“Αγαπητέ Evan,
Πριν από 10 χρόνια, ήμουν… διασκεδαστική! Έβγαινα έξω συνέχεια, γελούσα ασταμάτητα και σχεδόν μονίμως βρισκόμουν ανάμεσα σε φίλους.
Γνωριστήκαμε το καλοκαίρι του 2005 και οφείλω να ομολογήσω ότι σε ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα. Μέσα σε 3 χρόνια είχαμε μετακομίσει μαζί και παντρευτήκαμε. Όταν ήταν τόσο τέλεια – αγαπούσαμε με πάθος ο ένας τον άλλον, δεν είχαμε κανένα πρόβλημα να το δείχνουμε δημόσια και περνούσαμε καλά.
Στη συνέχεια, κάναμε παιδιά.
Όταν ήρθε στη ζωή μας η Rebecca, πριν μερικά χρόνια, είχα πέσει σε βαθιά κατάθλιψη μετά τη γέννα. Και μετά τη Lila, που αποκτήσαμε πριν ένα χρόνο, ήμουν αρκετά αγχωμένη. Και τις δύο φορές, το ξεπέρασα χάρη στη δική σου δύναμη και υποστήριξη. Ήταν όμως μια εμπειρία που μας εξουθένωσε και τους δύο και άφησε τα σημάδια της στη σχέση μας, όπως και το απλό γεγονός ότι πλέον ήμασταν γονείς.
Σήμερα είμαι πιο ευεpέθιστη. Παίρνω τα πράγματα πιο προσωπικά. Πήρα βάρος. Είμαι κουρασμένη. Η κατάθλιψη ευθύνεται για όλα αυτά; Τα φάρμακα που έπρεπε να πάρω για να επανέλθω; Η καθημερινότητα του να είσαι γονιός; Προσπαθώ να ανακαλύψω ποια είμαι σήμερα, που η οικογένειά μας έχει ολοκληρωθεί.
Το διαμέρισμά μας δε θυμίζει σε τίποτα ένα ήρεμο, ευτυχισμένο σπιτικό. Οι ζωές μας είναι γεμάτες υποχρεώσεις, είτε πρέπει να συναντήσουμε συγγενείς είτε φίλους, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς μετακομίζουν εκτός πόλης.
Δε θυμάμαι πότε πήγαμε cinema τελευταία φορά. Το “Frozen“, η “Mulan” και η “Σταχτοπούτα” παίζουν διαρκώς στην τηλεόρασή μας. Το ίδιο και με τις συναυλίες. Συμβιβαζόμαστε με το CD Sesame Street Platinum Hits… Πέφτουμε για ύπνο νωρίτερα απ’ ότι οι άνθρωποι που κοροϊδεύαμε κάποτε. Έχουμε να βγούμε για φαγητό και να κατεβάσουμε δυο μπουκάλια κρασί, από το δεύτερο ραντεβού μας.
Μαζί όμως φέραμε στον κόσμο δύο υπέροχα κοpίτσια, που είναι φτυστά εμείς τόσο στην εμφάνισή τους, όσο και στην προσωπικότητά τους. Τους παρέχουμε ένα σπιτικό γεμάτο αγάπη, αγκαλιές και γέλιο. Κάναμε νέους φίλους και είδαμε την οικογένειά μας να μεγαλώνει.
Διαβάζουμε παραμύθια στα παιδιά μας χρησιμοποιώντας περίεργες φωνές και προφορές για να είναι πιο αληθοφανές, ενώ εσύ συνέχεια μου λες να μην προσπαθώ τόσο πολύ να μιμηθώ τις φωνές των ζώων. Παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια και κανονίζουμε εκδρομές που θα είναι διασκεδαστικές τόσο για τα κοpίτσια μας όσο και για εμάς. Και πριν γεννηθεί η Lila (που κοιμάται απίστευτα ελαφρά), τρυπώναμε στο παιδικό δωμάτιο τη νύχτα, παρακολουθούσαμε τη Rebecca να κοιμάται και μου φιλούσες το χέρι.
Απλούστατα, έχεις κάνει τη ζωή μου πιο διασκεδαστική από τότε που τα πράγματα σοβάρεψαν. Εσύ είσαι αυτός που με βοηθάει να μη τα παίρνω όλα τόσο κατάκαρδα, όταν οι καταστάσεις με πιέζουν και όλα μοιάζουν μαύρα. Το να σε παρακολουθώ να παίζεις με τις κόρες μας όπως μόνο ένας πατέρας μπορεί, είναι η αχτίδα φωτός μου σε μια συννεφιασμένη μέρα. Το να τις ακούω να γελάνε μαζί σου είναι η μουσική που με γαληνεύει.
Ξέρω τόσα πολλά για εμένα, για τις ζωές μας και η αγάπη μας είναι διαφορετική απ’ ότι ήταν πριν 10 χρόνια που γνωριστήκαμε. Λατρεύω όμως τη νέα ζωή που φτιάξαμε μαζί και ακόμη περισσότερο εσένα. Το ταξίδι αυτό μας ωρίμασε, μας έκανε πιο ανθεκτικούς στις δυσκολιές και δημιουργήσαμε δύο υπέροχα μικροσκοπικά ανθρωπάκια!
Και είμαι σίγουρη ότι δεν έχουμε δει τα πραγματικά σκούρα ακόμη. Μας περιμένουν και άλλες προκλήσεις καθώς εμείς, τα παιδιά μας, οι φίλοι μας και οι οικογένειές μας μεγαλώνουμε, καθώς οι προσωπικές και επαγγελματικές απαιτήσεις αυξάνονται. Όσο όμως θα είσαι δίπλα μας, το γέλιο, η ευτυχία μας, η διασκέδασή μας, το στήριγμά μας, το ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά.
Σε λατρεύω”
