Κακομαθημένα παιδιά, ένας τρομοκρατημένος σύζυγος, ένας ανταγωνιστικός πεθερός και μια μαμά που χρειάζεται ηρεμιστικά…κι όμως, μιλάμε για την Πέππα το γουρουνάκι και την οικογένειά της.
Τρομάζει τον αδερφό της, κοροϊδεύει τους γονείς της, τσακώνεται με τους φίλους της, γκρινιάζει όταν χάνει, βγάζει τη γλώσσα της με την πρώτη ευκαιρία και γενικά επιδεικνύει αντικοινωνική συμπεριφορά. Κι όμως έχει κερδισει τέσσερις φορές βραβείο Bafta και είναι τόσο δημοφιλής, που κατάφερε να είναι το πρώτο σε πωλήσεις παιδικό προσχολικής ηλικίας. Επίσης, αυτό το μήνα, βγαίνει στη μεγάλη οθόνη για πρώτη φορά.
Φυσικά το συμπαθητικό γουρουνάκι ξεπέρασε τα σύνορα της Μεγάλης Βρετανίας…κατέκτησε και την Αμερική. Θα είναι πολύ δύσκολο, ακόμη κι εκεί, να βρει κανείς μικρό παιδί, που να μην γνωρίζει την Πέππα, την οικογένεια και τους φίλους της. Έτσι λοιπόν, και η 2 χρονών κόρη μου Tamara, δεν αποτελεί εξαίρεση, ακολουθώντας τα βήματα των μεγαλύτερων αδερφών της.
Στην πραγματικότητα, ενθάρρυνα αυτή τη μανία με την Πέππα. Αγόρασα τα DVD, διάβασα τα βιβλία, έφτιαξα την τούρτα γενεθλίων, αγάρασα τις πυτζάμες, τα παντοφλάκια, την οδοντόβουρτσα, και κατέβασα το application. Πρόσφατα όμως, συνηδητοποίησα ότι ο τόνος στο καινούριο, ψεύτικο κλάμα της κόρης μου, ήταν παρόμοιος με το σύντομο “ουα” του Τζορτζ. Φυσικά εξελίχθηκε ταυτόχρονα με το ενδιαφέρον της για το μικρό γουρουνάκι.
Όταν άρχισα να το σκέφτομαι δεν ήταν η πρώτη φορά που είχα προσέξει την επιρροή της Πέππα στην συμπεριφορά των παιδιών μου. Μου θύμισε ένα περιστατικό, όταν η μεγαλύτερη κόρη μου ήταν τριών. Μετά από μια μικρή διαμάχη με μια φίλη της για μια κούκλα, σταύρωσε τα χέρια της θυμωμένη και δήλωσε “δεν θέλω να παίξω μαζί σου άλλο πια”. Και η φίλη της, της απάντησε το ίδιο. Ήταν αναπαράσταση ενός τσακωμού της Πέππα με την Σούζι προβατίνα. Στα χείλη της κόρης μου έμοιαζε πολύ πιο άσχημο απ’ότι στην οθόνη. Τα κορίτσια δεν καταλάβαιναν την αντιγραφή του διαλόγου, απλά στο μυαλό και των δύο τους μ΄αυτόν τον τρόπο συμπεριφέρονται οι φίλοι.
Σκέφτηκα πως ίσως η Πέππα το γουρουνάκι δεν είναι η καλύτερη επιρροή για τα παιδιά μου. Πίσω από την χαρούμενη μουσική, το χιούμορ και το…ξεκαρδιστικό τέλος, αυτό που μένει στα παιδιά είναι η κακή συμπεριφορά της Πέππα. Αν ήταν στον παιδικό σταθμό με την κόρη μου, δεν θα την καλούσα στο σπίτι. Η μαμά γουρουνίτσα έχει τόσο άσχημη διάθεση, που συνήθως χρειάζεται ολόκληρο το επεισόδιο μέχρι να χαμογελάσει επιτέλους. Έπειτα, είναι ο τρόπος που τρομοκρατεί τον μπαμπά γουρουνάκη και τον κοροϊδεύει συνέχεια επειδή είναι χοντρός και άχρηστος. Μετά, είναι ο μπαμπάς γουρουνάκης, που είναι όντως χοντρός και άχρηστος και ο Τζορτζ, ο οποίος είναι ακόμη γλυκός, αλλά αν συνεχίσει να κάνει παρέα με την Πέππα θα γίνει σαν κι εκείνη.
Τέλος, ο παππούς γουρουνάκης, που τα ξέρει όλα και φροντίζει να το επιδεικνύει στον καημένο το γαμπρό του.Έτσι από αύριο τέρμα η Πέππα στο σπίτι μου. Μπορεί να μας πάρει λίγο καιρό μέχρι να συνηθίσουμε, αλλά τέρμα τα κλαψιάρικα κόλπα της Πέππα.
Μήπως είμαι υπερπροστατευτική; Έθεσα το ζήτημα στην παιδοψυχολόγο Hannah Abrahams και πήρα την εξής απάντηση: “Αν παρατηρήσεις ότι η κόρη σου αντιγράφει αρνητικά στοιχεία από την συμπεριφορά της Πέππα, τότε μην την αφήνεις να βλέπει”, λέει. “Τα παιδιά στην ηλικία αυτή, δεν μπορούν να διαχωρίσουν την πραγματικότητα από τη φαντασία. Ένα κορίτσι 2 χρονών νομίζει πως εφόσον η Πέππα βγάζει τη γλώσσα της όταν θυμώνει, έτσι πρέπει να συμπεριφέρεται κι εκείνο όταν θυμώνει. Και φυσικά αυτό δεν συμβαίνει μόνο σ’ αυτήν την ηλικία. Μπορείτε να παρατηρήσετε την επιρροή της τηλεόρασης σε όλες τις ηλικίες. Έρευνες έχουν αποκαλύψει ότι τα προγράμματα που διακατέχονται από επιθετικότητα και βία, αντιγράφονται από τα παιδιά, ιδιαίτερα στο σχολείο. Από την άλλη, χαρακτήρες όπως η Barbie, διαμορφώνουν πρότυπα όσον αφορά το σώμα και την ομορφιά, από την ηλικία των 5.”
Η παιδοψυχολόγος πιστεύει πως τα πάντα, όπως και η τηλεόραση, χρειάζονται μέτρο. ¨Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τα παιδιά από το να βλέπουν τηλεόραση, αλλά μπορούμε να ελέγχουμε το πόσο βλέπουν.Μπορούμε όλοι να χρησιμοποιήσουμε την τηλεόραση ως εργαλείο για συζήτηση. Έτσι, αν το παιδί σας καταλήξει να βλέπει την Πέππα και να μιμείται το κλάμα του Τζορτζ, , μπορείται να του πείτε “Κάνεις σαν τον Τζορτζ, ίσως προσπαθείς να μου πεις ότι δεν συμφωνείς, έλα να το συζητήσουμε.” Στην τελική, θέλετε το παιδί σου να μπορεί να εκφραστεί με το δικό του τρόπο. Χρησιμοποιείστε την τηλεόραση για να εξελίξετε την συναισθηματική του νοημοσύνη.”
Το πιο δελεαστικό φυσικά στην Πέππα και τον Τζορτζ, είναι ότι τα παιδιά τους λατρεύουν. Όταν τους βλέπουν και μπαίνουν στον φανταστικό τους κόσμο, επικρατεί ηρεμία στον πραγματικό κόσμο. Πέντε λεπτά εγγυημένου διαλείμματος μετά από δωδεκάωρη βάρδια με 3 παιδιά, μοιάζει με διακοπές 2 εβδομάδων στη Χαβάη. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι αν τα παιδιά μου μεγαλώσουν και γίνουν σαν την Πέππα, αυτό θα είναι η καταδίκη μου.
Δυστυχώς τα γουρουνάκια δεν είναι χειρότερα από άλλα προγράμματα και χαρακτήρες που κυκλοφορούν για παιδιά στο Ηνωμένο Βασίλειο. Γιατί οι Άγγλοι επιμένουν να δημιουργούν περίεργα μοντέλα για τα παιδιά μας; Στην Αμερική για παράδειγμα, έχουν τον Μίκυ Μαους, την Ντόρα την εξερευνήτρια, τον Μάνι τον μάστορα, που προσπαθούν πάντα να βοηθήσουν τους άλλους, χωρίς να θυμώνουν ή να εκνευρίζονται. Η Ντόρα ποτέ δεν θυμώνει, όσα βουνά και ποτάμια κι αν έχει να εξερευνήσει, κι ο Μίκυ ποτέ δεν θα έχει κακή διάθεση. Δεν θα έπρεπε τα πρότυπα των παιδιών μας να έχουν υπομονή και ενεργητικότητα; Η απάντηση είναι πως ναι. Ίσως αυτό να φέρει αναστάτωση στην οικογενειακή γαλήνη και να τερματίσει τις… διακοπές στη Χαβάη…θα πρέπει να είμαι πιο γρήγορη όταν κάνω μπάνιο σίγουρα, αλλά πιστεύω πως λιγότερα “γουρουνάκια” και περισσότερα “ποντικάκια” θα κάνουν την κόρη μου καλύτερη στην συμπεριφορά της.
[via]
