Της Ζωής Τεκέλογλου
Πολλοί είναι αυτοί που δε θέλουν να πάνε θάλασσα. Αρχικά, προσωπικά μου ακούγεται ανώμαλο, αλλά μετά καταλαβαίνω. Πολλοί είναι πια οι άνθρωποι που προτιμούν να θυσιάσουν το μπάνιο και τη δροσιά τους διότι ντρέπονται να φορέσουν το μαγιό τους. Δεν αγαπούν το σώμα τους κι έτσι γεμάτοι ανασφάλειες, φοβούνται πως θα τους κρίνουν γι’ αυτό.
Έχουμε υιοθετήσει την ιδέα πως στην παραλία βγαίνουν μόνο οι κορμάρες. Μόνο αυτοί που έχουν δίμετρα πόδια και κοιλιακούς. Κι αγχώνεται η κοπέλα με τα κιλάκια στα μπούτια κι ο άντρας με την κοιλίτσα. Στεναχωριούνται, τρέχουν σε γυμναστήρια και μειώνουν τα γεύματα, κάνουν προσπάθειες για να προλάβουν, μήπως και γίνουν αποδεχτοί.
Μια ερώτηση έχω να κάνω όμως για αρχή. Πώς μοιάζει ένα ωραίο σώμα; Ποιος ορίζει ποιο είναι το καλύτερο κορμί και θέλουν όλοι έτσι να μοιάσουν; Η ομορφιά είναι υποκειμενική. Ίσως το υγιές να είναι πιο όμορφο, ούτε αυτό όμως είναι για όλους ίδιο.
Στο κάτω-κάτω στην Ελλάδα ζούμε, το σώμα του καθενός μας φανερώνει κάποια σημεία του χαρακτήρα του. Κάποια έχει λίγο παραπάνω στα πόδια κι αμέσως καταλαβαίνεις πως είναι άνθρωπος που εκτιμά το καλό φαί. Θα βγείτε βράδυ και δε θα ντραπεί να φάει την πάστα που θα έχει μπροστά της. Είναι αυθόρμητη, δεν τη νοιάζει πώς θα φανεί στους άλλους.
Μετά έχουμε αυτόν με εκείνη την κοιλίτσα που ξέρεις πως είναι καλός πότης. Γνωρίζεις πως θα πάτε για φαί και δε θα φάει τόσο πολύ, μόνο που θα σε κεράσει και δεύτερο και τρίτο τσίπουρο.
Και το βράδυ θα πάτε στο μαγαζί και τα πιείτε και καμιά βότκα και μετά θα ξημερωθείτε με μπίρες δίπλα στη θάλασσα. Όταν περνάς τόσο καλά το βράδυ, πώς να το αφήσεις για να έχεις απλά μια επίπεδη κοιλιά;
Μετά έχουμε και το αντίθετο. Το άτομο που είναι υπερβολικά αδύνατο και φυσικά είναι και αυτό κατακριτέο. Εντάξει μπορεί ο άνθρωπος να μην αγαπάει το φαί, εντάξει κι εμένα ανώμαλο μου φαίνεται, αλλά κάποιοι άνθρωποι τη βρίσκουν με άλλα πράγματα.
Βέβαια υπάρχουν κι αυτοί που τρώνε, αλλά παραμένουν αδύνατοι όση προσπάθεια κι αν κάνουν για να κερδίσουν μερικά κιλά. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, γεννηθήκαμε διαφορετικοί για να πεθάνουμε διαφορετικοί.
Μερικοί έχουμε μεγαλύτερη περιφέρεια, άλλοι μεγαλύτερα χέρια, άλλοι περισσότερη κοιλιά. Αυτό είναι το φυσικό μας, είναι αδύνατο να είμαστε όλοι το ίδιο και εκτός από αδύνατο είναι κι άκρως τρομακτικό. Τι νόημα θα είχε ένας κόσμος γεμάτος με ανθρώπους-κλώνους;
Μην ξεχνάμε πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να ελέγξουν τα κιλά τους λόγο διάφορων προβλημάτων υγείας και δεν είμαστε εμείς άξιοι να τους κρίνουμε γιατί δεν ξέρουμε τι περνάνε αυτοί για να είναι όπως είναι.
Η παραλία δεν είναι κάποια πασαρέλα. Δεν είναι χώρος για να κάθεσαι με τη φραπεδιά και να κοιτάς αν η άλλη έχει κυτταρίτιδα ή αν ο άλλος έχει κοιλιά. Βούτα μέσα καλύτερα και πνίξε τις κακίες και τα κόμπλεξ σου, κι αν κάποιος σου χαλάει την αισθητική μην τον κοιτάς, μπορεί κι εσύ να χαλάς τη δική του.
Κυρίως όμως δεν είναι χώρος να το κάνεις εσύ αυτό που για να πας εκεί πέρασες πρώτα καμιά 200αριά ώρες στο γυμναστήριο για να είσαι σίγουρος πως φαίνεται από μακριά η αυτοπεποίθησή σου.
Ένιωσες καλά με το σώμα σου μετά από τόσο καιρό και ξαφνικά ήρθες να κρίνεις όλους τους άλλους; Πιες τον καφέ σου, απόλαυσε τη θάλασσα κι άσε τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο.
