Τις ημέρες της απόλυτης εξάντλησης, τις ημέρες που νιώθουμε ότι καταρρέουμε και που θέλουμε απλά λίγες στιγμές μόνες μας, για τον εαυτό μας, έχει σημασία να «βλέπουμε» τη ζωή μας στο μέλλον και να σκεφτόμαστε ότι, όσο κουρασμένες κι αν νιώθουμε, θα έρθει κάποια μέρα που αυτές οι στιγμές θα μας λείπουν αφάνταστα. Αυτή η μαμά το περιγράφει με τον πιο ακριβή τρόπο…
«Υπάρχουν μέρες που ο καθένας χρειάζεται ένα χέρι για να πιαστεί. Υπάρχουν μέρες που δεν βρίσκω ούτε ένα δευτερόλεπτο για τον εαυτό μου. Κάποιο από τα παιδιά μου είναι είτε δυσαρεστημένο, είτε κλαίει και ουρλιάζει, και εγώ σκέφτομαι: Σας παρακαλώ, απλά πηγαίνετε να παίξετε. Η μαμά χρειάζεται ένα διάλειμμα. Έστω δύο λεπτά για τον εαυτό της. Δεν μπορώ να σας κρατήσω τώρα. Τα χέρια μου είναι έτοιμα να σπάσουν.
Κάποια μέρα, ξέρω ότι θα θέλω πίσω κάθε μία από αυτές τις στιγμές που θεωρούσα δεδομένες –και θα παρακαλάω για να έχω την ευκαιρία να κυνηγήσω τα παιδιά μου, ή να τα πάρω αγκαλιά.
Όμως τα αδιάκοπα «ένα ακόμα» -όταν μου ζητούν να χρωματίσουν μία ακόμα ζωγραφιά, να διαβάσουμε ένα ακόμα παραμύθι ή να παίξουμε ένα ακόμα παιχνίδι, έπειτα από τόσες ώρες που έχω περάσει αφιερώνοντας και την τελευταία ανάσα ενέργειας που μου έχει απομείνει στο σώμα, με βρίσκουν να απαντώ με έναν μορφασμό εξάντλησης και ένα ξεφύσημα.
Ωστόσο, ξέρω ότι θα έρθει κάποια στιγμή που θα δίνω τα πάντα για να μπορώ να καθίσω όχι μόνο μία ακόμα φορά μαζί του, αλλά χίλιες ακόμα φορές.
Έρχονται πρωινά, απογεύματα και βράδια που νιώθω σαν σκλάβος στην ίδια μου την κουζίνα, ηοποία μοιάζει με πεδίο μάχης. Δεν κάθομαι ποτέ σε καρέκλα, καθώς πάντα κάποιος χρειάζεται λίγο ακόμα νερό, μία δεύτερη μερίδα –ή επειδή απλά γίνεται ένας χαμός, που χρειάζεται την άμεση προσοχή μου.
Και ναι, κάποια μέρα, θα κοιτάζω την κουζίνα μου και θα εύχομαι να ήταν γεμάτη από μικροσκοπικά ανθρωπάκια που με χρειάζονται για να φάνε και που με θέλουν στο πόδι… κι όμως θα είναι άδεια, ήσυχη και άψυχη.
Έρχονται στιγμές που νιώθω ότι δεν αντέχω να αλλάξω άλλη πάνα, να βοηθήσω ακόμα μία φορά με το γιογιό, να σκουπίσω άλλο στόμα ή να καθαρίσω μία ακόμα καταστροφή. Και με το που τελειώνω τη μία από αυτές τις δουλειές, η επόμενη είναι στη σειρά και με περιμένει.
Όμως ξέρω ότι τελικά, η ανάγκη μου να με έχουν ανάγκη είναι πολύ μεγαλύτερη από οτιδήποτε άλλο. Όχι μόνο θα μου λείψει όλο αυτό, αλλά θα λαχταρώ αυτές τις στιγμές.
Έρχονται βράδια που τα μωρά δεν λένε να κοιμηθούν, με τίποτα… Βράδια που παρόλο που έχουν πάει για ύπνο, ξυπνάνε κάθε λίγο και λιγάκι, ζητώντας ένα ακόμα φιλί, μία ακόμα αγκαλιά, ένα ακόμα ποτήρι νερό ή έχουν κάτι ακόμα να μου πουν, αλλά για 15η φορά!
Θα έρθει, όμως, κάποια στιγμή που θα δίνω τα πάντα για να έχω μία ακόμα αγκαλιά και ένα φιλί και θα συνειδητοποιώ ότι περπατώ πάνω-κάτω σε άδειους διαδρόμους, με ένα κενό που δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα.
Οι εκατοντάδες φορές που με ζητούν: Μαμά, κοίτα! Μαμά, με βλέπεις; Μαμά… Μαμά; Έλα εδώ! Μαμά μπορείς να με βοηθήσεις με αυτό; Υπάρχουν φορές που μου έρχεται να κρυφτώ κάτω από τη γη και αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν ένας μόνο άνθρωπος να ανταποκριθεί σε τόσες πολλές ανάγκες μικροσκοπικών ανθρώπων; Κάθε μέρα! Κάθε μέρα και κάθε νύχτα! Νιώθω τόσο ηττημένη κάποιες φορές, απλά και μόνο επειδή δεν έχω την αντοχή 5 ανθρώπων.
Κάποια μέρα θα προσεύχομαι να επέστρεφαν αυτά τα αλλεπάλληλα «Μαμά και μαμά».
Και αυτά τα τόσο πρωινά ξυπνήματα… θα έδινα τα πάντα για να κοιμηθούν λίγο παραπάνω και να μην ξεκινά η κάθε μέρα στις 5.30 το πρωί! Τις περισσότερες μέρες, ενώ πασχίζω να ανοίξω τα μάτια μου και θυμίζω στα πόδια μου πώς να μετακινηθούν, το ένα μπροστά από το άλλο, δεν είμαι σίγουρη προς ποια κατεύθυνση να πάω και τι πρέπει να γίνει πρώτα. Απλά προσπαθώ να υπολογίσω μέσα μου αν όλοι είναι εντάξει κι αν έβγαλαν όλοι καλά το βράδυ.
Υπάρχουν καθημερινά παιχνίδια με τα παιδιά που παίζουν κρυφτό πίσω από την κουρτίνα, ενώ κάνω ένα μπάνιο εξπρές ή που τρέχουν και ουρλιάζουν μέσα στο σπίτι, σαν να τα κυνηγά μανιακός δολοφόνος.
Κάποια μέρα η ησυχία θα είναι ανυπόφορη –και αυτό θα μου λείψει.
Το καθημερινό καθάρισμα της οδοντόκρεμας από τον νιπτήρα, η αλλαγή των παπουτσιών που έχουν φορεθεί σε λάθος πόδι, το ξανακούμπωμα των πουκαμίσων που έχουν κουμπωθεί στραβά, τις ατελείωτες στοίβες ασιδέρωτων, τα πλαστικά παιχνίδια που πατάω, γιατί είναι διασκορπισμένα στο πάτωμα και τους λεκέδες από μαρκαδόρους στα έπιπλα… όλα αυτά θα τα θέλω πίσω.
Αυτό είναι το τρελό με τη μητρότητα –οι πιο κουραστικές και συχνά ανυπόφορες δουλειές, είναι αυτές στις οποίες βρίσκεις να κρύβονται οι μεγαλύτερες ευλογίες.
Οι μέρες της κούρασης, της γκρίνιας, του εκνευρισμού, θα αρχίζουν σιγά-σιγά να μειώνονται μέχρι που θα σταματήσουν εντελώς. Δεν υπάρχει κουμπί παύσης. Δεν υπάρχει κουμπί που σε γυρίζει πίσω. Και δυστυχώς, δεν υπάρχει κουμπί «κάν’το ξανά».
Θα έρθει μία μέρα που θα θυμώνω με τον εαυτό μου που είχα ευχηθεί να έχω λίγο χρόνο μόνη μου και που θα περπατούσα μέχρι την άκρη της γης για να επιστρέψω στο σήμερα. Στο εδώ και τώρα.
Έχω μία μόνο ευκαιρία με τα παιδιά μου. Έχουν μία μόνο ευκαιρία μαζί μου. Με το κομμάτι αυτό της ζωής μου, ως μαμά. Εγώ είμαι ο συγγραφέας στο κεφάλαιο αυτό της ζωής τους. Εγώ καθορίζω πόσες σελίδες θα περιέχει. Και κάθε μέρα, θα κάνω ό,τι μπορώ για να συμπεριλάβω τις πιο φανταστικές ιστορίες στο βιβλίο αυτό, τις οποίες κάποτε τα παιδιά μου θα αναπολούν και θα σκέφτονται «Θυμάμαι να είμαι χαρούμενος. Όταν σκέφτομαι τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι απλά ευτυχία!»
Κι αν είμαστε πραγματικά τυχεροί, θα ξέρουν βαθιά μέσα στην καρδιά τους, ότι η μητέρα τους συνέβαλλε πολύ σε αυτή την ευτυχία.
Όταν έχω τις αποτυχημένες προσπάθειές μου και τις στιγμές που θα ήθελα, αν μπορούσα, να πάρω πίσω, πρέπει απλά να προσπαθώ να μαθαίνω από τα λάθη μου, ελπίζοντας ότι θα γίνομαι όλο και καλύτερη μαμά, θα προχωράω μπροστά και θα προσπαθώ να γράφω κάθε μέρα και μια καλύτερη ιστορία.
Ευχαριστώ τον Θεό που κάθε μέρα έχουμε και μία καινούργια σελίδα για να γράψουμε στο βιβλίο της ζωής των παιδιών μας.»
Πηγή
