Μερικοί άνθρωποι χρειάζονται ένα σωρό συνεδρίες με τον θεραπευτή τους για να εντοπίσουν τις αιτίες των προβλημάτων τους. Και οι λόγοι είναι κοινός τόπος στις περισσότερες περιπτώσεις: είναι συναισθηματικές εμπειρίες ως παιδιά.
Εντοπίσαμε κοινές συνήθειες και χαρακτηριστικά της προσωπικότητας των ανθρώπων των οποίων οι ζωές έχουν επικεντρωθεί σε ένα συγκεκριμένο σενάριο, που όπως φαίνεται, αποδίδεται σε γνωστές φράσεις και τη συμπεριφορά των γονέων τους.
Υπάρχουν γονείς που αιωρούνται πάνω από το κεφάλι του παιδιού τους, όπως ένα ελικόπτερο, χωρίς να παραβλέπουν, Θεός φυλάξοι, κάποια λεπτομέρεια της κοινωνικής του ζωής. Φυσικά, όλο αυτό γίνεται με τις καλύτερες ευχές, αλλά αυτός ο υπερβολικός έλεγχος οδηγεί σε ψυχικές διαταραχές και έλλειψη ανεξαρτησίας των παιδιών στην ενήλικη ζωή. Για παράδειγμα, αν δεν μπορείτε να πάρετε σημαντικές αποφάσεις χωρίς τη γνώμη της μητέρας ή του πατέρα, ίσως να έχετε υπάρξει θύμα τέτοιας ανατροφής.
Αν οι γονείς λένε συνεχώς στο παιδί πόσο σκληρά ήταν τα πράγματα μετά τη γέννησή του, πόσα προβλήματα που τους έφερε, και ότι ίσως καλύτερα δεν έπρεπε να αποκτήσουν παιδιά, το παιδί αντιλαμβάνεται τα πάντα στην κυριολεξία: «Όλα τα κακά συμβαίνουν εξαιτίας μου. Αν δεν υπήρχα, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα».
Κατά συνέπεια, το παιδί εκθέτει τον εαυτό του εν αγνοία του σε πολλούς τραυματισμούς, και μεγαλώνοντας, ένας άλλος τρόπος για την ίδια ασυνείδητη αυτο-καταστροφή είναι το αλκοόλ, το κάπνισμα, τα ναρκωτικά, και τα extreme sports.
Οι γονείς που συχνά επαναλαμβάνουν φράσεις όπως «Να είσαι πιο σοβαρός», «Μη κάνεις χαζομάρες,» «Μην φέρεσαι σαν μικρό», «Ήρθε η ώρα να μεγαλώσεις» και ούτω καθεξής, όταν ενηλικιώνεται γίνεται ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος, ο οποίος δεν μπορεί να χαλαρώσει πλήρως και να ξεκουραστεί. Ως «μπόνους» υπάρχει μια έλλειψη κατανόησης των παιδιών και μίσος προς τα παιδιά.
Αν οι γονείς συχνά συγκρίνουν το παιδί τους με άλλα παιδιά, κατά την άποψή τους, που στα 10 τους ήταν σχεδόν υποψήφιοι για το βραβείο Νόμπελ, θα μεγαλώσουν ένα πολύ αυστηρό προς τον εαυτό του ενήλικα. Και τότε πιθανότατα, ως ενήλικας θα έχει πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση. Όντας συνεχώς δυσαρεστημένος προς τον εαυτό του, θα έχει ως κίνητρο να αποδεικνύει την ανωτερότητά του σε συνομηλίκους, το παιδί αρχίζει να προσπαθεί να μοιάσει σαν τους άλλους, αλλά μισεί τον εαυτό του για την αδυναμία του να που δεν έχει τις ίδιες ικανότητες.
Φράσεις των γονιών όπως «Μην εμπιστεύεσαι κανέναν!», «Όλοι είναι ψεύτες», «Μόνο εγώ ξέρω πώς είναι το σωστό» , το παιδί το αντιλαμβάνεται ως εξής: «Όλοι οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι, αν δεν είναι η μαμά και ο μπαμπάς.» Το παιδί αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο εχθρικά και παντού βλέπει παγίδες. Ως ενήλικας, ένα άτομο μπορεί να έχει σοβαρά προβλήματα εμπιστοσύνης, και μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την προσωπική του ζωή.
Η φράση «Είσαι πολύ μικρός για αυτό!» αυτό είναι μονόδρομος για το κόσμο της ανωριμότητας. Το παιδί θα παραμείνει «χαμηλά» για και στην ενήλικη ζωή. Ως ενήλικας θα έχει έλλειψη ανεξαρτησίας και θα εξαρτάται από έναν σύντροφο που θα λειτουργεί ως «γονιός».
Αν οι γονείς λένε συνεχώς φράσεις όπως «Μην το παίζεις έξυπνος!», «Σταμάτα να πετάς στα σύννεφα!», «Γιατί δεν είσαι σαν τα άλλα παιδιά;» , το παιδί τους δε θα έχει ούτε γνώμη, ούτε ενδιαφέρον σε δραστηριότητες ή σε πρωτοβουλίες, ούτε θα αναπτύξει ηγετικές ικανότητες. Ένα τέτοιο παιδί δυσκολεύεται να αποδείξει τα δικά του ταλέντα και ικανότητες, αλλά και δυσκολεύεται στην επίλυση στρατηγικών προβλημάτων. Θα αναπτύξει «περίεργες σκέψεις» και φιλοδοξίες, ακόμη και ως ενήλικας, κατά πάσα πιθανότητα, θα πνίξει τα προβλήματά του στο αλκοόλ και την ψυχαγωγία.
Αν οι γονείς δεν ήταν πολύ γενναιόδωροι με τα συναισθήματά τους, αυτό θα αντανακλάται και στα παιδιά τους. Αν όλο αυτό ενισχύεται επίσης από φράσεις όπως «Μην κλαις», «Δεν είμαι από ζάχαρη, δεν θα πάθεις τίποτα», «Σταμάτα το κλαψούρισμα, είσαι μεγάλος» , το παιδί παύει να κατανοεί τα συναισθήματά του, πιστεύοντας ότι αν τα δείξει είναι κακό. Στη συνέχεια, αυτό μπορεί να εξελιχθεί σε κάποιες σοβαρές ψυχοσωματικές ασθένειες, γιατί τα αρνητικά συναισθήματα δεν εξαφανίζονται, αλλά καταστρέφουν το σώμα από μέσα.
«Εμείς οι ίδιοι δεν μπορούσαμε να αποκτήσουμε τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά αρνηθήκαμε τα πάντα μόνο και μόνο για να σπουδάσεις. Το έχεις συνειδητοποιήσει αυτό;» Το παιδί δεν φταίει για τα γεγονότα του παρελθόντος των γονιών τους, αλλά με μια τέτοια μομφή βιώνει πλήρως την ενοχή. «Έτσι και πάρεις βαθμό στη βάση…» – ένα μήνυμα εντελώς διαφορετικό, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: το παιδί συνεχώς βιώνει το άγχος και την ενοχή.
Και τέλος, υπάρχει ένα είδος γονιών που αγγίζει τα όρια της παράνοιας, που δεν επιτρέπει στο παιδί να κάνει ακόμη και απλές ενέργειες: «Μην αγγίζεις τη γάτα – θα σε γρατσουνίσει», «Μην σηκώνεις το σακίδιο, θα το πάρω εγώ!», «Μην κάθεστε στην άκρη της καρέκλας – θα πέσεις!». Ως αποτέλεσμα, το παιδί φοβάται να πάρει οποιαδήποτε απόφαση για τον εαυτό του, ακόμη και αν είναι κάτι επείγον. Φυσικά, μεγαλώνοντας γίνεται αρκετά παθητικός και ανεύθυνος ενήλικας και θα υποφέρουν από παρανοϊκές αμφιβολίες σε οποιαδήποτε σημαντική απόφαση.
Credit: Adme
