«Η μέρα ξεκίνησε όπως κάθε κανονική μέρα για εμένα, ως μαθήτρια τότε της ΣΤ’ δημοτικού. Ήταν 12 Ιανουαρίου 1988.
Καθώς έτρεχα να ετοιμαστώ για το σχολείο, η μαμά μου με βοηθούσε να κάνω επανάληψη για το τεστ λεξιλογίου, καθώς πέφταμε η μία πάνω στην άλλη για να μοιραστούμε τον νιπτήρα του μπάνιου – της έκανε εντύπωση που ήξερα όλες τις λέξεις στην πρώτη μας επανάληψη, έτσι αφαιρέσαμε την έξτρα μελέτη από τη λίστα εργασιών εκείνου του πρωινού.
Της άρεσε το ντύσιμό μου εκείνη την ημέρα (αυτό δεν συνέβαινε κάθε μέρα) και μου το είπε. Φορούσα ανοιχτόχρωμο τζιν, λευκά αθλητικά και ένα πουλόβερ σε royal blue. Μου έδωσε την κλασική σφιχτή αγκαλιά της πριν τρέξω για τη στάση του λεωφορείου. Δεν υπήρξε ποτέ μέρα που αυτό το τελετουργικό να παραλείφθηκε επειδή δεν προλαβαίναμε. Πάντα υπήρχε χρόνος για αγκαλιές.
Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
Η μέρα μου στο σχολείο ήταν κανονική, όπως κάθε μέρα για έναν μαθητή Δημοτικού, που σημαίνει ότι ήταν …αναμενόμενα μη φυσιολογική. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι κάποια στιγμή, την ώρα του μεσημεριανού γεύματος, η μαμά μου θα μεταφερόταν εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Είχε υποστεί ρήξη εγκεφαλικού ανευρύσματος και είχε πέσει σε κώμα. Έκανε χειρουργική επέμβαση, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά. Την είδα εκείνο το βράδυ μετά την επέμβαση και ήταν φανερό ότι η ζωή μας, η ζωή μου, είχε αλλάξει οριστικά, με τον χειρότερο τρόπο.
Η μαμά μου έκλεισε τα 42 δύο μέρες αργότερα και περίπου μιάμιση εβδομάδα μετά πέθανε. Τα 42 χρόνια είναι πολύ νωρίς. Στα 12 μου ήμουν πολύ μικρή για να χάσω τη μαμά μου.
Πάντα πίστευα ότι τα ανευρύσματα του εγκεφάλου είναι αναπόφευκτα. Μια κακή τύχη. Και έρχονται χωρίς προειδοποιητικά σημάδια – μερικοί άνθρωποι απλώς χτυπιούνται από κεραυνό. Οι περισσότεροι άνθρωποι το πιστεύουν αυτό. Εγώ το πίστευα τα τελευταία 30 χρόνια.
Στη συνέχεια, πριν από 18 μήνες, γνώρισα έναν τύπο που ονομαζόταν Todd Crawford – η σύζυγός του Lisa Colagrossi (φωτο πάνω), πρώην παρουσιάστρια ειδήσεων του ABC στη Νέα Υόρκη, υπέστη επίσης ρήξη εγκεφαλικού ανευρύσματος πριν από σχεδόν 3 χρόνια και πέθανε γρήγορα. Εκείνος, συνειδητοποίησε αμέσως ότι υπάρχουν συχνά προειδοποιητικά σημάδια που οδηγούν σε ρήξεις και αγνοούνται ευρέως -όχι μόνο από τα θύματα και τις οικογένειές τους, αλλά και από την ιατρική κοινότητα. Ως εκ τούτου, ίδρυσε το Ίδρυμα Lisa Colagrossi για να βοηθήσει στην ευαισθητοποίηση σχετικά με τα πρώιμα προειδοποιητικά σημάδια και συμπτώματα και να αποτρέψει οποιονδήποτε από το να περάσει αυτό που πέρασε/περνάει ο ίδιος και τα παιδιά του. Μπήκα στο Διοικητικό Συμβούλιο για να βοηθήσω να γίνει αυτή η αποστολή πραγματικότητα.
ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ
Κάποιος μπορεί να έχει ένα ανεύρυσμα (εξασθένηση στο αιμοφόρο αγγείο) και εάν εντοπιστεί, υπάρχουν πράγματα που μπορούν να γίνουν για να αποφευχθεί η ρήξη του. Μόλις σπάσει, τα αποτελέσματα είναι κατά κανόνα καταστροφικά. Το Ίδρυμα Lisa Colagrossi έχει λάβει πολλές επιστολές που περιγράφουν λεπτομερώς προσωπικές ιστορίες για το πώς ο ίδιος ή κάποιος δικός του πίστεψε στο ίδρυμα που τους βοήθησε να αναγνωρίσουν τα πρώιμα συμπτώματα, με αποτέλεσμα να πάνε αμέσως στην εντατική και να σωθεί τη ζωή τους.
Υπερβολικός πονοκέφαλος και θολή όραση
Καθώς σκεφτόμουν, συνειδητοποίησα από πόσα (προφανή πλέον) συμπτώματα υπέφερε η μαμά μου. Είχε τον χειρότερο πονοκέφαλο της ζωής της για πάνω από 2 εβδομάδες πριν από τη ρήξη του ανευρύσματος. Όχι τον τυπικό ενοχλητικό πονοκέφαλο ή την ημικρανία, αλλά κάτι διαφορετικό. Ανέφερε συχνά τον πόνο. Είχε έντονο πόνο στον αυχένα. Είχε στιγμές σύσπασης ματιών και θολή όραση/ευαισθησία στο φως (βάσει μιας ανάμνησης που έχω σχετικά με το πώς οδηγούσε λίγες μέρες πριν).
Εμετός
Έκανε εμετό την παραμονή της Πρωτοχρονιάς από τη σοβαρότητα του πονοκεφάλου και δεν είχε καν πιει. Είχε πάει σε γιατρό και της έδωσε πενικιλίνη, για κρυολόγημα των αδένων. Υπήρχε τέτοια ίωση που κυκλοφορούσε τον Ιανουάριο του 1988, οπότε φαινόταν σαν μια λογική διάγνωση.
Πόνος στον αυχένα, ναυτία, πόνος στα μάτια/συσπάσεις είναι μερικά από τα συχνά προειδοποιητικά σημάδια ανευρύσματος και επικείμενης ρήξης, τα οποία μπορούν να ανιχνευθούν μέσω μιας μαγνητικής τομογραφία των αιμοφόρων αγγείων και να αντιμετωπιστούν.
Ίσως όχι το 1988, αλλά σίγουρα σήμερα.
Όταν έχασα τη μαμά μου είχα ένα ισχυρό σύστημα υποστήριξης γύρω μου. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο, πιο ανθεκτικό, πιο συγκεντρωμένο στα σημαντικά πράγματα και πολύ καλή στο να μην «ιδρώνω» για τα μικρά πράγματα.
Η μαμά μου ήταν απίστευτη και με δίδαξε τόσα πολλά στα 12 χρόνια που μοιραστήκαμε μαζί αυτόν τον πλανήτη. Με δίδαξε πολλά και στο πέρασμά της. Αλλά αυτή δεν χρειάζεται να είναι η πραγματικότητα κανενός άλλου, οπότε προσέξτε τα προειδοποιητικά σημάδια και διαδώστε τα. Η ζωή κάποιου μπορεί να εξαρτάται από αυτό.
