Όταν το 1928 το National Geographic Magazine βρέθηκε στην Κύπρο για τη δημιουργία ενός αφιερώματος στο νησί,δε περίμενε πως η όλη διαδικασία θα εξελιχθεί σε μια ιστορία χρόνων.
Στο περιοδικό που κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Η Κύπρος στις αρχές του περασμένου αιώνα», οι φωτογράφοι απαθανάτισαν πολλές εικόνες από την κυπριακή ύπαιθρο και την καθημερινότητα. Ανάμεσα σε αυτές τις εικόνες των καθημερινών ανθρώπων βρισκόταν και η Ελένη. Μία όμορφη Ριζοκαρπασίτισσα η οποία τράβηξε το ενδιαφέρον του φακού λόγω της ομορφιάς και της εργατικότητάς της. Σε μία από τις φωτογραφίες η 24χρονη τότε Ελένη, εργάζεται με τη μητέρα της σπάζοντας πέτρες για τα έργα οδοποιίας!
Εικοσιτέσσερα χρόνια αργότερα το περιοδικό επέστρεψε στο νησί για να ολοκληρώσει το αφιέρωμα στο νησί με τίτλο: Κύπρος, το ειδυλλιακό νησί σε μία παγιδευμένη θάλασσα. Οι φωτογράφοι θυμήθηκαν την όμορφη Ελένη.
Οι φωτογράφοι Γιαν και Φρανκ Σορ, την αναζήτησαν για να την φωτογραφίσουν ξανά. Μάλιστα έμαθαν πως λόγω της φωτογραφίας είχε κερδίσει φήμη στο νησί καθώς και μία πρόταση γάμου από Αμερική.
Το 1952, η Ελένη παντρεμένη πια και μάνα 7 παιδιών ξεχωρίζει κουκούλια στο καλάθι της και παραδέχεται στους φωτογράφους πως «δεν μπορώ απλά να κάθομαι και να μην κάνω τίποτα».
Η κόρη της κυρίας Ελένης, Μαρία Παρπόττα, αναφέρει:
«Η μητέρα μου ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος. Ήταν πολύ σοβαρή και τίμια γυναίκα. Εργατική, καλή μάνα και σύζυγος. Θυμάμαι τότε που ήρθαν οι φωτογράφοι από την Αμερική…Μιλούσαν μόνο αγγλικά και εμείς δεν καταλαβαίναμε. Φέρανε μαζί τους τον δάσκαλο του χωριού, τον κύριο Λευτέρη Γιαλλούρη για να μεταφράζει. Είπαν στην μητέρα μου πως ήθελαν και εμένα μαζί στις φωτογραφίες γιατί της έμοιαζα περισσότερο από τα άλλα μου αδέλφια. Μας έστελναν για χρόνια κάποια χρήματα και μάλιστα θυμάμαι τότε που ζήτησαν της μητέρας μου να πάει μαζί τους στην Αμερική και μάλιστα να πάρει και εμάς μαζί. Η μητέρα μου αρνήθηκε γιατί αγαπούσε πολύ τον πατέρα μου και δεν ήθελε να τον αφήσει μόνο του. Μάλιστα είχε και πρόταση γάμου από την Αμερική. Η μητέρα μου δεν επηρεαζόταν γιατί το μόνο που ήθελε ήταν να είμαστε εμείς καλά και ο πατέρας μου. Δυστυχώς την χάσαμε το 1983 από καρκίνο. Ευτυχώς όμως, οι κόρες μου της μοιάζουν πάρα πολύ και αυτό με κάνει πολύ ευτυχισμένη. Μέσα από τα μάτια των κοριτσιών μου, θα βλέπω πάντα την μητέρα μου!».
