Λίγο πριν από τα 50 έμαθα να αγαπώ κάθε μου κύτταρο. Να ισορροπώ ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω μου χωρίς να ταλαντεύομαι. Να έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου χωρίς την επιβεβαίωση κανενός. Να με αποδέχομαι με τα σωστά και τα λάθη μου. Να κάνω τις δικές μου επιλογές χωρίς ξένες παρεμβάσεις. Έμαθα να ονειρεύομαι χωρίς να φοβάμαι. Να ελπίζω χωρίς να δειλιάζω. Να δίνομαι χωρίς να ξοδεύομαι.
Έμαθα πως οι μεγαλύτερες αξίες της ζωής μας είναι κρυμμένες στα πιο μικρά και καθημερινά πράγματα. Οι ομορφότερες στιγμές της μοιράζονται με ανθρώπους που τις αξίζουν. Οι πιο σημαντικές είναι εκείνες που έχουν κάτι από την ψυχή μας. Και οι ωραιότερες εκείνες που χάραξαν την ύπαρξη μας.
Λίγο πριν τα 50 έμαθα να μετρώ τους ανθρώπους με πράξεις και όχι με λόγια. Να τους υπολογίζω όλους στο τέλος και όχι στην αρχή της γνωριμίας μας. Να τους αποδέχομαι όπως είναι και να μην προσπαθώ να τους αλλάξω. Επιλέγω πλέον ποιοι θα είναι δίπλα μου και ποιοι αξίζουν την αδιαφορία μου. Διαλέγω σε ποιους θα καταθέσω την ψυχή μου και ποιοι θα χαθούν από την ζωή μου. Δεν έχω πια χρόνο για τα άσχημα αυτού του κόσμου. Αρνούμαι να φθείρω την ύπαρξη μου σε μικρότητες. Δεν στέκομαι πάνω από λιποψυχίες και συκοφαντίες. Δεν με αγγίζουν οι μικροαστικές συμπεριφορές. Αποφεύγω τις άσκοπες και ανούσιες συναναστροφές.
Δίνω σημασία στην ουσία και όχι στην επιφάνεια. Με αφορά η αξία των ανθρώπων και όχι η εικόνα τους. Μιλάω λίγο και σκέφτομαι περισσότερο. Ακούω χωρίς να κρίνω. Εκφράζομαι χωρίς φόβο. Απολαμβάνω την μοναχικότητα μου. Διασκεδάζω τις λύπες μου. Συνυπάρχω αρμονικά με τους φόβους και τις αδυναμίες μου. Δίνομαι χωρίς όρους. Αγαπάω χωρίς περιορισμούς. Νιώθω χωρίς φραγμούς και όρια. Εμπιστεύομαι χωρίς αμφιβολίες.
Έμαθα πως τα λάθη είναι ανθρώπινες αδυναμίες και η ‘’συγνώμη’’ μεγάλη δύναμη. Πως ο μεγαλύτερος πλούτος σ ‘αυτή τη γη βρίσκεται μέσα μας. Ότι οι πιο πληγωμένοι άνθρωποι είναι αυτοί με το πιο υπέροχο χαμόγελο. Οι πιο αξιοπρεπείς είναι εκείνοι που κρύβουν τα δάκρυα τους στο πιο λαμπερό τους βλέμμα. Και οι πιο ευτυχισμένοι αυτοί που ανακάλυψαν τον εαυτό τους.
Τα μεγαλύτερα μαθήματα τα έχουμε διδαχθεί από τους ανθρώπους που έχουν περάσει από την ζωή μας. Τις πιο όμορφες γνώσεις μας τις έχουν δώσει οι εμπειρίες μας. Κάθε πληγή μας είναι και ένα παράσημο σοφίας. Κάθε μας πόνος κι ένα βραβείο ανδρείας και αντοχής. Κάθε νέα μας μέρα ένα Θείο δώρο και μία μεγάλη ευλογία.
Έμαθα, να λέω ΌΧΙ στους άλλους εκεί που πρέπει να λέω ΝΑΙ σε μένα. Να αποχωρώ αξιοπρεπώς από εκεί που περισσεύω. Να μην επιδέχομαι μειώσεις στο ήθος και στην αξιοπρέπεια μου. Να διατηρώ την ψυχική μου ηρεμία. Να φροντίζω την σωματική μου υγεία. Χρωματίζω τον πίνακα της ζωής μου με όμορφα χρώματα που ζεσταίνουν την ύπαρξη μου. Αναγνωρίζω τα όρια μου. Δαμάζω την υπομονή μου. Κρατάω την ψυχραιμία μου. Αναθεωρώ καθημερινά τις απόψεις μου και σέβομαι τις απόψεις των άλλων.
Εκτιμώ την αυθεντικότητα. Δε με γεμίζει η απομίμηση πια. Δεν αναζητώ την επικρότηση. Δεν ψάχνω άλλο για επιβεβαίωση. Δεν με αφορούν οι πρόσκαιρες απολαύσεις. Δεν σεργιανάω άσκοπα στις γειτονιές του κόσμου. Διαβάζω το νόημα πίσω από τις λέξεις. Κοιτάω πίσω από τα θλιμμένα βλέμματα. Παρατηρώ πίσω από τα κλειστά παντζούρια. Ακούω πίσω από φραγμένες σιωπές.
Λίγο πριν τα 50 έμαθα… πως είναι ένα όμορφο και σύντομο ταξίδι η ζωή μας με υπέροχη θέα. Φτάνει να ανοίγεις τα παράθυρα της ψυχής σου και να αντικρύζεις καθημερινά τον κόσμο. Γιατί η ευτυχία είναι στάση ζωής.
Της Λίτσας Φιλίππου.
