Η κόρη μου και ο γαμπρός μου πρότειναν να πουλήσουμε το σπίτι μου για να αγοράσουμε ένα διαμέρισμα στην πρωτεύουσα.
Συμφώνησα, αλλά έθεσα έναν όρο: το διαμέρισμα να είναι στο όνομά μου. Τους εξήγησα τη θέση μου:
— Χρειάζομαι την εγγύηση ότι δεν θα μείνω στο δρόμο όταν γεράσω. Μετά τον θάνατό μου, το διαμέρισμα θα είναι δικό σας και μπορείτε να το διαχειριστείτε όπως θέλετε. 🤔
Ο γαμπρός μου εξοργίστηκε, άρχισε να φωνάζει και να με αποκαλεί άπληστο και καχύποπτο. Αλλά παρέμεινα αμετάπειστος. Ωστόσο, αυτό που συνέβη δύο μέρες αργότερα κατέστρεψε όλη μου τη ζωή. Τώρα δεν ξέρω πώς να συνεχίσω.
Αφήνω την ιστορία μου
Όταν η κόρη μου ήταν έξι ετών, έχασα τη γυναίκα μου. Ήταν η πιο δύσκολη μέρα της ζωής μου. Στο μνημόσυνο της, ορκίστηκα ότι μέχρι το τέλος των ημερών μου θα φροντίζω την κόρη μας.
Από τότε, όλος ο χρόνος και όλη μου η ενέργεια ήταν αφιερωμένα μόνο σε εκείνη. Η κόρη μου μεγάλωσε έξυπνη, υπάκουη και καλή. Πάντα προσπαθούσε να με βοηθήσει: καθάριζε το σπίτι, διάβαζε πολύ καλά.
Στη συνέχεια, ένας νέος ήρθε στη ζωή της. Μου τον σύστησε, και έκανε άμεση καλή εντύπωση. Ήταν ευγενικός, ήρεμος και φαινόταν ότι νοιαζόταν πραγματικά για εκείνη.
Όταν ανακοίνωσαν ότι θα παντρεύονταν και ήθελαν να ζήσουν μαζί μου, ήμουν απλά χαρούμενος.
Αλλά όλα άλλαξαν. Μετά το γάμο, ο γαμπρός μου φάνηκε να έχει αλλάξει. Έγινε ψυχρός, συχνά δυσάρεστος και, κάποιες φορές, ακόμη και επιθετικός. Προσπάθησα να μην κάνω τίποτα, από σεβασμό προς την κόρη μου.
Όταν πρότειναν να πουλήσουμε το σπίτι μου για να αγοράσουμε ένα διαμέρισμα στην πρωτεύουσα, συμφώνησα, αλλά με την προϋπόθεση ότι το διαμέρισμα θα ήταν στο όνομά μου. Τους εξήγησα τη θέση μου:
— Χρειάζομαι την εγγύηση ότι δεν θα μείνω στο δρόμο όταν γεράσω. Μετά τον θάνατό μου, το διαμέρισμα θα είναι δικό σας και μπορείτε να το διαχειριστείτε όπως θέλετε.
Ο γαμπρός μου εξοργίστηκε, άρχισε να φωνάζει και να με αποκαλεί άπληστο και καχύποπτο. Αλλά παρέμεινα αμετάπειστος. Μετά από αυτό, η κόρη μου και ο γαμπρός μου μάζεψαν τα πράγματά τους και μετακόμισαν στην πόλη μέσα σε μόλις δύο μέρες.
Τότε νόμιζα ότι απλώς θύμωσε και ότι όλα θα τακτοποιούνταν με τον καιρό. Αλλά πέρασαν μήνες, και δεν πήρα ούτε τηλεφώνημα ούτε επίσκεψη.
Πρόσφατα έκλεισα τα 60. Νόμιζα ότι θα θυμόταν. Το πρωί, έφτιαξα το σπίτι, έφτιαξα τα αγαπημένα της φαγητά, φόρεσα μια καθαρή πουκάμισα και κάθισα να περιμένω. Ο κάθε ήχος από το εξωτερικό με έκανε να γυρίσω.
Αλλά η μέρα περνούσε και η κόρη μου δεν ερχόταν. Περίμενα μέχρι το βράδυ, μέχρι να σκοτεινιάσει. Τελικά, έβγαλα το φαγητό, άλλαξα και πήγα για ύπνο.
Τα δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά μου. Ίσως την πλήγωσα, αλλά ήθελα να κάνω το καλύτερο…
Και από τότε, προσπαθώ να καταλάβω: μήπως με μισεί τόσο; Ή μήπως έχει μια εντελώς διαφορετική ζωή και εγώ δεν έχω πια σημασία για εκείνη;
