H Andrea Olson ζει με τα τρία παιδιά της σε ένα αγροτόσπιτο. Θηλάζει ακόμα τον μικρότερο γιο της, που είναι 10 μηνών. Παρατηρεί ότι ο γιος της αρχίζει να δυσφορεί λίγο όταν τελείωσε να θηλάζει. Είναι ένα σημάδι που ξέρει πολύ καλά. Έτσι τον παίρνει αγκαλιά, ξεκουμπώνει τα ρουχαλάκια του και τον κρατάει πάνω από τον νεροχύτη για να κάνει την ανάγκη του.
Η Andrea προτιμάει αυτή τη μέθοδο, αντί να βασίζεται σε πάνες. Η Andrea και ο σύζυγός της εξασκούν τη μέθοδο «Επικοινωνία για την εξάλειψη» (Elimination Communication – EC), που είναι απαραίτητη για να μάθουν τα μωρά να κάνουν την ανάγκη τους σε γιογιό ή αλλού από τη γέννησή τους.
Όταν έμεινε έγκυος στο πρώτο της παιδί, έμαθε περισσότερα για τη μέθοδο εκπαίδευσης και πήρε την απόφαση να την υιοθετήσει στα παιδιά της. Η μέθοδος επικεντρώνεται στο διάβασμα που δείχνουν τα παιδιά όταν θέλουν να κάνουν την ανάγκη τους και να μη βασίζονται στις πάνες, αλλά αντίθετα να μάθουν μερικό έλεγχο. Θερμοί υποστηρικτές της μεθόδου τονίζουν ότι πολλές κουλτούρες σε όλο τον κόσμο, όπως στην Ασία, όπου αυτή η μέθοδος είναι κάτι το φυσιολογικό, και ότι οι πάνες είναι ένα σχετικά νέο φαινόμενο στον Δυτικό κόσμο.
Έτσι η μητέρα αφοσιώθηκε στη μέθοδο, χρησιμοποιώντας πάνες μόνο για κάτι έκτακτο. Έμαθε τα διαβάζει τα «σινιάλα» των μωρών της εκ γενετής, καταλαβαίνοντας όλες τις πρώτες κινήσεις. Εκτός από τη δυσφορία και το στριφογύρισμα, καταλαβαίνει ότι ο γιος της θέλει να κάνει την ανάγκη του όταν σταματάει να θηλάζει.
Κάποιοι γονείς προωθούν μια ακραία μέθοδο και δεν φοράνε ποτέ στο παιδί τους πάνα, αλλά η Andrea θεωρεί ότι κάτι τέτοιο δεν βοηθάει το σκοπό της πρακτικής.
«Μερικές φορές τα μωρά τους κάνουν τσίσα παντού οπουδήποτε και δε τα μαθαίνουν. Δεν συζητάνε μαζί τους, δεν υπάρχει καθοδήγηση. Θεωρώ ότι τα παιδιά χρειάζονται να μάθουν την τέχνη. Αν απλά καθόμαστε και τα αφήνουμε να κάνουν τσίσα οπουδήποτε, δεν μαθαίνουν στην πραγματικότητα πως είναι το σωστό στον κόσμο των ενηλίκων. Τα παιδιά θέλουν να μάθουν να κάνουν αυτά τα πράγματα μόνα τους.»
Ο γιος της Kaiva φορούσε ήδη βρακάκι στους 9 μήνες, η κόρη της Isadora το κατάφερε στους 13 μήνες, ενώ ο μεγαλύτερος γιος της Cooper, που είναι σχεδόν 2 ετών πηγαίνει κανονικά τουαλέτα.
Μια άλλη μητέρα, η Cristina Ramos, και ο σύζυγός της Wesley αποφάσισαν να ακολουθήσουν τη μέθοδο με το νέο τους μωρό. Έχουν ήδη δύο έφηβες κόρες που μεγάλωσαν με πάνες, αλλά ήθελαν διαφορετική προσέγγιση αυτή τη φορά. Κρατάνε το μωρό πάνω από ειδικό γιογιό όταν ξυπνάει και το ενθαρρύνουν να το χρησιμοποιεί κάθε φορά όταν το αλλάζουν, φορώντας του παράλληλα μια πάνα.
«Δεν του αρέσει να είναι βρεγμένος ή με κακά, αρχίζει να δυσφορεί αμέσως,» αναφέρει η 35χρονη Cristina. «Δε τον μαθαίνουμε να τα κάνει στη πάνα. Προσπαθώ να τον κρατάω στεγνό όσο περισσότερο είναι δυνατό, και τη στιγμή που θα βραχεί, ξέρει ότι δεν νιώθει άνετα. Χρησιμοποιώ και τον νεροχύτη επειδή βολεύει.»
Η Cristina, που εργάζεται με μερική απασχόληση, φέρνει το γιο της μαζί της στη δουλειά, αλλά δεν εξασκεί τη μέθοδο εκτός σπιτιού και όλη την ώρα.
«Δε νομίζω να άρεσε στον κόσμο να κάνει τσίσα στον νεροχύτη,» αναφέρει γελώντας.
Ούτε η Andreae χρησιμοποιεί δημόσιους νιπτήρες για τα παιδιά της, αλλά χρησιμοποιεί πάνες ως εναλλακτική. Βεβαιώνεται ότι όλα τα παιδιά της έχουν κάνει την ανάγκη τους πριν φύγουν από το σπίτι και όταν φτάνουν σε ένα κατάστημα, για παράδειγμα, η πρώτη στάση είναι οι τουαλέτες.
«Έχω τρία παιδιά κάτω των τριών ετών που αν ήμουν μια κανονική Αμερικανίδα όλα θα φορούσαν πάνες.»
Credit: DailyMail
