είναι ανεκτίμητο να βλέπεις τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ, την Τζούντι Ντεντς, την Έλεν Μίρεν σ’ αυτές τις συγκλονιστικές ερμηνείες που μας έδωσαν στη χρυσή τους ωριμότητα; Και γιατί δεν πρέπει να λέμε την ηλικία μας; Είμαι 64 χρόνων και το δηλώνω ως τύχη και ευλογία που έφτασα έως εδώ, υγιής και δημιουργική. Με σοκάρει η ολοσχερής αδυναμία μας να αποδεχθούμε την κατάσταση των πραγμάτων. Πρέπει να συμφιλιωθούμε με τη μοίρα μας επιτέλους. Είμαστε όντα θνητά και ευάλωτα. Στην αγέλη των ελεφάντων όταν αρρωσταίνει ένα μέλος, πηγαίνουν όλοι μαζί και του συμπαραστέκονται. Αλλά εμείς γυρίζουμε την πλάτη. Μεγάλη ανευθυνότητα από το ανθρώπινο είδος. Υποτίθεται πως είμαστε το πιο έξυπνο είδος και τελικά είμαστε το πιο ανόητο. Τα ζώα έχουν μια άλλη σοφία, πιο κρυφή, πιο ενστικτώδη και πιο ουσιαστική.”
Παραμένεις μια αντισυμβατική γυναίκα στις προσωπικές σου επιλογές, δεν έχεις παντρευτεί, δεν έχεις αποκτήσει παιδιά και δεν θέλεις να μιλάς για τον σύντροφό σου.
“Δεν υπάρχει λόγος να ασχολείται το κοινό με την προσωπική ζωή των δημοσίων προσώπων. Αυτό που θα πρέπει να μας αφορά είναι το έργο τους. Η κοινωνία μας έχει διάθεση κουτσομπολιού και κλειδαρότρυπας. Από το έργο τέχνης όμως θα συγκινηθούμε, θα σκεφτούμε, θα μάθουμε πράγματα χρήσιμα για τον εαυτό μας, την πορεία μας και τη ζωή μας κι αυτό είναι ό,τι πιο σημαντικό και πολύτιμο. Όλο το άλλο, ποιος είναι με ποια και πού πήγαν διακοπές, τι νόημα έχει;”
