Αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω αυτό το κείμενο μετά από αυτό που είδα σε ένα εμπορικό κέντρο τις προάλλες. Συγχωρέστε με που το κείμενο είναι γραμμένο με θυμό και απόγνωση. Σας παρακαλώ όμως να το διαβάσετε μέχρι το τέλος. Ξέρω ότι είναι μεγάλο αλλά είναι κάτι που πρέπει να ειπωθεί, να ακουστεί και να μοιρασθεί.
γράφει ο Dan Pearce
Καθώς ο γιος μου και εγώ περιμέναμε στην ουρά του ταμείου για να επιστρέψουμε κάτι, είδα ένα μικρό αγόρι όχι άνω των 6 ετών που κοίταξε τον πατέρα του και τον ρώτησε δειλά αν θα μπορούσαν να αγοράσουν ένα παγωτό όταν τελείωναν. Ο πατέρας του τον αγριοκοίταξε και μέσα από τα δόντια μουρμούρισε να τον αφήσει ήσυχο και να κάνει ησυχία. Το αγόρι μαζεύτηκε και κάθισε ακίνητο στον τοίχο, φανερά πληγωμένο για κάμποση ώρα.
Η ουρά προχωρούσε αργά και το παιδί τον πλησίασε ξανά, σιγοτραγουδώντας μια παιδική μελωδία και έχοντας φαινομενικά ξεχάσει την οργή του πατέρα του. Ο πατέρας και πάλι γύρισε και επέπληξε το αγόρι λέγοντας ότι κάνει πάρα πολύ θόρυβο. Το αγόρι και πάλι μαζεύτηκε, μαραμένο.
Ήμουν ταραγμένος. Ήμουν μπερδεμένος. Πώς μπορούσε αυτός ο άντρας να μην βλέπει αυτό που βλέπω; Πώς μπορούσε αυτός ο άντρας να μην βλέπει αυτό το πανέμορφο πλάσμα να κάθεται στη σκιά του; Πώς μπορούσε αυτός ο άντρας να καταστρέφει τόσο γρήγορα την ευτυχία του δικού του παιδιού; Πώς μπορούσε αυτός ο άντρας να μην απολαμβάνει τη μοναδική στιγμή που θα μπορούσε να είναι τα πάντα γι’ αυτό το αγόρι; Να είναι εκείνος που έχει την περισσότερη σημασία γι’ αυτό το αγόρι;
Ήμασταν τρίτοι στην ουρά τώρα και το αγόρι άρχισε να έρχεται προς τον πατέρα του για ακόμα μια φορά. Ο πατέρας αμέσως βγήκε από την ουρά, έβαλε το χέρι του στο λαιμό του γιου του, μέχρι που το παιδί μόρφασε απ’ τον πόνο, και τον απείλησε. «Αν ξανακάνεις έστω και έναν ήχο ή φύγεις από τον τοίχο, σου το υπόσχομαι ότι θα σε πάρω από εδώ και θα πάμε αμέσως σπίτι». Το αγόρι και πάλι μαζεύτηκε. Αυτή τη φορά, δεν κινούνταν. Δεν έβγαζε κανέναν ήχο. Το όμορφο πρόσωπό του κοιτούσε προς το πάτωμα ανέκφραστο. Είχε διαλυθεί. Και αυτό ήταν αυτό που ήθελε ο πατέρας του. Δεν ήθελε να ασχοληθεί με τον γιο του και το να τον μαλώσει ήταν ο ευκολότερος τρόπος για αυτόν.
Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί τόσα παιδιά μεγαλώνοντας είναι κατεστραμμένα.
Θα είμαι ευθύς. Οι άνθρωποι βλέπουν τη σχέση μου με το γιο μου και αρκετά συχνά με επαινούν που τον αγαπάω περισσότερο από ό,τι οι περισσότεροι μπαμπάδες αγαπούν τα δικά τους παιδιά. Γαμώτο! Δεν μπορώ να το καταλάβω και ποτέ δεν πρόκειται. Το να αγαπάω τον γιο μου, το να ανατρέφω το γιο μου, το να αγγίζω το γιο μου, το να παίζω με το γιο μου, το να είμαι με τον γιο μου… δεν είναι κάτι που μόνο οι σούπερ μπαμπάδες μπορούν να κάνουν. Όλα αυτά είναι κάτι που κάθε μπαμπάς μπορεί να κάνει. Πάντα. Χωρίς να αποτύχει. Δεν είμαι εγώ κάτι το ιδιαίτερο. Είμαι ένας πατέρας που αγαπάει το γιο του και θα κάνει κυριολεκτικά τα πάντα για την ευημερία του, την ασφάλεια και την υγεία του.
Απέχω πολύ από τον τέλειο μπαμπά και πάντα θα απέχω. Αλλά είμαι ένας πολύ καλός μπαμπάς και ο γιος μου θα έχει πάντα τη δύναμη να αντιμετωπίσει οτιδήποτε μπορεί να του φέρει η ζωή. Γιατί; Γιατί κατάλαβα. Τι; Κατάλαβα την επιρροή που έχει ο μπαμπάς στη ζωή ενός παιδιού και στην αυτοπεποίθηση ενός παιδιού. Κατάλαβα ότι όλα όσα κάνω και όλα όσα λέω στον γιο μου θα τα απορροφήσει, για καλό ή για κακό. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το πώς μερικοί μπαμπάδες δεν μποορύν να καταλάβουν…
Μπαμπάδες! Φωτίζεται το πρόσωπό σας όταν βλέπετε το παιδί σας το πρωί ή όταν γυρνάτε στο σπίτι από την δουλειά; Δεν καταλαβαίνετε ότι ολόκληρη η αίσθηση της αξίας ενός παιδιού μπορεί να περιστρέφεται γύρω από αυτό που βλέπουν στο πρόσωπό σας όταν τα κοιτάτε;
Μπαμπάδες! Δεν αντιλαμβάνεστε ότι το παιδί είναι ό,τι του λέτε ότι είναι; Ότι οι άνθρωποι σχεδόν πάντα γίνονται ότι τους έλεγαν πως είναι; Ήταν πράγματι αυτό που έκανε το παιδί σας το «πιο χαζό πράγμα που έχετε δει να κάνει κανείς»; Ήταν πράγματι «το πιο γελοίο πράγμα που θα μπορούσε ποτέ να έχει κάνει κάποιος»; Πιστεύετε πραγματικά ότι το παιδί σας είναι ηλίθιο; Γιατί τώρα είναι. Σκεφτείτε το. Γιατί το είπατε, και τώρα το πιστεύει. Μπράβο!
Μπαμπάδες! Νομίζετε ειλικρινά ότι υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι δεν μπορείτε να βρείτε 20 λεπτά για να απομακρυνθείτε από τον υπολογιστή σας ή να απενεργοποιήσετε την τηλεόραση για να παίξετε με το παιδί σας; Πρέπει να παίζετε μαζί κάθε μέρα. Δεν καταλαβαίνετε ότι ολόκληρη η εμπιστοσύνη των παιδιών θα εξαρτηθεί απ’ το αν ή όχι ο μπαμπάς τους παίζει μαζί τους και πόσο συμμετέχει όταν παίζει μαζί τους; Ξέρετε τι ζημιά κάνετε με το να μην παίζετε με τα παιδιά σας κάθε μέρα;
Μπαμπάδες! Υπάρχει περίπτωση κάποιος να πιστέψει σε αυτή την ανόητη ιδέα ότι ο θυμός είναι μερικές φορές ή συχνά αναγκαίος; Δεν καταλαβαίνετε ότι ο θυμός είναι σχεδόν πάντα ένα συναίσθημα για τους ανθρώπους που θέλουν να ελέγχουν τους άλλους, ενώ ταυτόχρονα παραλείπουν να ελέγξουν τον εαυτό τους; Δεν ξέρετε ότι υπάρχουν βιβλία και μαθήματα που μπορεί να σας διδάξουν καλύτερες μεθόδους; Κυρίως όμως, δε βλέπετε την ταχύτητα με την οποία ένα παιδί πληγώνεται ή γίνεται προκλητικό όταν ο θυμός κυβερνά το σπίτι; Είστε τόσο απευαισθητοποιημένοι στην λαμπρότητα του πνεύματος του παιδιού σας που δεν σας συνθλίβει όταν χαμηλώνει το βλέμμα ή τρέμει στην παρουσία σας; Είναι πραγματικά αυτό που θέλετε το παιδί σας να κάνει; Να σας φοβάται;
Μπαμπάδες! Δεν αντιλαμβάνεστε ότι το παιδί σας χρειάζεται για να νιώσει το δέρμα σας στο δέρμα του; Έχετε συνειδητοποιήσει τον απίστευτο και ισχυρό δεσμό που θα σας δώσει με την κόρη σας αυτή η επαφή; Δεν συνειδητοποιείτε τη σύνδεση που επιτυγχάνεται όταν χαϊδεύετε την πλάτη του γιου σας ή της κόρης σας, ενώ τους λέτε παραμύθια;
Μπαμπάδες! Ξυπνήστε! Αυτές οι πολύτιμες ψυχές που έχουν τεθεί υπό τη φροντίδα σας είναι μοναδικές και πολύ πολύ ευαίσθητες. Ό,τι λέτε ή δεν λέτε θα επηρεάσει την ικανότητά τους, την επιτυχία, την ευτυχία σε όλη τους τη ζωή. Δεν έχετε συνειδητοποιήσει ότι τα παιδιά σας θα κάνουν λάθη και μάλιστα πολλά; Έχετε συνειδητοποιήσει πόση ζημιά κάνετε όταν υποδεικνύετε τις αποτυχίες τους ή πόση ζημιά τους κάνετε όταν τα κάνετε να αισθάνονται ότι είναι άχρηστα γιατί χτύπησαν ή τους χύθηκε κάτι; Έχετε ιδέα πόσο εύκολο είναι να κάνετε το παιδί σας να αισθανθεί άθλια; Είναι τόσο απλό όσο το να πείτε τις λέξεις, «γιατί το κάνεις αυτό;» ή «πόσες φορές σου είπα…»
Επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω τα εξής:
Έχετε κοιτάξει ποτέ τα πρησμένα μάτια ενός γονέα που μόλις έχασε το παιδί του; Εγώ έχω! Έχετε κλάψει στην κηδεία ενός παιδιού; Εγώ έχω! Έχετε ποτέ αγγίξει ένα φέρετρο με ένα παιδί μέσα; Έναν τάφο από τον οποίο κανένα γέλιο δε θα ακουστεί ξανά; Εγώ έχω! Αν θέλετε κίνητρο για να γίνετε καλύτερος γονιός, σας το έδωσα μόλις. Εύχομαι να μη χρειαστεί ποτέ να κάνετε τίποτα από τα παραπάνω.
Μπαμπάδες! Ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να λέμε στα παιδιά μας ότι τα αγαπάμε. Διαρκώς. Ήρθε η ώρα να δείχνουμε στα παιδιά μας ότι τα αγαπάμε. Διαρκώς. Ήρθε η ώρα να βρούμε τη χαρά σε είκοσι χιλιάδες καθημερινές ερωτήσεις που κάνουν και στην αδυναμία τους να κάνουν τα πράγματα τόσο γρήγορα όσο θα θέλαμε. Ήρθε η ώρα να βρούμε την χαρά στις ιδιορρυθμίες τους και τις περιέργειες τους. Ήρθε η ώρα να βρούμε τη χαρά σε εκφράσεις του προσώπου τους και στα λάθος ειπωμένα λόγια τους. Ήρθε η ώρα να βρούμε την χαρά σε όλα όσα είναι τα παιδιά μας. Ήρθε η ώρα να σηκωθούμε και να ρωτήσουμε τι μπορούμε να κάνουμε για να είμαστε καλύτεροι μπαμπάδες. Ήρθε η ώρα να βάλουμε προτεραιότητες. Ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στο σπίτι από τη δουλειά και να είμαστε πραγματικοί μπαμπάδες.
Μπαμπάδες! Ήρθε η ώρα να δείξουμε στους γιους μας πώς να φέρονται σωστά σε μία γυναίκα. Ήρθε η ώρα να δείξουμε τις κόρες μας πώς ένα κορίτσι θα πρέπει να περιμένει να του φέρονται. Ήρθε η ώρα να δείξουμε συγχώρεση και συμπόνια στα παιδιά μας. Ήρθε η ώρα να τους δείξουμε ενσυναίσθηση και συναισθηματική ταύτιση. Ήρθε η ώρα να σπάσουμε τα κοινωνικά πρότυπα και να διδάξουμε έναν πιο υγιή τρόπο ζωής! Ήρθε η ώρα να διδάξουμε τους καλούς ρόλους των δύο φύλων και να ξεφορτωθούμε οτιδήποτε περιττό. Έχει πραγματικά σημασία αν ο γιος σας προτιμάει το ροζ; Πρόκειται να βλάψει κανέναν; Δεν βλέπετε τι ζημιά που προκαλείται αν πεις σε ένα αγόρι ότι κάτι δεν πάει καλά αν του αρέσει το ροζ; Δεν βλέπετε τι ζημιά κάνουμε στα κορίτσια μας χαρακτηρίζοντάς τα αγοροκόριτσα και τα αγόρια μας γυναικούλες μόνο και μόνο επειδή έχουν τις δικές τους προτιμήσεις και απόψεις για κάποια πράγματα; Πράγματα που στην πραγματικότητα δεν έχουν σημασία για ένα παιδί!
Μπαμπάδες! Μιλήστε όμορφα στους γιους σας. Μιλήστε ήρεμα στις κόρες σας. Ποιος θέλετε να γίνει το παιδί σας; Θέλετε να είναι εκείνο το παιδί στο σχολείο που κάθεται μόνο του χωρίς κανέναν φίλο και καθόλου αυτοεκτίμηση; Ή μήπως θέλετε να είναι εκείνο το παιδί που θέλει να γίνει κάτι και νιώθει ότι το αξίζει να το κερδίσει; Δεν βλέπετε ότι έχουμε τη δύναμη να τα δώσουμε όλα αυτά στα παιδιά μας; Δεν βλέπετε ότι έχουμε τη δύναμη να διδάξουμε στα παιδιά μας τα εργαλεία της κοινωνικής επιβίωσης;
Μπαμπάδες! Δε βλέπετε την επιρροή που έχουμε όταν λέμε ότι πιστεύουμε σε ένα πράγμα, αλλά τα παιδιά μας, μας έχουν δει να ζούμε αλλιώς; Δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο λίγο ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να αποφασίσουν τι πραγματικά πιστεύουν, να δηλώσουν αυτό που πιστεύουν, και στη συνέχεια να ζήσουν με αυτό; Είτε πρόκειται για θρησκεία, πολιτική, αθλητισμό, ή κοινωνικές νόρμες. Δεν είναι δουλειά μας να πουμε στα παιδιά μας τι να σκεφτούν. Είναι δουλειά μας να διδάξουμε τα παιδιά μας να σκέφτονται σωστά. Αν το κάνουμε αυτό, δε θα έχουμε να φοβηθούμε για το τι θα αποφασίσουν για τον εαυτό τους και πόσο έντονα θα το υπερασπιστούν. Ένας άνθρωπος θα ακολουθήσει τις δικές του πεποιθήσεις μέχρι θανάτου, αλλά θα ακολουθήσει τις πεποιθήσεις κάποιου άλλου μόνο μέχρι να τα βρει σκούρα την πρώτη φορά.
Μπαμπάδες! Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να ζητήσει παγωτό χωρίς να χρειάζεται κανείς να το μαλώσει και να το μειώσει. Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να το ζητήσει χωρίς να μαζευτεί στη γωνία, επειδή ο άνθρωπος που υποτίθεται ότι είναι ο ήρωας του είναι στην πραγματικότητα ένα εντελώς μικρό, μικρό ανθρωπάκι. Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να είναι ευτυχισμένο, και χαρούμενο και να γελά, και να παίζει.
Γιατί δεν μπορείτε να τα αφήσετε; Κάθε παιδί στη γη έχει το δικαίωμα να έχει έναν πατέρα που σκέφτεται πριν μιλήσει! Έναν μπαμπά που καταλαβαίνει τη μεγάλη δύναμη που έχει δοθεί σε αυτόν για να διαμορφώσει τελικά τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου! Έναν πατέρα που αγαπάει το παιδί του περισσότερο από ό, τι αγαπά τηλεοπτικές εκπομπές ή το ποδόσφαιρο! Έναν πατέρα που αγαπάει το παιδί του περισσότερο από οποιοδήποτε υλικό αγαθό! Έναν πατέρα που αγαπάει το παιδί του, περισσότερο από το χρόνο του.
Κάθε παιδί αξίζει έναν μπαμπά ήρωα. Ίσως τελικά να είναι αλήθεια ότι πολλοί μπαμπάδες δεν αξίζουν τα παιδιά τους. Ίσως να είναι αλήθεια ότι πολλοί μπαμπάδες δεν είναι πραγματικά μπαμπάδες. Καθόλου.
Ζητώ συγγνώμη για το προκλητικό ύφος αυτού του άρθρου. Πιστεύω ότι ένα μέρος του εαυτού μου αισθάνεται δειλό που δεν είπα κάτι σε εκείνο τον κύριο μπροστά μου στο εμπορικό κέντρο. Λάβετε αυτό το άρθρο ως μετάνοια. Ίσως ένα μέρος του εαυτού μου πιστεύει πως αν έστω και ένα άτομο που τα διαβάζει όλα αυτά τώρα και αποφασίσει να γίνει καλύτερος μπαμπάς, άξιζε τελικά κάθε δευτερόλεπτο που το πέρασα πληκτρολογώντας αυτές τις λέξεις. Αν ένα παιδί έχει μια καλύτερη ζωή, επειδή κάτι στα λόγια μου παρακίνησε τον μπαμπά του να παίξουν περισσότερο μαζί, τότε άξιζε τον κόπο.
Μπαμπάδες! Τα παιδιά είναι δώρα. Είναι δικά μας κατά μία έννοια, επειδή εμείς τα φέραμε στον κόσμο, αλλά δεν είναι δικά μας για να τα κάνουμε ό,τι θέλουμε. Ξεσηκωθείτε και δείξτε στον κόσμο ότι τελικά υπάρχουν καλοί μπαμπάδες εκεί έξω…
Πηγή: μικροί Μεγάλοι / πρωτότυπο κείμενο Single Dad Laughing
