Όνομα: Μερόπη ΗΛΙΚΙΑ: 52
Επάγγελμα: Γιατρός
Οικογενειακή κατάσταση: Παντρεμένη με 3 παιδιά
“Χρόνια ζούσα έναν εφιάλτη, που όμως ήταν τόσο οικείος· δεν ήξερα πως να υπάρχω χωρίς αυτόν. Είμαι μια πολύ επιτυχημένη γιατρός με πολλή αγάπη για τους συνανθρώπους που υποφέρουν. Αφιέρωσα τη ζωή μου στην προσφορά και ανακούφιση των άλλων. Κέρδισα το σεβασμό των συναδέλφων μου και την αγάπη πολλών ασθενών μου. Όμως στο γάμο μου ήμουν μια γυναίκα κακοποιημένη.
Άφησα τον εαυτό μου να εξευτελίζεται καθημερινά και το χειρότερο ήταν ότι πίστευα ότι το άξιζα. Με κυρίευαν οι ενοχές ότι εγώ το προκαλούσα. Σκεφτόμουν καθημερινά ότι αν ήμουν καλύτερη μαγείρισσα, καλύτερη εpωτική σύντροφος, περισσότερο υπομονετική, λιγότερο κουραστική, δεν θα συνέβαιναν όλα αυτά. Ο άνδρας μου ήταν κι αυτός γιατρός. Όταν γνωριστήκαμε δεν ξεκολλούσε ο ένας από τον άλλον. Με κοίταζε στα μάτια, διεκδικούσε τις ελεύθερες ώρες μου, με γέμιζε δώρα κι έδειχνε να παθιάζεται μαζί μου σε κάθε ματιά. Όταν παντρευτήκαμε, η ζήλια που μέχρι τότε με κολάκευε έγινε ανυπόφορη. Σταματήσαμε να κάνουμε παρέα με άλλα ζευγάρια, γιατί θεωρούσε ότι οι άνδρες με φλέρταραν, παρακολουθούσε τα τηλέφωνά μου και τα ένα-δυο κατά λάθος χαστούκια άρχισαν να γίνονται μπουνιές και κλοτσιές που πάντα βέβαια συνοδεύονταν από χυδαίες βρισιές.
Όταν έμεινα έγκυος, μια του μπουνιά με έριξε αναίσθητη και οι κλοτσιές που ακολούθησαν έγιναν η αιτία να χάσω το παιδί που κυοφορούσα. Αποφάσισα να φύγω αλλά με ικέτευσε, υποσχέθηκε να αλλάξει, ορκιζόταν ότι φερόταν έτσι από την πολλή αγάπη και το πάθος του για μένα. Τον πίστεψα, επέστρεψα και για λίγο τα πράγματα ηρέμησαν. Έμεινα πάλι έγκυος, αυτή τη φορά ήταν δύσκολη εγκυμοσύνη και χρειάστηκε να μείνω στο κρεβάτι τους τελευταίους τρεις μήνες.
Η ένταση κορυφώθηκε και πάλι, οι βρισιές εντάθηκαν. Σκεφτόμουν πάλι ότι θα αλλάξει όταν έρθει στη ζωή το παιδί. Αλλά όταν αυτό έγινε, η ζωή μου, η ζωή μας έγινε μια κόλαση. Αν έκλαιγε το παιδί, έφταιγα εγώ, αν δεν έτρωγε, αν αρρώσταινε, έφταιγα εγώ. Μέχρι που μια μέρα, πάνω σε έναν καβγά μας, με χτύπησε ανελέητα, άρπαξε το παιδί και το πέταξε με δύναμη στην κούνια του. Ευτυχώς τα μαλακά του παιχνίδια και οι κουβέρτες σταμάτησαν το κακό. Αυτό, όμως, με οδήγησε να φύγω και να μην κοιτάξω πίσω. Με πήγε στα δικαστήρια, με απείλησε, με ικέτευσε αλλά δεν επέστρεψα.
Μετά την αρχική ανακούφιση, άρχισα να βιώνω ένα ατέλειωτο κενό και μια βαθύτατη θλίψη. Αναγκάστηκα να παίρνω φάρμακα για να καταφέρω να λειτουργώ στη δουλειά μου, όμως χειροτέρευα. Μια πολύ καλή φίλη με έπεισε να επισκεφτώ έναν ψυχίατρο/ψυχοθεραπευτή. Με δυσκολία το έκανα. Έπρεπε να βγω απ’ αυτήν την εσωτερική κόλαση που είχε γίνει πια τρόπος ζωής και να καταλάβω γιατί επέτρεψα τόση βία στη ζωή μου.
Ανακαλέσαμε το παρελθόν μου για να βρούμε τη ρίζα τον προβλήματος. Σννειδητοποίησα ότι μεγάλωσα μέσα στη βία και ότι αυτή η κατάσταση ήταν τόσο γνώριμη που μπορεί και να την αναζητούσα. Κατάλαβα ότι η μητέρα μου ήταν μια ψυχικά άρρωστη γυναίκα που έριχνε τις ευθύνες για τη δυστυχία της σ’ εμένα. Η σημαντικότερη παιδική μου ανάμνηση ήταν η εξής: Θυμάμαι ότι ήμουν 4 χρόνων, στολίζαμε το δέντρο εν όψει Χριστουγέννων. Πήγα να βάλω ένα στολίδι και δεν τα κατάφερα, κοίταξα τη μαμά μου για βοήθεια, αλλά φοβόμουν να της το ζητήσω. Τότε εκείνη με σκοτεινό κι απόμακρο βλέμμα μου είπε: “Εσένα δεν θα σου φέρει δώρο ο Άγιος Βασίλης γιατί είσαι διαβολοκόριτσο. Όταν γεννήθηκες με έκανες να υποφέρω τόσο που σου έδωσα την κατάρα μου. Εύχομαι να υποφέρεις σε όλη σου τη ζωή, όπως εγώ όταν σε γέννησα“. Χωρίς δεύτερη κουβέντα άρπαξε το δέντρο, το ξεστόλισε και πέταξε τα στολίδια πάνω μου. Εμεινα ακίνητη από το φόβο μου. Η μητέρα μου κατάφερε να φοβάμαι τη σκιά μου, να προσπαθώ απεγνωσμένα να γίνω καλύτερη, αφού ένιωθα ένα τίποτα και να συμπάσχω αφάνταστα με τον ανθρώπινο πόνο. Έχει πεθάνει εδώ και χρόνια, μα η σκέψη της ακόμα με γεμίζει τρόμο. Ακόμα δουλεύω με τον εαυτό μου για να καταφέρω να τη συγχωρέσω, μήπως και λυτρωθώ επιτέλους. Εν τω μεταξύ ξαναπαντρεύτηκα, έκανα δύο ακόμα παιδιά. Συχνά ξυπνάω στον ύπνο μου κοιτάζω τον άνδρα μου και αναρωτιέμαι πότε θα γίνει βίαιος.
Μέχρι στιγμής όμως δεν συμβαίνει. Τολμώ να πω ότι κατάφερα να αλλάξω την πορεία της ζωής μου, αλλά και τον παιδιού μον. Τολμώ να κάνω όνειρα, να φροντίζω τον εαυτό μου, τολμώ να νιώθω ότι τελικά αξίζω.”
Η βία που υπέστη η Μερόπη σε όλη της τη ζωή αλλά και τα συναισθήματά της για τον εαυτό της και οι αντιλήψεις της για τη ζωή καθρεφτίζονται στις παιδικές της αναμνήσεις.
Οι παιδικές αναμνήσεις είναι παράθυρα που μας επιτρέπουν να δούμε ό,τι το παρελθόν έχει σημαδέψει το παρόν μας. Παράλληλα, μας βοηθούν να ανοίξουμε την πόρτα στο μέλλον και να αποφασίσουμε κατά πόσο θέλουμε να συνεχίσουμε στην ίδια πορεία, μια πορεία που θα οδηγήσει σε παρόμοιες καταστάσεις ή κατά πόσο θέλουμε να ρισκάρουμε την αλλαγή.
Όταν έπειτα από καιρό η Μερόπη διηγούνταν την ίδια ανάμνηση, αυτό που είχε αλλάξει ήταν η εικόνα του εαυτού της, η ανάμνηση του εαυτού της σαν μια γυναίκα που μάχεται να φέρει την αλλαγή ήταν πιο έντονη από την εικόνα του θύματος. Δηλαδή η αυτοεκτίμησή της είχε αναπτυχθεί και η ίδια παίρνοντας την ευθύνη έπαψε να θεωρεί τους άλλους υπεύθυνους για τη ζωή της και κατάφερε να λυτρωθεί από νοσηρές σχέσεις.
Σκέψου και σημείωσε:
– Σημείωσε 6-8 παιδικές αναμνήσεις από 0-7 χρόνων.
– Στην κάθε μία απ’ αυτές, ποια είναι η πιο έντονη στιγμή;
– Ποιο συναίσθημα κυριαρχεί;
– Τι κοινά στοιχεία έχουν οι αναμνήσεις μεταξύ τους;
– Τι τίτλο θα έβαζες στην κάθε μία απ’ αυτές;
– Τι στοιχεία σου δίνουν για το πως βλέπεις τη ζωή; Πως βλέπεις τον εαυτό σου σε σχέση με τους άλλους;
Από την ψυχολόγο Πέγκυ Πελώνη
[via]
