Η μητέρα μας. Αυτή που τώρα στέκεται στο περιθώριο της ζωής μας. Αυτή που την μαλώνουμε όταν κακομαθαίνει τα παιδιά μας και όταν μας στέλνει φασολάκια στο τάπερ, ενώ ξέρει ότι δεν τα πολυτρώμε.
Εκείνη είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που πόνεσε, έκλαψε και αγάπησε και το τελευταίο εκατοστό της ύπαρξής μας, όσο κανένας άλλος. Δεν μας μίλησε ποτέ για όλα αυτά. Τα καταλάβαμε όμως, όταν γίναμε και εμείς μαμάδες, από πρώτο χέρι. Διαβάστε τις υπέροχες σκέψεις μιας μαμάς.
Την έκανες να κλάψει… πολύ
Έκλαψε όταν έμαθε ότι είναι έγκυος. Έκλαιγε όταν σε γεννούσε. Έκλαψε την πρώτη φορά που σου φώναξε. Έκλαψε από χαρά. Έκλαψε από φόβο. Έκλαψε από ανησυχία. Έκλαψε γιατί νιώθει τόσο δυνατά συναισθήματα για εσένα. Νιώθει τον πόνο σου και την χαρά σου και τα μοιράζεται μαζί σου, είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι.
Ήθελε εκείνο το τελευταίο κομμάτι γλυκού
Αλλά όταν σε είδε να το κοιτάζεις με τα μεγάλα ματάκια σου και να γλύφεις το στόμα σου με αυτή τη μικροσκοπική γλωσσίτσα, δεν μπορούσε να το φάει. Ήξερε ότι θα την έκανε πολύ πιο χαρούμενη να γεμίσεις την δική σου κοιλίτσα με αυτό, παρά την δική της.
Πονούσε
Όταν της τραβούσες τα μαλλιά, πονούσε. Όταν την άρπαζες με αυτά τα κοφτερά νυχάκια σου που είναι τόσο δύσκολο να κόψει κανείς, πονούσε. Όταν την δάγκωνες ενώ έπινες γάλα από το στήθoς της, πονούσε επίσης. Της κλωτσούσες τα πλευρά όταν σε είχε στην κοιλιά της. Της τέντωσες το στομάχι όσο δεν πάει για εννέα μήνες. Έκανες το σώμα της να συσπάται με φριχτούς πόνους καθώς ερχόσουν σε αυτόν τον κόσμο.
Φοβόταν πάντα
Από την πρώτη στιγμή της σύλληψής σου, έκανε ό,τι μπορούσε για να σε προστατεύσει. Έγινε ο φύλακας-άγγελός σου. Ήταν η κυρία που έλεγε όχι στο μικρό κοpιτσάκι του διπλανού σπιτιού που ζητούσε να σε πάρει αγκαλιά και ένιωθε άσχημα κάθε φορά που το έκανε, αλλά στο μυαλό της κανείς άλλος δεν μπορούσε να σε κρατήσει με ασφάλεια όπως εκείνη. Η καρδιά της σταμάτησε να χτυπά για μερικά δευτερόλεπτα όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα. Έμενε ξάγρυπνη μέχρι αργά το βράδυ, για να βεβαιωθεί ότι επέστρεψες καλά και ξυπνούσε πολύ νωρίς κάθε πρωί για να σε αποχαιρετίσει για το σχολείο. Κάθε φορά που έπεφτες, που χτυπούσες, ήταν κοντά σου. Σε έπαιρνε αμέσως αγκαλιές με κάθε κακό όνειρο και κάθε πυρετό. Ήταν εκεί για να είναι βέβαιη ότι είσαι εντάξει.
Το ξέρει ότι δεν είναι τέλεια
Είναι ο χειρότερος κριτής του εαυτού της. Ξέρει όλα της τα ελαττώματα και μερικές φορές μισεί τον εαυτό της γι’ αυτά. Είναι ακόμα πιο σκληρή με τον εαυτό της για ό,τι έχει να κάνει με εσένα, ωστόσο. Ήθελε να είναι η τέλεια μαμά – να μην κάνει ποτέ λάθη. Αλλά επειδή είναι άνθρωπος, μερικές φορές έκανε λάθη. Το πιθανότερο είναι ότι ακόμα προσπαθεί να συγχωρέσει τον εαυτό της γι’ αυτά.
Σε κοιτούσε όταν κοιμόσουν
Υπήρχαν βράδια που έμενε ξύπνια μέχρι τις 3.00 το πρωί και προσευχόταν να σε πάρει επιτέλους ο ύπνος. Μετά βίας κρατούσε τα μάτια της ανοιχτά και σου τραγουδούσε, ενώ μέσα της έλεγε “σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, κοιμήσου“. Και όταν τελικά κοιμόσουν, σε άφηνε στην κούνια σου και όλη η κούραση αυτόματα έφευγε για μερικά δευτερόλεπτα, καθώς καθόταν δίπλα σου και κοιτούσε το τέλειο, αγγελικό σου προσωπάκι, νιώθοντας περισσότερη αγάπη από όση μπορούσε ποτέ να φανταστεί, παρά τα εξαντλημένα χέρια της και τα μάτια της που έτσουζαν.
Σε κουβαλούσε περισσότερο από εννέα μήνες
Το ήθελες. Γι’αυτό το έκανε. Είχε μάθει να σε κρατάει ενώ καθάριζε. Είχε μάθει να σε κρατάει ενώ έτρωγε. Είχε μάθει να σε κρατάει ακόμα κι όταν κοιμόταν, γιατί μερικές φορές δεν υπήρχε άλλος τρόπος να κοιμηθεί. Τα χέρια της κουράζονταν τόσο πολύ, η πλάτη της πονούσε, όμως σε κρατούσε, γιατί την ήθελες κοντά σου. Σε χάιδευε, σε αγαπούσε, σε φιλούσε, έπαιζε μαζί σου. Ένιωθες ασφάλεια στην αγκαλιά της. Ήσουν χαρούμενη στην αγκαλιά της. Ήξερες ότι αγαπιέσαι στην αγκαλιά της, γι’ αυτό σε κρατούσε όσο συχνά και για όση ώρα το χρειαζόσουν.
Ράγιζε η καρδιά της κάθε φορά που έκλαιγες
Δεν υπήρχε για εκείνη πιο λυπητερός ήχος από το κλάμα σου ή εικόνα πιο τρομακτική από τα δάκρυά σου να κυλούν στο τέλειο πρόσωπό σου. Έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να σταματήσεις να κλαις και όταν δεν τα κατάφερνε, η καρδιά της έσπαγε σε χίλια κομμάτια.
Σε έβαζε πάνω απ’ όλα
Μπορούσε να μην φάει, να μην κάνει μπάνιο, να μην κοιμηθεί. Πάντα έβαζε τις ανάγκες σου πάνω από τις δικές της. Μπορούσε να περνά όλη την ημέρα για να καλύψει τις ανάγκες σου, και στο τέλος της ημέρας δεν είχε άλλη ενέργεια για τον εαυτό της. Την επόμενη μέρα, όμως, ξυπνούσε και τα έκανε όλα πάλι από την αρχή, γιατί σήμαινες τόσο πολλά για εκείνη.
Θα τα έκανε όλα ξανά
Το να είσαι μαμά είναι μία από τις πιο δύσκολες δουλειές που μπορεί να κάνει κάποιος και μερικές φορές σε φτάνει στα όριά σου. Κλαις, πονάς, προσπαθείς, αποτυγχάνεις και νιώθεις περισσότερη αγάπη απ’όση μπορεί να χωρέσει η καρδιά σου. Παρ’όλον τον πόνο, την λύπη, τα ξενύχτια και το πρωινά ξυπνήματα στα οποία υπέβαλλες τη μαμά σου, όμως, θα τα έκανε όλα ξανά από την αρχή για εσένα, γιατί είσαι ό,τι πιο πολύτιμο έχει.
Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα την δεις, πες της ένα ευχαριστώ. Δείξε της ότι την αγαπάς. Όσες φορές κι αν το ακούσει, ποτέ δεν της είναι αρκετό.
[via]
