Η Μαρία βρέθηκε μπροστά σε ένα μικρό αλλά όμορφο δίλημμα: ήθελε να τιμήσει δύο από τις πιο σημαντικές γυναίκες της ζωής της, τη μητέρα της, την Παρασκευή, και την πεθερά της, την Κυριακή.
Σκέφτηκε αρκετά, γιατί ήθελε το αποτέλεσμα να είναι ιδιαίτερο, να εκφράζει όλη την αγάπη και τον σεβασμό που είχε για εκείνες. Αναρωτήθηκε πώς θα μπορούσε να συνδυάσει δύο ονόματα που ξεχωριστά είχαν τόσο μεγάλη σημασία.
Μια μέρα, καθώς έπινε τον καφέ της στο μπαλκόνι, άρχισε να ψιθυρίζει τα ονόματα: «Παρασκευή, Κυριακή… Παρασκευή, Κυριακή…».
Χαμογέλασε, γιατί συνειδητοποίησε ότι και οι δύο αυτές μέρες είχαν για εκείνην κάτι κοινό: ήταν μέρες ξεκούρασης, οικογενειακής θαλπωρής, και αγάπης. Κάπως έτσι, αυθόρμητα, γεννήθηκε μέσα της το όνομα «Παρασκευιανή».
Το όνομα αυτό έμοιαζε ιδανικό: είχε την ευγένεια της Παρασκευής και την ομορφιά της Κυριακής. Χωρίς δεύτερη σκέψη, τηλεφώνησε στις δύο γυναίκες για να τους το ανακοινώσει.
Όταν η Παρασκευή και η Κυριακή άκουσαν την ιδέα της, συγκινήθηκαν βαθιά. Κατάλαβαν ότι αυτό το όνομα δεν ήταν απλώς ένας έξυπνος συνδυασμός, αλλά η ζωντανή απόδειξη του πόσο βαθιά τις αγαπούσε.
Έτσι, η Μαρία κατάφερε να ενώσει δύο πολύτιμα πρόσωπα με ένα όνομα που θα θύμιζε για πάντα τη σημασία τους στη ζωή της.
Από εκείνη την ημέρα, η λέξη «Παρασκευιανή» έγινε για όλους κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό όνομα· έγινε σύμβολο μιας μεγάλης οικογενειακής αγκαλιάς.
